Πρωτοπρεσβύτερος
Δημήτριος Θεοφίλου M.D, Student Ph.D Ε.Κ.Π.Α
Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διαρύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.
Βρισκόμαστε μέσα σε μια κατάσταση «αληθινής» χρεοκοπίας, πόθων, επιθυμιών, στόχων, ονείρων και οραμάτων, εξαρτημένων απόλυτα από τα χρήμα και τα παράγωγά του, αφού χρεοκόπησε η εικονική, καταναλωτική ζωή μας. Και αυτό το σύμπτωμα αντί να μας ενεργοποιεί σε μετάνοια, επιστροφή και αναγνώριση με αυτό-συναίσθηση των όποιων λαθών μας, αντίθετα μας κορυφώνει τον εγωισμό και την αλαζονεία. Κάποιοι μιλούν για εθνική αξιοπρέπεια, μα πόσο αξιοπρεπής μπορεί να είναι κάποιος που ζει εδώ και δεκαετίες με δανεικά, κάποιος που δεν παράγει σχεδόν τίποτε, κάποιος που δικαιολογείται μόνιμα μέσα στην ιστορία, δίχως να ωριμάζει ποτέ και να αναλαμβάνει την προσωπική του ευθύνη για τα τεκταινόμενα.
Όταν η ζωή έχει καταντήσει να ερμηνεύεται, μόνο με κοινωνικούς και οικονομικούς όρους, αυτό μπορεί να σημαίνει κατάντημα ψυχής και υπαρξιακό αδιέξοδο. Δυστυχώς αυτό που έχουμε επιτρέψει να μας συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό, είναι η χρεοκοπία της ψυχής μας, εκεί έχουμε πτωχεύσει, από αγάπη, από ελπίδα, από συναίσθηση ευθύνης, από ωριμότητα από κουράγιο για αγωνιστικότητα. Η ψυχή μας έχει στεγνώσει και όχι μόνο οι τσέπες μας όπως θεωρούν πολλοί, που έχουν εγκλωβίσει την ζωή τους σε οικονομικά εφήμερα νοήματα.
Η ψυχική χρεοκοπία έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα την οντολογική πτώχευση, που αυτό σημαίνει πως οι χρεοκοπημένοι ψυχικά, δεν έχουν ούτε αναφορές αλλά ούτε και υπαρξιακές αναγωγές σε κάτι ελπιδοφόρο, αναστάσιμο και αιώνιο. Όταν η ψυχή μας έχει αδειάσει από υπαρξιακό νόημα, τότε το χώρο της καταλαμβάνουν διάφορα τοξικά υποκατάστατα, όπως είναι ο πλουτισμός, η ευδαιμονία, η λαγνεία της εξουσίας, ομηρεία σε καταστάσεις απόλυτου υλισμού και εφήμερων βεβαιοτήτων.
Ο θησαυρός του ανθρώπου δεν είναι το «κομπόδεμά του», ή η διατήρηση των όποιων υλικών κινητών ή ακινήτων «αγαθών» του, δεν μπορεί να εμπεριέχεται σε μια στρεβλή και μερική σωματική – βιολογική θεώρηση της ζωής. Γιατί αν αυτό συμβαίνει, τότε μια τέτοια στάση απέναντι σε κρίσεις υλικού χαρακτήρα, θα οδηγήσει τον άφρονα νεοέλληνα, σε απονενοημένα βήματα και καταστάσεις εκτός ελέγχου.
Οι συνεχείς χρεοκοπίες ψυχών, αδειάζουν την ζωή και την κοινωνία από πρόσωπα που θα είχαν πολλά να συνεισφέρουν και δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες, έτσι ώστε η καθημερινότητα, να μετατρέπεται σε ζούγκλα, κόλαση, αγωνία και φόβο, δίχως τέλος. Όλα αυτά και πολλά άλλα συνιστούν τα εξαρτησιογόνα συμπτώματα, ενός πτωματικού πολιτισμού και μιας κοινωνικοοικονομικής απολιθωμένης ζωής. Μιας ζωής δίχως ελπίδα, πίστη και αγάπη, ούτε καν προς τον ίδιο τον εαυτό μας. Είναι εξακριβωμένο, πως η αβεβαιότητα, δημιουργεί, φόβο, ο φόβος πανικό και ο πανικός σπρώχνει προς την απελπισία και την απόγνωση. Καταστάσεις που είναι απόλυτα συναφείς με ανθρώπους που έχουν απολέσει το βαθύτερο και εσώτερο, νοηματικό τους περιεχόμενο. Αποκτώντας υπαρξιακή παρουσία, μόνο από το εύρος του καταναλωτισμού τους, ή το μέγεθος της αλαζονικής αυθάδειάς τους.
Αν τολμούσαμε, αν μπορούσαμε ή αν θέλαμε κάποια στιγμή, να θεωρήσουμε την τραγική πραγματικότητά μας, κάτω από το ευαγγελικό φως, τότε θα διαπιστώναμε τα φρικτά σημάδια της χρεοκοπημένης ψυχής μας, τότε θα βρισκόμαστε ενώπιος ενωπίω με την αποτυχία μας, την πτώση και την κατάντια μας. Μα μόνο τότε θα είμαστε ίσως, σε θέση να επανεκκινήσουμε, κάνοντας μια νέα μετανοημένη αρχή.
Οι πραγματικές υπαρξιακές μας ανάγκες, είναι πολύ πέρα και μακριά, από όλα όσα προσπαθεί να μας πείσει ο μάταιος τούτος κόσμος, επιστρατεύοντας όλη τη πανουργία και τα τεχνάσματα, που διαθέτει και χρησιμοποιεί, με επιτυχία τόσους αιώνες τώρα.
Η ευτυχία είναι απλή και τόσο δεδομένη, όσο τα γυαλιά μας που βρίσκονται μπροστά από τη μύτη μας, ενώ εμείς ψάχνουμε αγωνιωδώς να τα βρούμε.
Η ανακεφαλαίωση της ψυχής μας, θα συμβεί όταν ξεμυτίσουμε από τη φυλακή του εγώ μας, ενός εγώ άρρωστου, θνησιγενούς και παθιασμένου, που μας τραβά προς τα κάτω, που μας απομυζεί ως μεταστατική νεοπλασία, όλη την ικμάδα, τη ζωή και την ελπίδα.
Για να μην πτωχεύσει η μοναδική αληθινή περιουσία που έχουμε και αυτή είναι η ψυχή μας, για να μην χάσουμε τον θησαυρό της Βασιλείας του Θεού, την ανεκτίμητη περιουσία της αναστάσιμης ζωής, καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε, την ατομική μας μηδαμινότητα, τον περιορισμένο χρόνο ζωής που έχουμε (με όρους αιωνιότητας) και τον τρόπο που προσεγγίζουμε τους ανθρώπους και τις διαδραματιζόμενες καταστάσεις.
Η βιολογική ζωή είναι πρόσκαιρη, είναι διανυκτέρευση στο πανδοχείο του κόσμου, έτσι σε ότι ποιότητας δωμάτιο και αν κοιμηθείς, ότι ποιότητας και αξίας φαγητό και αν φας, πρόκειται αποκλειστικά για μια και μόνη διανυκτέρευση, έστω και κάτω από τους καλύτερους βιοτικούς όρους. Η ΖΩΗ είναι ΑΛΛΟΥ, και εκεί καλείται ο άνθρωπος να θησαυρίσει τους όποιους πνευματικούς θησαυρούς έχει αποκτήσει, εκεί που δεν κινδυνεύουν ούτε από κλέφτες νόμιμους ή παράνομους, ούτε από σκόρο ή σαράκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου