#άνοιξε και ΕΣΥ ενα μπαρ! Μπορείς!

Θέλω εδώ και πολύ καιρό να γράψω αυτό το κείμενο και τρέχουν σάλια με δηλητήριο από το στόμα μου ακόμα και που σκέφτομαι ότι θα το γράψω. Αισθάνομαι σαν την Κρουέλα ντε Βιλ, την ώρα που έχει πιάσει επιτέλους και τα 101 σκυλιά της Δαλματίας. Μη σου πω ότι αισθάνομαι σαν το κογιότ που έπιασε επιτέλους το μπιμπιπ και το πατάει κάτω σαν χταπόδι, ουρλιάζοντας από ηδονή.
Συγνώμη. Χρειάζομαι μισό λεπτό να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου να ηρεμήσω. Παύση…
Άνοιξε ένα μπαρ και ΕΣΥ. Από όπου και αν προέρχεσαι. Είτε δούλευες, είτε πήρες το εφάπαξ, είτε είσαι βιβλιοθηκονόμος. Σημασία δεν έχει τι ξέρεις, ποσά λεφτά θα επενδύσεις, αν έχεις πλάνο. Σημασία έχει να ανοίξεις ένα μπαρ. Καφέ, μπαρ, ρεστοράν, σούσι, κοκτέιλ, μπραντζζζ, ετσετερα…
Τώρα ΕΣΥ πιστεύεις που με ξέρεις, ότι θα αρχίσω τη γκρίνια ή θα μπω σε αντιπαράθεση γιατί δεν ανοίγω εγώ ένα ολόδικό μου!
Αμ δε.




Δεν θα μιλήσω για τα κακώς κείμενα αυτά καθεαυτά στο πριν ανοίξεις ένα μπαρ ή πως διορθώνεις λάθη σου δουλεύοντας και ο λόγος είναι απλός.
Αν σου ανοίξω τα μάτια μέσα από ένα κείμενο, δεν θα με έχεις ανάγκη να με καλείς να σου στήνω το μαγαζί σου. Ούτε ΕΜΕΝΑ, ούτε άλλον συνάδελφο ή εταιρία που ασχολείται με το συμβουλευτικό κομμάτι στην εστίαση.
Προτιμώ να σε αφήνω στο όποιο σκοτάδι σου και να βγαίνει και κάνα φράγκο.
Πάμε τώρα γοργά, στο με τι θα ασχοληθώ και περί τίνος θα γράψω σήμερα.
Οδηγώντας στην πόλη μου και ώρα 7 μισή το απόγευμα, είδα πάνω από 50 μαγαζιά στο κέντρο σε απόσταση αναπνοής ή μεσοτοιχίας το ένα από το άλλο. 50 μέτρησα.
Τι σημασία έχει ποια πόλη; Το ίδιο είναι παντού.
Ζούμε την εποχή της φαβελοποίησης των καταστημάτων. Το ένα πάνω ή δίπλα από το άλλο. Παντού μαγαζιά εστίασης. Στην Πάτρα τα είδα αφού το θες. 3η πόλη της Ελλάδος.
Απόγευμα λοιπόν Τετάρτης.
Οδηγώ τη μεγάλου κυβισμού μηχανή μου και με πιάνουν συνεχόμενα φανάρια κόκκινα. Σαν κάτι να ήθελε να με κάνει να κοιτάζω γύρω μου. Να εστιάζω στην “εστίαση” της πόλης μου.
Ποια εστίαση; Είδα πολλές καρέκλες και άλλες τόσες ταμπέλες. Είδα μόνο καρέκλες.  Άδειες καρέκλες.
Καρέκλες πρέπει να πουλάς στις μέρες μας. Καρέκλες για μπαρ. Χρυσά λεφτά!
Αλλά ξέρω! Φταίει η κρίση. Φταίει που είναι πολλά τα μαγαζιά πλέον. Φταίει που δεν έχει λεφτά ο κόσμος. Φταίει… και τι δεν φταίει. ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΠΟΤΕ ΑΡΑΓΕ;
Ναι Μωρέ! Μαζί σου είμαι. Θες να κονομήσεις γρήγορα και επειδή ο Γιάννης Ο ΞΑΔΕΡΦΟΣ έκανε μπαρ και κονομάει, πας και ΕΣΥ να κάνεις το ίδιο. ΑΡΑ Ο ΞΑΔΕΡΦΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΔΕΙΕΣ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΣΟΥ;

Δεν θα σταθώ καν σε ανάλυση επιχειρηματικότητας. Καν. Έτσι όπως οδηγούσα και με ξανάπιασε κόκκινο, μου ήρθε η φλασιά γιατί ανοίγουν τα μπαρ σαν μανιτάρια, από σχετικούς ή άσχετους.
Μα το Θεό! Στο κόκκινο φανάρι μου ήρθε επιφοίτηση και βρήκα την λογικότερη εξήγηση στο γιατί.
ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ.
Δεν μπορείς να είσαι κάτι λιγότερο ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ.
Εκεί κατέληξα. Θες τον τίτλο “Επιχειρηματίας”.
Σε χαλάει μέσα σου ο λαντζέρης. Ο σκουπιδιάρης. Σαν τίτλοι. Σε χαλάει έστω το υπάλληλος.
ΜΑΛΑΚΑ Έλληνα, για αυτό κατάντησες όπως κατάντησες. Γιατί πάντα νόμιζες ότι είσαι γεννημένος για αφεντικό.
Είδες κρίση, χάθηκαν τα χοντρά ρουσφέτια, οι μπίζνες, τα χρηματιστήρια, τα δάνεια, τα κοπρεμί και βρήκες υποσυνείδητα νέα διέξοδο. Αφεντικό. Να κάνουν οι άλλοι για εσένα τη βρώμικη δουλειά. Όπως όταν έπαιρνες Αλβανούς για τα χωράφια, μετανάστες για να σου χτίζουν το σπίτι, για κάθε λογής χειρωνακτικές εργασίες και πάει λέγοντας. Τα δικά σου τα χεράκια είναι από μανικιούρ και δεν κάνει να πιάσουν λάσπη.
Μόνο που ο Αλβανός και ο εργάτης που βρίζεις ρατσιστικά στις μέρες μας, έκανε προκοπή. Πήρε ένα σπίτι.
ΕΣΥ χρωστάς σε όποια τράπεζα έδινε κάρτα και αν σε γυρίσω ανάποδα έχεις κάτι κέρματα και την ευχή της μάνας σου επάνω σου. Βρες το λάθος ή πες μου ποιος είναι καλύτερος. Αυτός που δουλεύει σαν το μέρμηγκα ή ο τζίτζικας που είσαι ΕΣΥ και που στο κεφάλι σου και μόνο σου αξίζει ζωή Σαουδάραβα πρίγκιπα;
Αφεντικό; Ε; Ποιος;
Δεν έμαθες ποτέ να δουλεύεις σκληρά. Δε λέρωσες τα χέρια σου να μαζεύεις τα κωλόχαρτα του δικού σου μαγαζιού. Δεν έγινες παράδειγμα αξίας μα παράδειγμα κοπρίτη και ο κοπρίτης δεν θα λάβει ανταμοιβή.
Σαφέστατα και υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα επιχειρηματιών και αφεντικών, αλλά εδώ μιλάμε για ένα μεγάλο ποσοστό ανάξιων.
Μου γίνατε όλοι κοτζαμπάσηδες και τσιφλικάδες.”Έχω μαγαζί εγώ.” Σκατά έχεις. Χρέη έχεις και κάθε μέρα μπαίνεις σόλο μέσα και δεν έχεις καν ιδέα πως, γιατί δεν ξέρεις να κρατήσεις τα οικονομικά της “επιχείρησης” σου. Γιατί δεν ξέρεις όταν το άνοιξες το μπουρδέλο, τι ζητάς να σου αποφέρει η κάθε καρέκλα. Είδες πιάτσα και μπήκες.
Φοβερή επιλογή.
Αϊ μάθε καμία τέχνη.
Φεύγω τώρα γιατί άναψε πράσινο.


http://www.kl2real.gr/klstories/sur-mesure/anoikse-kai-esy-ena-bar-mporeis/