Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Θεοφίλου M.D, Student Ph.D Ε.Κ.Π.Α
Με αυτή τη φράση στο στόμα, κολλημένη στο μυαλό, μεγάλωσαν όλες οι γενιές της μεταπολίτευσης, εδώ και 42 χρόνια, οι γονείς μάθαιναν από την κούνια τα παιδιά τους, οι παππούδες τα εγγόνια τους, να κοιτάνε τη δουλειά τους και να μην μπλέκονται στις δουλειές των άλλων. Να μιλάνε μόνο όταν «πρέπει» το ζήτημα είναι ποιος καθόριζε αυτό το «πρέπει». Με αυτά και με τ’ άλλα τα χρόνια περνούσαν, μέσα στη καλοπέραση και την ραστώνη, που εξασφάλιζαν τόσο ο εθνικός όσο και ο ατομικός δανεισμός. Οι τράπεζες ήταν ο καλύτερος φίλος του νεοέλληνα, που δεν του χάλαγε χατίρια, ότι ήθελε το είχε και για την πιο τρελή του φαντασίωση, πλέον ο νεοέλληνας διέθετε τα οικονομικά μέσα να την πραγματοποιήσει. Μια ζωή διαμορφώνονταν γύρω του βγαλμένη από κάποιο παραμύθι δίχως όνομα, μέχρι που το όνομα βρέθηκε ταυτόχρονα με τη παρουσία του κακού δράκου.
Πριν καλά – καλά περάσουν 3 χρόνια από την ψευδαίσθηση των ολυμπιακών αγώνων, το παραμύθι μεταμορφώθηκε σε τραγωδία και ο δράκος άρχισε να κατασπαράζει τους ανυποψίαστους υπηκόους. Η εποχή για τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Και τότε που θα μπορούσαμε έστω και στο +5 να κάνουμε κάτι για να σωθούμε με τις λιγότερες απώλειες, άλλοι έλεγαν πως λεφτά υπάρχουν, άλλοι πως η πολιτική και εθνική μας ασφάλεια εξασφαλίζεται μέσα στην Ευρώπη των λύκων της Ε.Ε. και στη ληστροσυμμορία του ΝΑΤΟ.
Εν τω μεταξύ η «μαγική» φράση συνέχισε να παπαγαλίζεται, στα ανεπίγνωστα στόματα όλων μας,
όταν κάποιος έχανε τη δουλειά του, οι άλλοι έλεγαν κι εμένα τι με νοιάζει, εγώ δουλεύω,
όταν έκοβαν το ρεύμα, το τηλέφωνο, ή κάποιοι έχαναν τα σπίτια τους, οι υπόλοιποι εν χορώ ή κατ’ ιδίαν αναφωνούσαν χαμηλόφωνα, κι εμένα τι με νοιάζει,
όταν οι μισθοί εξαερώνονταν και οι συντάξεις εξαφανίζονταν, μερικοί ψιθύριζαν, κι εμένα τι με νοιάζει, ακόμα δεν έχω πρόβλημα,
όταν ήρθαν οι ξένοι τοκογλύφοι και μαυραγορίτες και καταλήστεψαν την χώρα, τις υποδομές της, τον επίγειο και υπόγειο πλούτο της, πάλι βρέθηκαν εκείνοι που έλεγαν δε βαριέσαι εμάς τι μας νοιάζει.
εδώ και 4 χρόνια η πατρίδα πλημμυρίζει από «εισβολείς», οι οποίοι στη αρχή ήρθαν ως καταδιωκόμενοι πρόσφυγες, μετά ως οικονομικοί μετανάστες και τέλος ως στίφη εισβολέων, εδώ και 4 χρόνια η Ελλάδα και ο λαός της ματώνει ταυτόχρονα με τις δουλοκτητικές οικονομικές συνθήκες που μας έχουν επιβάλλει οι παγκοσμιοποιημένοι δήμιοι, ματώνει και στενάζει.
Ο τουρισμός καταστράφηκε.
Η υγεία και η παιδεία κατέρρευσαν ως πύργοι θεμελιωμένοι στην άμμο.
Το κράτος πρόνοιας και στήριξης εξαφανίστηκε, μετατρέποντας τα δικαιώματα του πολίτη, σε επαιτεία από διάφορους φιλανθρωπικούς οργανισμούς.
Οι τοπικές κοινωνίες ιδίως οι νησιωτικές, αλλά σιγά σιγά και οι ηπειρωτικές, λυγίζουν κάτω από το βάρος της διεκπεραίωσης, μιας κατάστασης που δεν ευθυνόμαστε εμείς για τη δημιουργία της.
Η εκλεγμένες κυβερνήσεις αυτής της έρμης πατρίδας από το 2012 και εφ’ εξής συναγωνίζονται στον ενδοτισμό, στη προδοσία και τον αφελληνισμό, με κυρίαρχα τα συμπτώματα που έχουν εκδηλωθεί σε νόσο λοιμική, εκείνα του εθνομηδενισμού, της παραχάραξης της ιστορίας, της ουδετεροθρησκείας, της διάλυσης της οικογένειας, με νέα εισαγόμενα είδη συμβιώσεων, που μας οδηγούν με αστραπιαία ταχύτητα προς τον πλήρη αφανισμό.
Τους αυτόκλητους εισβολείς τους διαχειρίζονται και τους κατευθύνουν, Μ.Κ.Ο άγνωστης προέλευσης και χρηματοδότησης, με τους διάφορους καλοπληρωμένους «πράκτορες» που διαθέτουν, ενώ το «κράτος των Αθηνών» μαζί με το τριτοκλασσάτο πολύχρωμο πολιτικό προσωπικό του, παρακολουθεί τις εξελίξεις ως φίλαθλος σε ποδοσφαιρικό αγώνα, αλλήλο-σπαρασσόμενο ποιος θα βαστάει την «κουτάλα για τη μάσα».
Έχουμε και σε άλλη ευκαιρία αναφερθεί στο ότι, η ιστορία τόσα ξαστοχήματα μαζί δεν τα δικαιολογεί, αλλά ούτε και τα συγχωρεί, απλά σε εξαφανίζει και συνεχίζει το ταξίδι της, προσπερνώντας τον κουρνιαχτό που σήκωσε, η όποια ιστορική σου διαδρομή.
Αν δεν απεγκλωβιστούμε από την φυλακή της ατομικότητας και ιδιωτικότητας, και δεν περάσουμε στη συλλογικότητα και κοινοτικότητα, τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας, είμαστε καταδικασμένοι είτε να εξαφανισθούμε, είτε να μεταλλαχθούμε σε κάτι αλλότριο και ξένο μέσα από έντεχνα στημένες επιμειξίες.
Αν δεν νοιαστούμε για το τι συμβαίνει στη πατρίδα μας από το Διδυμότειχο έως τη Σητεία και από την Κέρκυρα έως το Καστελόριζο, είμαστε καταδικασμένοι να τελειώσουμε σε πολύ λίγο χρόνο.
Επιτέλους ας σταματήσουμε να πιπιλάμε την «καραμέλα» του κοινωνικά ανεύθυνου και ψυχολογικά ανώριμου ατόμου, που ψάχνοντας διαρκώς για άλλοθι προσπαθεί να καλύψει την όποια ανυπαρξία του, με αυτό που επικαλείται βοήθεια που δεν του έρχεται ποτέ, από την πολιτεία, την εκκλησία, τον στρατό, την αστυνομία, τον δήμο, τον Θεό (τον οποίο παρεμπιπτόντως θυμάται στα ζόρια και απαιτεί να είναι καλός υπάλληλός του), την τύχη και δεν ξέρω τι άλλο προκειμένου να μη ξεβολευτεί και να κινητοποιηθεί ο ίδιος.
Αν περάσουμε από το «κι εμένα τι με νοιάζει» στο νοιάξιμο γα τα πάντα και τους πάντες, τότε ίσως να έχουμε κάνει κάποιο μετέωρο βήμα προς ένα καλύτερο και πιο ελπιδοφόρο μέλλον τόσο για εμάς, όσο και για τα παιδιά μας.
η αναγέννηση του αετού
Παίρνοντας λανθασμένες παραδοχές,φυσικά βγάζεις λάθος αποτέλεσμα.Δεν μεγάλωσαμε όλοι γαλουχημένοι μαυτές τις θεωρίες.Κρίμα που μετά απο τόσες αποκαλύψεις δεν έχετε καταλάβει οτι την πατρίδα μας δεν την χρεωκοπήσαν οι απλοι ανθρωποι που πήραν ενα εορτοδάνειο η διακοποδάνειο και ν'αστε σίγυρος ότι το πλήρωσαν ακριβά.Α και ο τουρισμός πηγε παρα πολύ καλά πέρυσι.
ΑπάντησηΔιαγραφή