Από την Εκκλησία της Αλήθειας και της Θυσίας, στην «εκκλησία» της διπλωματίας και της media Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Θεοφίλου M.D, Student Ph.D Ε.Κ.Π.Α

Μας χωρίζουν μόλις λίγες ημέρες από την μεγαλύτερη «πανήγυρη των πανηγύρεων», την Ανάσταση του Χριστού, που αποτελεί για τον κάθε συνειδητοποιημένο και όχι εθιμικό χριστιανό, την πεμπτουσία της πίστης του.

 Με κεντρικό άξονα το Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού, η Εκκλησία ιδρύθηκε με την συστατική παρουσία  του Αγίου και Ζωοποιού Πνεύματος, την ημέρα της Πεντηκοστής. Η Χριστιανική Εκκλησία, η οποία  θεμελιώθηκε στο Αίμα του Χριστού και την Ανάστασή του, ανδρώθηκε στις κατακόμβες και μέσα στους διωγμού, για σχεδόν 3 αιώνες, προσφέροντας αγίους, όσιους και μάρτυρες τόσους, όσους δεν υπήρξαν ποτέ, στους μετ’ έπειτα 18 αιώνες.

 Κύριο χαρακτηριστικό της πρώιμης χριστιανικής κοινότητας, υπήρξε η αλήθεια και όχι η ενότητα, δίχως την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Έτσι όταν η αλήθεια άρχισε να δέχεται εκπτώσεις, συμβιβασμούς και  παρεμβάσεις, οι συνειδητοποιημένοι χριστιανοί της εποχής, το «σκάσανε» από την κοινωνία και κάπως έτσι ξεκίνησε ο μοναχισμός, όχι ως κοινωνικό περιθώριο αναπαραγωγής του κοσμικού φρονήματος, αλλά ως αυθεντική και έντιμη εκδοχή, διατήρησης της ευαγγελικής αλήθειας, πέρα και μακριά, από πολιτικές και κοσμικές μεθοδεύσεις νόθευσης, αυτού του ίδιου του ευαγγελίου και της χριστιανικής εκκλησίας.

 Οι χριστιανοί που συνέχισαν να ζουν στον κόσμο, χωρίστηκαν σε δύο μεγάλες κατηγορίες, εκείνους που προσπαθούσαν και αγωνίζονταν να εφαρμόσουν το ευαγγέλιο και τη χριστιανική παράδοση στην καθημερινότητά τους, με συχνό τίμημα, κοινωνική απαξίωση, διώξεις, εξορίες, βασανισμούς ακόμη και θάνατο, και τους άλλους τους «καπάτσους» της κάθε εποχής, οι οποίοι φιλοδοξούσαν να πατούν σε δύο βάρκες, μια εκείνη της εκκλησίας και την άλλη εκείνη του κόσμου και των τερπνών του, θυσιάζοντας αρχές και αλήθεια για να πετύχουν την όποια ενδοκοσμική καλοπέραση και ευημερία.

 Τα πνευματικά σύννεφα που μαζεύονταν επάνω από το χριστιανισμό για αρκετούς αιώνες, τον 9^ο αιώνα πυκνώνουν και η χριστιανική εκκλησία εισέρχεται σε μια δίνη, διαίρεσης και αλληλοσπαραγμού, ανάμεσα στο ανατολικό και δυτικό κομμάτι της. Οι άνθρωποι που διαχειρίζονται την κρίση αυτή, δυστυχώς διαπνέονται από τις «νόσους», της εξουσιαστικής λαγνείας και της κοσμικής δύναμης, οπότε η σύγκρουση είναι εντελώς άγονη, τοξική και δραματική για το όποιο κοινό μέλλον της χριστιανικής εκκλησίας. Αρχές του 11^ου αιώνα και συγκεκριμένα το 1054, οριστικοποιείται ο θάνατος της ενότητας και εκδίδεται το πιστοποιητικό θανάτου της.

 Η μία, αγία, καθολική και αποστολική εκκλησία, πλέον δεν υφίστανται, για αυτό και δεν μπορεί πλέον να ορθοτομήσει το λόγο της αληθείας Του. Οι χριστιανικές εκδοχές που δημιουργούνται επικαλούνται η κάθε μια για τον εαυτό της την αποκλειστική κατοχή της αλήθειας, αλλά αυτό αποτελεί σφετερισμό και εν τέλει ύβρη για την συντακτική πράξη δημιουργίας της χριστιανικής εκκλησία με τη χορηγία του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα σταδιακά αποσύρεται από τις χριστιανικές «εκκλησίες» που προβάλλουν η μία πίσω από την άλλη, αφού τα σκισίματα στον αδιαίρετο χιτώνα του Χριστού, συνεχίστηκαν με την μεταρρύθμιση την αντιμεταρρύθμιση και την παρουσία πλειάδας προτεσταντικών «εκκλησιών» έως και σήμερα.

 Η ορθόδοξη εκκλησία παρ’ όλα τα λάθη και τα πάθη που κυριάρχησαν σε διάφορες ιστορικές στιγμές της διαχρονικής της πορείας, κατάφερε με την χάρη και τη βοήθεια του Θεού, να μην τους προσδώσει θεωρητικό και δογματικό υπόβαθρο, έτσι συνεχίζει έως σήμερα η πεμπτουσία των αποφάσεών της να είναι η συνοδικότητα, με τις όποιες εκτροπές και παραχαράξεις της. Αυτό δεν ίσχυσε όμως στη δύση, τόσο η ρωμαιοκαθολική σχισματική «εκκλησία», όσο και οι προτεσταντικές αιρετικές «εκκλησίες», έκαναν την εκτροπή και τη παραχάραξη δόγμα και πράξη, επιχειρώντας να προσαρμόσουν στην κατάντια τους το ευαγγέλιο, με παρερμηνείες και παραχάραξη της αλήθειας.

 Άρα το ζητούμενο σήμερα είναι η αναζήτηση ενός κοινού τόπου, όπως αυτού της αλήθειας και όχι της ενότητας, αφού με διαφορετικές εκδοχές της αλήθειας η όποια ενότητα θα ήταν προσχηματική και αίολη.

 Πριν από λίγες ημέρες παρακολουθήσαμε όλοι μια σχολαστικά σκηνοθετημένη παράσταση των λεγομένων «εκκλησιαστικών ηγετών», να συναντώνται στη Λέσβο, και να συμπροσεύχονται… να συνυπογράφουν…. να συντρώγουν… και να  συνομιλούν…  αναφορικά με την «προσφυγική»  κρίση.  Ελπίζω πως όλοι καταλάβαμε, ότι επρόκειτο για μια σκηνοθετημένη φιέστα, με ουμανιστικούς όρους πανθρησκειακού   χαρακτήρα.

 Όταν θυσιάζεις την θρησκευτική σου ταυτότητα και την πνευματική σου ιδιοπροσωπία, για να ανταγωνιστείς τους άθρησκους ουμανιστές και τις όποιες εφάμαρτες και ύποπτες Μ.Κ.Ο τους, τότε προφανώς και έχεις χάσει αυτό που κάνει την διαφορά από τον «κόσμο» και τα παράγωγά του, που είναι η αλήθεια.

  Όποτε μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία, η αλήθεια θυσιάστηκε για χάρη της «ενότητας» ή της «αλληλεγγύης», τα αποτελέσματα υπήρξαν τραγικά.

 Όλοι τους ως κάλο-κουρδισμένη συστημική χορωδία, εκκλησιαστική ηγεσία, πολιτικοί, Μ.Μ.Ε, με πολυφωνικό τρόπο παιάνιζαν υπέρ της ειρήνης της αλληλεγγύης και της ενότητας, απλά προπέτασμα καπνού για να μην δει κανείς πως αυτά είναι αερολογίες και ουτοπία όταν κόψεις τον ομφάλιο λώρο της αλήθειας που είναι ο Χριστός του Σταυρού και της Ανάστασης και όχι ο συστημικός  ιδιο-κατασκευασμένος «χριστός», που παίρνει το σχήμα των όποιων απόψεων, συμφερόντων και ενδο-κοσμικών υστερόβουλων επιδιώξεων, μπορεί να κουβαλάει ο κάθε «ηγέτης», και τα στενά ιδιοτελή συμφέροντα που αυτός εκπροσωπεί.

 Η αγία και μεγάλη εβδομάδα, που σε λίγες ημέρες ξεκινάει για να μας οδηγήσει στο Πάθος και απ’ εκεί στην Ανάσταση, ας αποτελεί ένα διαρκή συναγερμό της όποιας χριστιανικής αυτοσυνειδησίας, μας έχει απομείνει. Ας μην νοθεύσουμε τα κριτήρια, ας παραμείνουμε, εραστές και αναζητητές της Αλήθειας¹, με το όποιο ενδεχόμενο τίμημα μας επιβάλλει ο «κόσμος», αφού δεν αντέχει τη διαφορά, αφού δεν μας δέχεται να είμαστε διαφορετικοί² και θέλει να μας εξαφανίσει τόσο πνευματικά όσο και βιολογικά, αν και όποτε αυτό το καταφέρει.

_________________________________________________________________

¹ Ιω, 14:6  Λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή·

² Ιω. 15:18-19  Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν.  εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ' ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος.