Μήπως γιορτάζουμε ουδετερόθρησκα Χριστούγεννα, δίχως Χριστό και Αναστάσιμη Ελπίδα;

Πρωτοπρεσβύτερος 

Δημήτριος Θεοφίλου M.D, Student Ph.D Ε.Κ.Π.Α

 Σε λίγες μέρες για άλλη μια χρονιά έρχονται τα Χριστούγεννα.  Και πάλι όμως το νόημα και το περιεχόμενό τους, έχουν σκορπίσει στο διάβα του χρόνου, με αποτέλεσμα οι ψυχές των ανθρώπων, να έχουν απομείνει μόνες και απελπισμένες.

 Τον Χριστό άλλοι από εμάς τον «σκότωσαν» στη ψυχή και το νου τους πριν καν γεννηθεί, άλλοι τον αντάλλαξαν για χρήμα ή δόξα, κάποιοι άλλοι τον «πρόδωσαν» και από μαθητές έγιναν σταυρωτές του, και οι λίγοι που παρέμειναν πιστοί κοντά του, τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν, πως να μεταφέρουν το νόημα της Βασιλείας στο σύγχρονο κόσμο, ενώ κοντοστέκονται μπροστά στο «μετανεωτερικό θαύμα» με φόβο και ανησυχία.

 Εδώ και αρκετά χρόνια ζούμε μια καθημερινότητα, σαν να μην σαρκώθηκε ποτέ ένας Θεός, γενόμενος άνθρωπος μέσα στο κόσμο, ζούμε μεταχριστιανικά ωσάν να έκλεισε οριστικά πίσω μας ένας  χριστιανικός κόσμος, ο οποίος ευαγγελίζονταν την βασιλεία των εσχάτων, μέσα από την κοινή ανάσταση.

 Αυτή η παραχαραγμένη, πλαστή και κάλπικη ζωή, στοίχισε και θα στοιχίσει πολύ ακόμη αίμα, πόνο και θάνατο στο σύγχρονο κόσμο, ο οποίος καμαρώνει για τα όποια τεχνολογικά του επιτεύγματα, και καμώνεται τον αμέριμνο, μπροστά στις μεγάλες υπαρξιακές προκλήσεις, όπως εκείνες, της ασθένειας, του πόνου, του φόβου  και του θανάτου.

 Η γέννηση του Χριστού επαγγέλθηκε την ειρήνη, την αγάπη και τη δικαιοσύνη, του Θεού στο κόσμο, όμως όλες αυτές οι Θεϊκές προθέσεις, κατέστησαν ανενεργές, όταν έπεσαν επάνω στο τείχος της ανθρώπινης ασυδοσίας και σκληρότητας, επάνω στο φράγμα της δαιμονοποιημένης εγωκεντρικής ανθρώπινης ελευθερίας, που μετατράπηκε σε ασυδοσία και οδήγησε στο αδιέξοδο και το χάος.  Ο κόσμος μας από αρχικό κόσμημα, μεταμορφώθηκε σε τόπο οδύνης, πόνου και σκιάς θανάτου. Η ανθρώπινη παρέμβαση, στο δεύτερο σχέδιο του Θεού (μετά την αρχική δημιουργία) για τη διάσωση του ανθρώπου, το οδήγησε σε  μερική αποτυχία.

 Οι εκκλησίες που ιδρύθηκαν στο όνομα του Χριστού, δεν μπόρεσαν να καταστούν κιβωτοί της νέας αυτής συμφωνίας, ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο, με διαμεσολαβητή αυτή τη φορά τον ίδιο τον Υιό του. Ο άνθρωπος αφού σκότωσε το Υιό  του Θεού, στη συνέχεια προσπάθησε να διαστρεβλώσει το νόημα της διδασκαλίας Του. Με αποτέλεσμα τη σημερινή στρεβλή θρησκευτική και θεολογική πραγματικότητα, που όλοι μας βιώνουμε, μα φοβάμαι πως οι περισσότεροι δίχως επίγνωση, αφού τα κριτήρια έχουν εντελώς αλλοτριωθεί.

 Η παρουσία του Θεανθρώπου στο κόσμο, δεν σήμανε την ίδρυση μιας νέας πιο αναβαθμισμένης πνευματικά θρησκείας δίπλα ή πέρα από τις ήδη υπάρχουσες, αλλά την αποκάλυψη της οντολογικής διδασκαλίας του Θεού στο κόσμο, ο Οποίος στέλνει το Υιό του, να θυσιαστεί στη θέση εκείνων που αμάρτησαν, ξαστόχησαν, και πρόδωσαν.

 Τα Χριστούγεννα έχουν καταντήσει μια θλιβερή «σκιά», του πραγματικού τους περιεχομένου, μια παγκοσμιοποιημένη φιέστα, από άκρη εις άκρη της υφηλίου, με εμπορικές και οικονομικές προεκτάσεις. Τα Χριστούγεννα έχουν αδειάσει από νόημα, αφού το νόημα της ανθρώπινης ζωής, μετακόμισε από τα ουράνια στα επίγεια, από τη ψυχή στο σώμα, από το πνεύμα στην ύλη, από την «προσδοκία των εσχάτων» στη ορθολογιστική και θετικιστική «θεωρία των πάντων».

 Ο Χριστός έχει πεθάνει για τους περισσότερους ανθρώπους σήμερα, και οι αυθεντικές ή ψευδεπίγραφες εκκλησίες  που έχουν ιδρυθεί στο όνομά του, δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από Business  και Διπλωματία, σε μια μάταιη προσπάθεια να παρατείνουν πιστωτικά στο χρόνο, την εξουσία τους και την ενδοκοσμική παρουσία τους.

 Το νόημα τον Χριστουγέννων θα επανέλθει, αν όσοι έχουν εναπομείνει χριστιανοί, αποστασιοποιηθούν τρόπω και θέση από τον παγανισμό, την σύγχρονη ειδωλολατρία, τον εγωκεντρικό ναρκισσισμό, την συναλλαγή με τις κοσμικές εξουσίες, την εξασφάλιση του καίσαρα και του νόμου του, και ξεχυθούν πάλι στις αρένες, ανάμεσα στα «λιοντάρια» και στις «τίγρεις», που παραμένουν και περιμένουν εκεί, στις αρένες και τα κολοσσαία του κόσμου. Δίχως μαρτύριο δεν υπάρχει μαρτυρία, όπως δεν μπορούν να υπάρξουν άγιοι, δίχως απάρνηση του κόσμου και των τερπνών του.

 Αν κάποια στιγμή θέλουμε να αρχίσουμε να ζούμε με τη ψυχή μας και όχι μόνο με το σώμα μας,  να γευόμαστε και να οσφραινόμαστε  αιωνιότητα, πέρα από υλικές ενδοχρονικές  στιγμές και λογοκρατούμενες συμπεριφορές, καλούμαστε να σηκώσουμε το προσωπικό μας σταυρό, και να ακολουθήσουμε την στενή και τεθλιμμένη οδό, που οδηγεί στην Όντως Ζωή, με όρους αιωνιότητας.

 Η γέννηση του Χριστού πρέπει να σηματοδοτήσει, μια νέα θέαση των πραγμάτων, μακριά και πέρα από το όποιο μας μίζερο και πτωτικό πριν. Αυτό άλλωστε θα σήμαινε στην ουσία, μετάνοια και επιστροφή, και όχι οι διάφορες δικολαβικές και κουτοπόνηρες προσαρμογές που επετειακά κάνουμε, είτε από φόβο, είτε από πόνο, είτε από ανασφάλεια.

 Ο Χριστός είναι ο ίδιος χθες, σήμερα και αιώνια, και μας καλεί στη Βασιλεία Του, δίχως προαπαιτούμενα, παρά μόνο με επίγνωση της κατάντιας και της αποτυχίας μας, με την αυτό-συναίσθηση πως δεν τα βγάζουμε πέρα μόνοι μας, και χρειαζόμαστε Εκείνον να μας φωτίσει, να μας στηρίξει και να μας παρηγορήσει.  Χρειαζόμαστε Εκείνον να συμπληρώσει τη μονάδα, μπροστά από το ένα ή τα περισσότερα μηδενικά των τεκταινομένων μας, ώστε κάποτε να μάθουμε να αγαπάμε, δίχως όρους και να θυσιαζόμαστε δίχως όρια.