Εν Αθήναις...."ζητείται οικιακή βοηθός..."

Δεκαετίες πίσω και οι αγγελίες για οικιακούς βοηθούς πολλές....

"Ζητείται... για τρία άτομα μισθός ικανοποιητικός..."

Και ήταν καλά τα χρήματα...η υπηρέτρια θα είχε και δικό της δωμάτιο. Ερχόντουσαν  κοριτσόπουλα στην Αθήνα για να βρούν την τύχη τους όπως έλεγαν τότε. Μια δουλειά πρώτα ...

Δεν προτιμούσαν να κλειστούν και να εργαστούν σε σπίτια με έξοδο μια φορά την εβδομάδα. Έτσι πήγαιναν εργάτριες σε εργοστάσια νοικιάζανε και ένα δωμάτιο δυό τρείς μαζί και είχαν την ελευθερία τους. Η ζωή της υπηρέτριας δεν ήταν εύκολη ...

Ήταν στο πόδι από το πρωϊ μέχρι αργά το βράδυ και έπρεπε να ανέχεται τις παραξενιές των αφεντικών. Συνήθως Σάββατο απόγευμα ήταν εξόδου οι υπηρετριούλες όπως τις έλεγαν οι νέοι της εποχής που πήγαιναν από νωρίς στο Πεδίον του Άρεως και σουλατσάριζαν περιμένοντας.

Οι κοπελιές σπάνια μόνες συνήθως δύο μαζί έκαναν την περατζάδα τους ντυμένες με τα καλυτερότερα και παρφουμαρισμένες.

Άλλο στέκι ήταν στο Σύνταγμα...εκεί και του Παπασπύρου το ζαχαροπλαστείο. Ένα χαμόγελο μια κουβέντα και το επόμενο Σάββατο μια πάστα αμυγδάλου.

Το σινεμαδάκι στην συνέχεια...του Φιλοππάπου. Υποσχέσεις...όνειρα...έρωτες και κάποτε γάμος. Μετά ερχόντουσαν τα δύσκολα...ένα το μεροκάματο...παιδί....ενοίκιο... αγώνας επιβίωσης.

Τι να σου κάνουν οι αναμνήσεις....το Πεδίον του Άρεως...του Φιλοπάππου. Τα παλιά αφεντικά της στην καλύτερη  περίπτωση θα την φώναζαν για κανένα μεροκάματο όταν θα είχαν συνάξεις. Είχε αφήσει το τηλέφωνο του ΕΒΓΑΤΖΗ....θα άφηνε το μικρό στην γειτόνισα.

Αργότερα οι κοπέλες από τις Φιλιππίνες είχαν μεγάλη ζήτηση ως οικιακοί βοηθοί. Ειδικές διαδικασίες χαρτιά κ.λ.π. Δουλέψανε σκληρά...ήταν έμπιστες....κάποιες κατάφεραν να φέρουν  και τις οικογένειές τους με την βοήθεια των εργοδοτών τους. Στο ίδιο σπίτι οικιακή βοηθός και ο άντρας της οδηγός ...κηπουρός.

πίσω στα παλιά