Σταμάτης Ζαχαρός - news247
Κι’ αν δεν κέρδισε ο Τσίπρας; Μήπως απλά έχασαν οι άλλοι; Η Νέα Δημοκρατία επαναπαύθηκε στη συσπείρωση που προκάλεσε η δεξιά ρητορεία του Βαγγέλα. Αγνόησε όμως το θεώρημα του μέσου ψηφοφόρου και πολιτεύτηκε με τρόπο που θύμιζε κάτι απ’ τα παλιά. Η ΝΔ, δεν χρειάζεται ένα «δεξιό lifting». Χρειάζεται μια εκ βάθρων αναδόμηση αν θέλει να διατηρήσει το ρόλο της κεντροδεξιάς παράταξης.
Αυτό τον αέρα «παλιού» τον είχε οσμισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας εγκλώβισε τους πολιτικούς του αντιπάλους στη συζήτηση για το τι είναι παλιό και τι νέο. Ένα προνομιακό για τον ίδιο πεδίο. Όσο παλιές και αν ήταν οι πρακτικές των στελεχών της αριστεράς (ακόμη και δυο μέρες πριν τις κάλπες «έσκασε» το Φλαμπουράρης-gate), έδειχναν φρέσκες απέναντι σε παραδοσιακά πρωτοκλασάτα στελέχη της ΝΔ. έδειχνε άλλωστε ακόμη φρέσκος ο ίδιος. Ο τρόμος της Βούλτεψη και οι brutal τοποθετήσεις του Γιακουμάτου πλανιόταν πάνω απ’ τα κεφάλια των ψηφοφόρων. Η σύγκριση ήταν άδικη.
Την κατάσταση την γνώριζε και ο Μειμαράκης. Δεν ήταν όμως ένας φυσικός ηγέτης της παράταξης. Προέκυψε ως υπηρεσιακός αφού προηγουμένως ο Σαμαράς αρνούνταν να δει την πραγματικότητα και δεν είχε δημιουργήσει συνθήκες διαδοχής. Ο Μειμαράκης δεν μπορούσε να ανατρέψει τα πάντα όντας μεταβατικός.
Αν το έκανε θα έπαιρνε ρίσκο. Επέλεξε να συσπειρώσει τις παραδοσιακές δυνάμεις παρά να απευθυνθεί σε νέα ακροατήρια. Δεν απομάκρυνε τίποτε απ’ το «παλιό». Ούτε αυτούς που δεν άντεχε. Ένας δρόμος ασφαλής μέν, που δεν οδηγεί όμως σε εκλογική νίκη. Ακόμη και η περιβόητη διαχείριση της ήττας, πήγε περίπατο. Ορθότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε υγιεινό περίπατο…
Το ίδιο το κόμμα βρίσκεται σε τέλμα. Έχει σταματήσει να είναι ζωντανός οργανισμός καθώς τα παραδοσιακά «φέουδα» αδιαφορούν για την ανανέωση των ιδεών και τη ζύμωση με την κοινωνία. Την αποτρέπουν κιόλας. Προτιμούν το κόμμα εσωστρεφές αλλά ελεγχόμενο. Συνεχίζουν να λειτουργούν με τη λογική της οικογενειακής επετηρίδας.
Δελφίνοι ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο εκκολαπτόμενοι διάδοχοι. Ορισμένοι εκ’ των οποίων να είναι ενδεχομένως αξιόλογοι. Η πρακτική του δαχτυλιδιού και της ίντριγκας όμως είναι από μόνη της «παλιό». Δεν σερβίρεται σαν νέο, όσο marketing και να κάνουν.
Υπάρχουν και κάποιοι ακόμη που αυτοχαρακτηρίζονται δελφίνοι. Για διάφορους λόγους όμως, έχουν και οι ίδιοι την αύρα του «παλιού». Ακόμη και στην προσπάθειά τους να εμφανιστούν ως «νέο» μοιάζουν περισσότερο με γεροξεκούτη που νεανίζει. Το θέαμα είναι απεχθές.
Ο Μειμαράκης είναι πρόθυμος να παραδώσει την αρχηγία. Κανονικά, με συνέδριο και με τον νόμο. Άλλωστε αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός. Το πρόβλημα ξεκινά με την έλλειψη εθελοντών. Ποιος τολμά να παίξει το πολιτικό του μέλλον κορώνα-γράμματα απέναντι στο θωρηκτό Τσίπρας;
Ορισμένα στελέχη κινούνται παρασκηνιακά για να παίξουν ρόλο. Προτιμούν βεβαίως να έχει κονιορτοποιηθεί πρώτα ο Βαγγέλας και να πιάσουν το νήμα της αρχηγίας από τη στιγμή που ο Τσίπρας θα έχει περάσει το ζενίθ της δημοφιλίας του.
Η λογική του ώριμου φρούτου επικρατεί ξανά. Εκφράζει άτολμους πολιτικούς που δεν έχουν πρόταση, απλά περιμένουν τη σειρά τους. Αυτοί εμφανίζονται σαν ανανεωτές της κεντροδεξιάς. Είναι τόσο παλιοί που η όποια αναπαλαίωση επιχειρήσουν θα αρχειοθετηθεί -στην καλύτερη περίπτωση- ως vintage…
*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA
ADVERTISEMENT
Την κατάσταση την γνώριζε και ο Μειμαράκης. Δεν ήταν όμως ένας φυσικός ηγέτης της παράταξης. Προέκυψε ως υπηρεσιακός αφού προηγουμένως ο Σαμαράς αρνούνταν να δει την πραγματικότητα και δεν είχε δημιουργήσει συνθήκες διαδοχής. Ο Μειμαράκης δεν μπορούσε να ανατρέψει τα πάντα όντας μεταβατικός.
Αν το έκανε θα έπαιρνε ρίσκο. Επέλεξε να συσπειρώσει τις παραδοσιακές δυνάμεις παρά να απευθυνθεί σε νέα ακροατήρια. Δεν απομάκρυνε τίποτε απ’ το «παλιό». Ούτε αυτούς που δεν άντεχε. Ένας δρόμος ασφαλής μέν, που δεν οδηγεί όμως σε εκλογική νίκη. Ακόμη και η περιβόητη διαχείριση της ήττας, πήγε περίπατο. Ορθότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε υγιεινό περίπατο…
Το ίδιο το κόμμα βρίσκεται σε τέλμα. Έχει σταματήσει να είναι ζωντανός οργανισμός καθώς τα παραδοσιακά «φέουδα» αδιαφορούν για την ανανέωση των ιδεών και τη ζύμωση με την κοινωνία. Την αποτρέπουν κιόλας. Προτιμούν το κόμμα εσωστρεφές αλλά ελεγχόμενο. Συνεχίζουν να λειτουργούν με τη λογική της οικογενειακής επετηρίδας.
Δελφίνοι ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο εκκολαπτόμενοι διάδοχοι. Ορισμένοι εκ’ των οποίων να είναι ενδεχομένως αξιόλογοι. Η πρακτική του δαχτυλιδιού και της ίντριγκας όμως είναι από μόνη της «παλιό». Δεν σερβίρεται σαν νέο, όσο marketing και να κάνουν.
Υπάρχουν και κάποιοι ακόμη που αυτοχαρακτηρίζονται δελφίνοι. Για διάφορους λόγους όμως, έχουν και οι ίδιοι την αύρα του «παλιού». Ακόμη και στην προσπάθειά τους να εμφανιστούν ως «νέο» μοιάζουν περισσότερο με γεροξεκούτη που νεανίζει. Το θέαμα είναι απεχθές.
Ο Μειμαράκης είναι πρόθυμος να παραδώσει την αρχηγία. Κανονικά, με συνέδριο και με τον νόμο. Άλλωστε αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός. Το πρόβλημα ξεκινά με την έλλειψη εθελοντών. Ποιος τολμά να παίξει το πολιτικό του μέλλον κορώνα-γράμματα απέναντι στο θωρηκτό Τσίπρας;
Ορισμένα στελέχη κινούνται παρασκηνιακά για να παίξουν ρόλο. Προτιμούν βεβαίως να έχει κονιορτοποιηθεί πρώτα ο Βαγγέλας και να πιάσουν το νήμα της αρχηγίας από τη στιγμή που ο Τσίπρας θα έχει περάσει το ζενίθ της δημοφιλίας του.
Η λογική του ώριμου φρούτου επικρατεί ξανά. Εκφράζει άτολμους πολιτικούς που δεν έχουν πρόταση, απλά περιμένουν τη σειρά τους. Αυτοί εμφανίζονται σαν ανανεωτές της κεντροδεξιάς. Είναι τόσο παλιοί που η όποια αναπαλαίωση επιχειρήσουν θα αρχειοθετηθεί -στην καλύτερη περίπτωση- ως vintage…
*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου