Ασφάλεια μέσω ελευθερίας ή ελευθερία μέσω ασφάλειας;

Όλα τα διλήμματα: υπαρξιακά, ερωτικά, εργασιακά, πολιτικά κλπ καταλήγουν στο ένα, το βασικό δίλημμα αυτής της ζωής: ελευθερία ή ασφάλεια;

Όλα κινούνται γύρω απ' αυτό.
Τα δύο άκρα αυτού του διλήμματος βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση μεταξύ τους, καθώς ποτέ δεν επιτυγχάνεται απόλυτα κανένα εξ αυτών και το αποτέλεσμα κάθε απόφασης βρίσκεται ανάμεσά τους, άλλοτε γέρνοντας προς τη μία και άλλοτε γέρνοντας προς την άλλη.
Και ύστερα, ό,τι απ' τα δύο κι αν επιλέξει κανείς, τότε έρχεται η φυσική νομοτέλεια να διασφαλίσει την ισορροπία, τραβώντας το σκοινί από την άλλη πλευρά.
Και κάπως έτσι επέρχεται η "παλίντονος αρμονία" που έλεγε κι ο Ηράκλειτος, δηλαδή η όμορφη ισορροπία μεταξύ των αντίθετων δυνάμεων.
Αυτή η αρμονία πρέπει να είναι και το πραγματικό ζητούμενο, καθώς όποιος επιχειρεί να παραβιάσει τον φυσικό αυτό νόμο, τότε η φύση θα το κάνει με σκληρό τρόπο, χαλώντας τα σχέδιά του.

Έτσι και η πολιτική λοιπόν.
Στην ουσία το δίδυμο "αριστερά-δεξιά" αναλογεί με το δίδυμο "ελευθερία-ασφάλεια".
Η αριστερά υπερτονίζει την πρώτη και η δεξιά τη δεύτερη.
Ποιος έχει δίκιο στην κοσμοθεωρία του;
Απαντά η φύση: κανείς απ' τους δύο!

Διότι, αν κάποιος με την απόφασή του επιλέξει την ελευθερία αντί της ασφάλειας, τότε συμβαίνει να επέρχεται ανισορροπία.
Η έλλειψη ασφάλειας ουσιαστικά οδηγεί και στην απώλεια της ελευθερίας.
Διότι αναμφίβολα δεν μπορεί κάποιος να είναι ελεύθερος, αν δεν είναι ασφαλής.
Σκεφτείτε π.χ. την εγκληματικότητα: αν δε νιώθεις ασφαλής να κατέβεις με τα παιδιά σου μια βόλτα στο πάρκο, τότε δεν είσαι ελεύθερος, γιατί έχεις απολέσει την ελευθερία κινήσεων και επιλογών.
Αν δεν αισθάνεσαι ασφαλής να κοιμηθείς στο σπίτι σου, τότε βάζεις κάγκελα και σύρτες και κλειδαριές και πάλι κάγκελα... Και η ελευθερία που επέλεξες αντικαθίσταται από την ασφάλεια που δεν επέλεξες.
Επομένως, η επιλογή της ελευθερίας αντί της ασφάλειας ουσιαστικά οδηγεί στη συνέχεια στην απώλεια και της ελευθερίας.
Άρα άτοπη η σκέψη "εμένα με νοιάζει η ελευθερία και όχι η ασφάλεια", αφού αυτοαναιρείται.

Στην περίπτωση, δε, που κάποιος επιλέξει την ασφάλεια αντί της ελευθερίας, τότε συμβαίνει το ίδιο από την αντίστροφη πλευρά.
Δηλαδή, η ανελευθερία κάποιου σημαίνει αυτομάτως την ελευθερία κάποιου άλλου. Διότι όταν παραχωρείς την ελευθερία σου, τότε εκ των πραγμάτων την έχει στην κατοχή του κάποιος άλλος.
Απ' τη στιγμή, όμως, που κάποιος άλλος ορίζει τη ζωή σου, τότε δεν μπορείς να ξέρεις τί επιφυλάσσει για σένα το μέλλον.
Το μέλλον σου δεν το επιλέγεις εσύ. Άλλοι το επιλέγουν με τα δικά τους κριτήρια και συμφέροντα.
Δεν ξέρεις π.χ. αν ένα λάθος σου εκληφθεί έτσι ή αλλιώς ή αν ακόμη και όταν δεν κάνεις λάθος, αν η όποια πράξη σου εκληφθεί με λανθασμένο τρόπο από αυτούς στους οποίους παραχώρησες την ελευθερία σου.
Ούτε βέβαια ξέρεις ούτε ορίζεις πώς θα τη διαχειριστούν.
Επομένως τότε παύεις να είσαι και να αισθάνεσαι ασφαλής, αφού για να παραμένεις ασφαλής, θα πρέπει συνεχώς να αποδεικνύεις την αθωότητά σου και δεν μπορείς να ξέρεις αν θα τα καταφέρνεις πάντοτε.
π.χ. δείτε πόσοι και πόσοι την εποχή του εμφυλίου και μετά διώχθησαν απ' τις αρχές χωρίς οι ίδιοι να έχουν κάνει κάτι, παρά μόνο από παρεξηγήσεις ή λόγω προσωπικών ερίδων.
Δηλαδή άνθρωποι που ήταν με το καθεστώς της ασφάλειας και τελικά διώχθησαν από λάθος απ' το ίδιο το φιλικό τους καθεστώς.
Άρα η επιλογή της ασφάλειας αντί της ελευθερίας οδηγεί αναγκαστικά και στην απώλεια της ασφάλειας.
Άρα άτοπη και αυτή η επιλογή αφού αυτοαναιρείται.

Όπως είδαμε, και οι δύο δογματικές επιλογές οδηγούν τελικά στην απώλεια και αυτού του ίδιου του αγαθού που επιλέξαμε!

Για να εξετάσουμε όμως και τις ενδιάμεσες επιλογές.
Αν λοιπόν κάποιος επιλέξει την ελευθερία ως αφετηρία, έχοντας όμως άμεσο στόχο την επίτευξη και της ασφάλειας, τότε τι γίνεται;
Λοιπόν εδώ μας απαντούν τα παραδείγματα της ιδιωτικής αλλά και της δημόσιας ζωής.
π.χ. αν έχεις ένα παιδί στην εφηβεία, θα του παραχωρήσεις όλη την ελευθερία διδάσκοντάς του σιγά-σιγά τον τρόπο να γίνει και ασφαλής;
Δε νομίζω!
Νομίζω πως όποιος το έχει δοκιμάσει, θα διαπιστώσει πως αυτό σχεδόν πάντα οδηγεί σε απώλεια του ελέγχου και σε επικίνδυνες καταστάσεις, συχνά χωρίς επιστροφή.
Διότι η ίδια η αφετηρία -η ελευθερία άνευ ασφάλειας- είναι μια ανεξέλεγκτη κατάσταση και τότε μόνο τυχαία γεγονότα μπορούν να διασώσουν την ομαλή ανάπτυξη του ατόμου.
Οι γονείς κατά κανόνα επιλέγουν να παρέχουν την ασφάλεια στο παιδί τους, ούτως ώστε σιγά σιγά να του εμφυσήσουν την αξία της ελευθερίας και να την επιδιώξει σταδιακά και μέσα σε περιβάλλον ασφάλειας.
Δηλαδή προτιμάται η ελευθερία διά της ασφάλειας και όχι η ασφάλεια διά της ελευθερίας.

Και μια χώρα άλλωστε έτσι λειτουργεί.
Όταν της παράσχεις ελευθερία και αυτή, επειδή γνωρίζει το άτοπο των δογματικών επιλογών που λέγαμε παραπάνω, επιλέξει γρήγορα να εξασφαλίσει μέσω αυτού του δρόμου και την ασφάλεια, τότε πέφτει σε περιπέτειες.
Διότι η αφετηρία της ελευθερίας δημιουργεί κλίμα ανασφάλειας στη χώρα και γρήγορα οι πολίτες, επειδή όπως είπαμε ο φόβος είναι το ισχυρότερο συναίσθημα και ενεργοποιούνται τα συντηρητικά τους αντανακλαστικά, νοσταλγούν την αρετή της ασφάλειας και την επιζητούν πάση θυσία.
Αυτό είναι και το κλίμα που επικρατεί σε κάθε χώρα στην προδικτατορική της περίοδο.
Είναι το κλίμα που νομοτελειακά φέρνει πραξικοπήματα και χούντες. Ή και αποικιοποίηση.
Και μάλιστα με την πλειοψηφία του κόσμου να τις υποστηρίζει ή να τις ανέχεται, επειδή ακριβώς του έδιωξε τη θηλιά του φόβου του.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, όπως η Σερβία μετά τους βομβαρδισμούς του 99, όταν πολύ γρήγορα άρχισε να εκλέγει... αμερικανόφιλες κυβερνήσεις, απ' το φόβο μήπως ξαναζήσει τέτοιες στιγμές φρίκης, όπως του 99!
Ή η Συρία του 2015, που κάθε Σύριος υποστηρικτής της αντιαμερικανικής γραμμής του Ασάντ, που πριν τέσσερα χρόνια πήρε την υπερήφανη επιλογή της μάχης μέχρι τέλους, σήμερα εκλιπαρεί τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ να επέμβουν να τους σώσουν από την ανωμαλία των Τζιχαντιστών!

Αν, πάλι, επιλεγεί ο δρόμος που οδηγεί στην ελευθερία μέσα απ' το μονοπάτι της ασφάλειας, τότε στην κοινωνία δεν επικρατεί το χειρότερο συναίσθημα, ο φόβος, ο οποίος οδηγεί σε δικτατορίες, αλλά τότε επικρατούν άλλα συναισθήματα, θετικά και δημιουργικά. Δηλαδή, η ελπίδα, η οργή, το αίσθημα του δικαίου και της ελευθερίας.
Οι νέοι πλάθονται με αξίες και ιδανικά που οδηγούν στο σπάσιμο των αλυσίδων (βλ. ανατρεπτική γενιά του 60-70, η οποία υπήρξε και έφερε τη δημοκρατική μεταρρύθμιση παγκοσμίως, διότι έδρασε σε καθεστώς ασφάλειας και τότε μόνο έψαξε το αγαθό της ελευθερίας)
Και τότε η χώρα, σε συνθήκες ασφάλειας και σταθερότητας επιδιώκει τις όλο και μεγαλύτερες και περισσότερες ελευθερίες, ώσπου να φτάσει στο σημείο της χρυσής τομής ανάμεσα σε ελευθερία και ασφάλεια.
Και να ανακτήσει τις αξίες της αξιοπρέπειας και της υπερηφάνειας.

Για να μιλήσουμε, λοιπόν, με αφορμή τα παραπάνω, και για το θέμα που αφορά την Ελλάδα της κρίσης, το αν δηλαδή το μνημόνιο είναι καλό, αν είναι κακό αλλά αναπόφευκτο ή αν είναι κακό και όχι αναπόφευκτο.
Η υποστήριξη πάση θυσία του μνημονίου ισοδυναμεί με την υποστήριξη της ασφάλειας (Ευρώπη) έναντι της ελευθερίας. Δηλαδή, όπως δείξαμε παραπάνω, οδηγεί τελικά στην απώλεια και της ασφάλειας.
Αντίστοιχα, η υποστήριξη πάση θυσία του "αντιμνημονίου" (δηλαδή με έξοδο από ευρωζώνη και Ευρωπαϊκή Ένωση) ισοδυναμεί με την υποστήριξη της ελευθερίας έναντι της ασφάλειας. Επιλογή που, όπως είπαμε, οδηγεί τελικά στην απώλεια και της ίδιας της ελευθερίας.
Επομένως, τι κάνουμε;
Τότε πάμε στην εξέταση των άλλων δύο επιλογών.

Ασφάλεια διαμέσου ελευθερίας ή ελευθερία διαμέσου ασφάλειας;
Όπως δείξαμε και παραπάνω, ο δρόμος προς την ασφάλεια διαμέσου ελευθερίας οδηγεί λογικά στην ενεργοποίηση των συντηρητικών αντανακλαστικών και στα συνακόλουθα ολοκληρωτικά (ή και αποικιακά) καθεστώτα .
Ενώ ο δρόμος προς την ελευθερία, με αφετηρία την ασφάλεια, δίνει τη δυνατότητα σ' ένα λαό να επιδιώξει την σταδιακή του απελευθέρωση από τις καταστάσεις και τους φορείς που τον αλυσοδένουν.
Η σταθερότητα και ο δευτερεύων ρόλος του φόβου σ' αυτήν την περίπτωση δε διευκολύνουν την ανάπτυξη καθεστώτων που στηρίζονται στο φόβο και επομένως δίνεται ο χρόνος και η δυνατότητα στη χώρα να απεμπλακεί μόλις βρει τον τρόπο, τις συνθήκες και τη δυνατότητα.

Συμπερασματικά, καλύτερο είναι στην παρούσα φάση να παραμείνουμε στο δίχτυ ασφαλείας που λέγεται ευρωζώνη και κυρίως Ευρωπαϊκη΄Ένωση, έστω κι αν αυτό συνεπάγεται μνημόνιο και μέτρα, παρά να βγούμε στη γύρα της αντιμνημονιακής ελευθερίας, η οποία -όπως δείχθηκε παραπάνω- οδηγεί τελικά σε στέρηση της ελευθερίας.
Και οφείλουμε να πριονίσουμε με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο την κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική της λιτότητας και της αναδιανομής του πλούτου προς τα πάνω.
Ξεκινώντας δηλαδή από την αφετηρία της ασφάλειας, να βαδίσουμε με βήμα γοργό προς την ελευθερία.
Η Ιστορία και η ζωή άλλωστε δεν τελειώνουν με μια υπογραφή και επιφυλάσσουν πολλές ανατροπές σε όποιον τις επιζητήσει.

Η ελευθερία της μάχης εναντίον όλων γρήγορα θα οδηγήσει σε νέα μνημόνια, σκληρότερα των προηγούμενων και ενδεχομένως σε καταστάσεις εθνικής απώλειας ή πολιτειακής εκτροπής.
Οι μάχες έχουν νόημα να δίνονται όταν υπάρχει ελπίδα νίκης.
Και το να νικήσει μια μικρή χώρα το παγκόσμιο χρηματοοικονομικο-στρατιωτικό σύστημα είναι μάλλον απίθανο και δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία.
Εμείς το χρέος μας το κάναμε ως εδώ, με τόσες διαδηλώσεις, εκλογές, δημοψηφίσματα, διαπραγματεύσεις κλπ. Τώρα πρέπει να επιδιώξουμε ή να περιμένουμε συμμάχους σε αυτόν τον πόλεμο.
Ήδη το προχωρήσαμε πάρα πολύ το πράγμα και κολυμπήσαμε πολύ πέρα από κει που φτάνουν τα πόδια μας. Και μπράβο μας και μαγκιά μας. Αλλά... Πόσο ακόμα μπορούμε να επιβιώσουμε στα άπατα, με τόσους καρχαρίες γύρω μας;
Κακά τα ψέματα: Δεν μπορούμε μόνοι μας να νικήσουμε ολόκληρη Υφήλιο!
Ακόμη και η εθνική αντίσταση δεν ξεκίνησε με την εισβολή των Γερμανών, παρά μόνο όταν έδωσαν κάθε είδους στήριξη η Αγγλία και η ΕΣΣΔ.
Και δε θα κατάφερνε τίποτα σπουδαίο, αν δεν νικούσαν οι Δυτικοί και οι Σοβιετικοί τους Γερμανούς.
Ακόμα σβάστικα θα κυμάτιζε στην Ακρόπολη- δε πα' να χτυπιόμασταν εμείς...
Άρα χρειαζόμαστε συμμάχους και μάλιστα ισχυρούς σε αυτήν την προσπάθεια.

Και το λέω εγώ που πλήττομαι όσο ελάχιστοι από τα καινούρια μέτρα, διότι δεν είμαι μισθωτός ή συνταξιούχος, για να με προστατεύει εργολαβικά η κυβέρνηση. Είμαι από τους μαλάκες που πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους (κυριολεκτικά), προκειμένου να μη μειωθούν μισθοί και συντάξεις (σ.σ. τα συριζο-προστατευόμενα είδη).
Αλλά θεωρώ πως δεν είναι καλύτερο το να διαλυθούν τα πάντα, απ' το να διαλυθώ εγώ.
Διότι, αν μείνει όρθια η χώρα, υπάρχει ελπίδα και για μένα.
Αν διαλυθεί, τότε θα είμαστε εμείς στα καραβάνια των προσφύγων πια και όχι στην υποδοχή τους.
Να μη γίνουμε Σερβία, Συρία, Αίγυπτος, Ουκρανία.

Διότι σας ξαναλέω: δεν υπάρχει ούτε ελευθερία χωρίς ασφάλεια αλλά ούτε βέβαια και ασφάλεια χωρίς ελευθερία.

 

http://toixo-toixo.blogspot.gr/