Ο Παρνασσός οφείλει την ονομασία του στον ήρωα Παρνασσό, γιο του θεού Ποσειδώνα και της νύμφης Κλεοδώρας.
Αυτός έζησε στην περιοχή, και μάλιστα έχτισε μια πόλη στις πλαγιές του βουνού, ενώ ίδρυσε και το μαντείο της Πειθούς, το οποίο κατέλαβε αργότερα ο Απόλλωνας.
Ετυμολογικά, πάντως ο Παρνασσός συγκαταλέγεται σε μια μεγάλη ομάδα πανάρχαιων τοπωνυμίων, που οφείλονται στους πρώτους κατοίκους του ελλαδικού χώρου, τους Πελασγούς.
Σύμφωνα ρε τους ειδικούς, η λέξη Παρνασσός βγαίνει από την πελασγική ρίζα «παρν-», που σημαίνει όρος ή δασωμένο βουνό.
Το βουνό αυτό είναι, κατά κάποιο τρόπο, το Αραράτ της Ελλάδας.
Και να γιατί.
Όταν ο Δίας έστειλε τον Κατακλυσμό για να πνίξει τούς ασεβείς, θέλησε να σώσει τους μόνους αγαθούς, που ήταν ο Δευκαλίωνας, γιος του Προμηθέα (πρόσωπο αντίστοιχο με ιόν Νώε), και η σύζυγος του Πυρρά.
Το σκάφος που κατασκεύασαν, αφού έπλεε επί εννέα μερόνυχτα στα νερά, προσάραξε τελικά στην κορυφή του Παρνασσού.
Τότε ο Δίας ζήτησε να ικανοποιήσει μία επιθυμία του Δευκαλίωνα, κι εκείνος παρακάλεσε να αποκτήσει και πάλι συντρόφους.
Ο Δίας τους πρόσταξε να ρίχνουν, αυτός και η γυναίκα του, πέτρες πίσω από τους ώμους τους.
Αυτό και έκαναν: από τις πέτρες που έριξε ο Δευκαλίωνας γεννήθηκαν άντρες, ενώ από τις πέτρες που έριξε η Πυρρά, γυναίκες.
Μία άλλη εκδοχή του Κατακλυσμού θέλει να διασώθηκαν περισσότεροι άνθρωποι, που έφθασαν στην κορυφή του Παρνασσού ακολουθώντας τους λύκους, καθώς τους άκουγαν να ουρλιάζουν μέσα από τη θύελλα.
Οι διασωθέντες έχτισαν αργότερα μια πόλη στις πλαγιές του βουνού, που την ονόμασαν Λυκώρεια, προς τιμήν των λύκων που τους είχαν βοηθήσει να σωθούν.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως όταν Παρνασσό κατοικούσαν οι Ναπαίες, οι Ορειάδες, οι Ορεστειάδες και οι Δρυάδες νύμφες.
Οι νύμφες αυτές. κάτι σαν τις νεράιδες των νεότερων χρόνων, συμβολίζουν τα ζώα και τα φυτά του βουνού, που θεωρούνταν ιερά.
Ο πιο γνωστός μύθος των αρχαίων, βέβαια, είναι εκείνος που συνδέει την περιοχή με το θεό Απόλλωνα.
Στη χαράδρα της Κασταλίας πηγής ο θεός πάλεψε με το φοβερό δράκοντα Πύθωνα, που φόνευε ζώο και ανθρώπους.
Τελικά τον σκότωσε και έθαψε τη στάχτη ίου κάτω από ιόν Ομφαλό ίου ιερού των Δελφών.
Αμέσως μετά ίδρυσε το Ναό και το μαντείο ίων Δελφών, ενώ θέσπισε και τη διεξαγωγή αθλητικών αγώνων σε ανάμνηση της νίκης του επί του Πύθωνα, οι οποίοι ονομάσθηκαν Πύθια.
Αυτός έζησε στην περιοχή, και μάλιστα έχτισε μια πόλη στις πλαγιές του βουνού, ενώ ίδρυσε και το μαντείο της Πειθούς, το οποίο κατέλαβε αργότερα ο Απόλλωνας.
Ετυμολογικά, πάντως ο Παρνασσός συγκαταλέγεται σε μια μεγάλη ομάδα πανάρχαιων τοπωνυμίων, που οφείλονται στους πρώτους κατοίκους του ελλαδικού χώρου, τους Πελασγούς.
Σύμφωνα ρε τους ειδικούς, η λέξη Παρνασσός βγαίνει από την πελασγική ρίζα «παρν-», που σημαίνει όρος ή δασωμένο βουνό.
Το βουνό αυτό είναι, κατά κάποιο τρόπο, το Αραράτ της Ελλάδας.
Και να γιατί.
Όταν ο Δίας έστειλε τον Κατακλυσμό για να πνίξει τούς ασεβείς, θέλησε να σώσει τους μόνους αγαθούς, που ήταν ο Δευκαλίωνας, γιος του Προμηθέα (πρόσωπο αντίστοιχο με ιόν Νώε), και η σύζυγος του Πυρρά.
Το σκάφος που κατασκεύασαν, αφού έπλεε επί εννέα μερόνυχτα στα νερά, προσάραξε τελικά στην κορυφή του Παρνασσού.
Τότε ο Δίας ζήτησε να ικανοποιήσει μία επιθυμία του Δευκαλίωνα, κι εκείνος παρακάλεσε να αποκτήσει και πάλι συντρόφους.
Ο Δίας τους πρόσταξε να ρίχνουν, αυτός και η γυναίκα του, πέτρες πίσω από τους ώμους τους.
Αυτό και έκαναν: από τις πέτρες που έριξε ο Δευκαλίωνας γεννήθηκαν άντρες, ενώ από τις πέτρες που έριξε η Πυρρά, γυναίκες.
Μία άλλη εκδοχή του Κατακλυσμού θέλει να διασώθηκαν περισσότεροι άνθρωποι, που έφθασαν στην κορυφή του Παρνασσού ακολουθώντας τους λύκους, καθώς τους άκουγαν να ουρλιάζουν μέσα από τη θύελλα.
Οι διασωθέντες έχτισαν αργότερα μια πόλη στις πλαγιές του βουνού, που την ονόμασαν Λυκώρεια, προς τιμήν των λύκων που τους είχαν βοηθήσει να σωθούν.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως όταν Παρνασσό κατοικούσαν οι Ναπαίες, οι Ορειάδες, οι Ορεστειάδες και οι Δρυάδες νύμφες.
Οι νύμφες αυτές. κάτι σαν τις νεράιδες των νεότερων χρόνων, συμβολίζουν τα ζώα και τα φυτά του βουνού, που θεωρούνταν ιερά.
Ο πιο γνωστός μύθος των αρχαίων, βέβαια, είναι εκείνος που συνδέει την περιοχή με το θεό Απόλλωνα.
Στη χαράδρα της Κασταλίας πηγής ο θεός πάλεψε με το φοβερό δράκοντα Πύθωνα, που φόνευε ζώο και ανθρώπους.
Τελικά τον σκότωσε και έθαψε τη στάχτη ίου κάτω από ιόν Ομφαλό ίου ιερού των Δελφών.
Αμέσως μετά ίδρυσε το Ναό και το μαντείο ίων Δελφών, ενώ θέσπισε και τη διεξαγωγή αθλητικών αγώνων σε ανάμνηση της νίκης του επί του Πύθωνα, οι οποίοι ονομάσθηκαν Πύθια.
Στην Νεραιδοσπηλιά στην Βάργιανη λέγεται ότι παλιά
κατοικούσαν νεράιδες.
Βρίσκεται στο μέσο περίπου απόκρημνου βράχου νότια της
Βάργιανης σε ορθοπλαγιά του Παρνασσού.
Υπάρχουν πολλές σταλακτίτες και σταλαγμίτες.
Γίνονται πολλές μελέτες για την ανάδειξη του.
Υπάρχουν πολλές σταλακτίτες και σταλαγμίτες.
Γίνονται πολλές μελέτες για την ανάδειξη του.
Υπάρχουν και άλλα σπήλαια όπως το Κωρύκειον άντρον στον
Εθνικό Δρυμό, η σπηλιά Επτάστομος με τα 7 ανοίγματα που κατάνεώτερες
επιστημονικές διαπιστώσεις σε βάθος 70m υπάρχει ο νοτιότερος παγετώνας της
Ευρώπης κ.α.
Κάποτε έφτασε στη
περιοχή των Δελφών κι επισκέφθηκε το περίφημο Μαντείο ο Αίσωπος και ειρωνεύτηκε τους ιερείς ότι μαντεύουν για
να πλουτίζουν, και τους κατοίκους, ότι αντί να καλλιεργούν τα κτήματά τους και να
φροντίζουν τα ζώα τους ζούσαν από τ' αφιερώματα των προσκυνητών. Αυτό του το
θράσος εξόργισε τους ιερείς του Μαντείου οι οποίοι τον παγίδεψαν, βάζοντας ένα
χρυσό ποτήρι στις αποσκευές του και κατόπιν τον κατηγόρησαν για
κλέφτη κι ιερόσυλο. Έτσι τον δίκασαν άδικα και τον καταδίκασαν σε θάνατο,
ρίχνοντας τον από την Υάμπεια την κορυφή του Παρνασσού, από εκεί που πετούσαν
τους κακούργους. Στους Δελφούς, όμως, ύστερα από λίγο καιρό έπεσε αρρώστια και
μεγάλες συμφορές κι αυτά αποδόθηκαν στον άδικο θάνατο του Αίσωπου. Για να
ξεπλύνουν το "αισώπειον αίμα", αναγκάστηκαν να πληρώσουν ένα μεγάλο
ποσό και του έστησαν, για να τον τιμήσουν στήλη αναμνηστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου