Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ;

21-7-2015

Λίγες ώρες μας χωρίζουν από τα τελευταία δραματικά πολιτικά γεγονότα. Σίγουρα η εμβέλεια τους θα εξακολουθήσει για πολύ χρόνο να μας απασχολεί. Το μεγάλο ζητούμενο; Αν μετά από όλα αυτά θα προκύψει κάτι καινούργιο ή θα ανακυκλωθεί άλλη μια φορά το παλιό. Τίποτε δεν είναι σίγουρο. Προς το παρόν «απολαύσαμε» το Ελληνικό κοινοβούλιο στις καλλίτερες στιγμές του. Στην κατάσταση που «ο εξευτελισμός να γίνεται τέλειος».

…Ο καπιταλισμός έγραψε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, είναι ενδεχομένως η πρώτη περίπτωση λατρείας που παράγει ενοχή, όχι εξιλέωση… (Πανοπτικόν 7, 2005).

Αυτή η ενοχή περίσσεψε, ξεχείλισε, και εξακολουθεί να γεμίζει κάθε απόφαση και ικμάδα της κοινωνικής ζωής.

Σε όλο αυτό το σκηνικό ας μου συγχωρεθούν μερικές σκέψεις, πινελιές στον –και για τον- διαμορφούμενο πολιτικό καμβά.     

 Μερικές σύντομες διαπιστώσεις.

 Τα μνημόνια πάνε γάντι με την Ελλάδα της  διεφθαρμένης έως μυελού οστών αστικής τάξης της.

  Τα μνημόνια σαν συνταγή όχι μόνο δεν απέτυχαν όπως ισχυρίζονται, αλλά η συνεχής εμβάθυνση και επιβολή τους είναι η κατεξοχήν γραμμή πλεύσης του φιλελευθερισμού σήμερα.

  Η αντίθεση «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» θα συνεχίσει να παράγει πολιτική αντικαθιστώντας σε άλλο επίπεδο και με διευρυμένους  καθαρούς ταξικά όρους την παλιά αντίθεση «δεξιάς αντιδεξιάς».

Η «νέα» αυτή μορφή θα συμπεριλάβει αναγκαστικά όχι μόνο την αντίθεση «ευρώ-δραχμή», αλλά και την «Εθνικό κράτος-ΕΕ».

  Σε συνέχεια των παραπάνω: Μνημόνιο δεν είναι μόνο και αποκλειστικά – όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν- ο τρόπος πληρωμής δανείων ή απλά ο έλεγχος του ύψους των πρωτογενών πλεονασμάτων ΑΛΛΑ ένα σύνολο μέτρων μετάλλαξης του κοινωνικού, οικονομικού πολιτικού, πολιτιστικού στάτους του λαού και της χώρας στην κατεύθυνσης μιας νέας μορφής αποικίας και όλα αυτά στα πλαίσια συμφωνίας και αντίθεσης των πιο ισχυρών επιχειρηματικών διεθνών κεφαλαίων.

Ειδικά η συνταγματοποίηση των μνημονίων παραπέμπει σε μια νεοφασιστική μεταδημοκρατία, με αναίρεση όλων των κοινωνικών σχέσεων που διαμόρφωσε ιστορικά η ταξική πάλη δύο και πάνω αιώνων, από την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου της αστικής Γαλλικής επανάστασης μέχρι σήμερα!

 

Αν τα παραπάνω είναι σωστά, τότε πρέπει να προκύψουν και ανάλογοι σχεδιασμοί υπέρβασης της κατάστασης, και απαντήσεις σε νέα ερωτηματικά.

Ας συμφωνήσουμε λοιπόν. Τον δρόμο τον ανοίγουμε περπατώντας. Ποιοί περπατούν; Πόσο αντέχουμε; Ποιοί θα κάνουν την υπέρβαση;

ΣΥΡΙΖΑ από party σε πάρτι

Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνεργοι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, δύο φορές σε 6 μήνες ψήφισαν-στήριξαν για όλα αυτά την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ενός κόμματος, που σήμερα τα μέλη του (;) αναλώνονται εν πολλοίς σε μάχη χαρακωμάτων εντός του facebook, οραματιζόμενα την επανάσταση που έγινε χωρίς να γίνει, κατηγορώντας ακόμη και όλα όσα δεν μπορούσαν να κάνουν γιατί δεν τα έκαναν!!! 

Φυσικά κουβέντα για την ανάγκη κάποιου άλλου παραγωγικού υποδείγματος αναγκαίου να ξεφύγουμε από την παραγωγή μνημονίων. Κουβέντα για τα προαπαιτούμενα προκειμένου το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ πραγματικά να «ντυθούν» το νόημα που τους δίνουν.

Γιατί τόσα χρόνια –από το 2012- σε καμία περιοχή δεν έγινε καν συζήτηση για την παραγωγική ανασυγκρότηση στα όρια πχ ενός δήμου ή περιφέρειας, αλλά ακόμη και αν έγινε οι μόνες προτάσεις θα ήταν συνθήματα, κακέκτυπα οικολογικών αναρχοαυτόνομων αναζητήσεων και προτάσεις στα πλαίσια της τουριστικής βιομηχανίας. Πως η Ελλάδα θα ενταχθεί στον Ευρωπαϊκό και στο διεθνή καταμερισμό εργασίας; Με τι τρόπο θα αυξηθούν οι εξαγωγές σε βάρος των εισαγωγών και ποιός τομέας θα είναι η ατμομηχανή σε αυτή την κατεύθυνση; Με πρωτογενή τομέα στα 3% και υπηρεσίες 82% που πηγαίνουμε; Τι νομίζουμε; Θα ξεφύγουμε από την μέγγενη των μνημονίων; Και τα δάνεια να χαριστούν πάλι σε μνημόνια θα πέφτουμε.

Το θέμα είναι τώρα τι λες, αλλά προπάντων τι κάνεις!

Η κυβέρνηση ουσιαστικά αλλά όχι και τυπικά έχει χάσει την δεδηλωμένη. Φρόντισαν με περισσή αυτοϊκανοποίηση  τα 38 κοινοβουλευτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για διαφορετικούς λόγους και αιτίες καθένα εξ αυτών. Οι αιτίες αυτές αργά αλλά σταθερά  θα αναπαράγονται, δημιουργώντας συνεχείς  κύκλους εσωστρέφειας και «συντροφικής» διαλυτικότητας.

Ας είναι. Καλλίτερα να διατυπώσουμε μερικά αναγκαία ερωτήματα .

 Πότε κατάλαβαν ότι η όλη διαπραγμάτευση καταλήγει σε μνημόνιο και μάλιστα χειρότερο από κάθε προηγούμενο - όπως λένε;

Στις 20 Φλεβάρη τι κατάλαβαν; Ο κ. Βαρουφάκης ούτε αυτός δεν κατάλαβε και ψηφίζει τώρα ΟΧΙ;

Οι λοιποί δεν πρόφτασαν να διαβάσουν, διάβασαν και δεν κατάλαβαν;

Στις 20 Φλεβάρη δεν «ανελήφθη» το ΤΧΣ και οι μονομερής ενέργειες;
Πριν τις 25 Γενάρη όταν ρωτούσε ο κόσμος που θα βρεθούν τα χρήματα όλοι οι υποψήφιοι τι απαντούσαν; ΤΧΣ, ΕΣΠΑ, φοροδιαφυγή. Δηλ όλα αυτά τι φωτογράφιζαν αν όχι συμφωνία εντός της ΕΕ δηλ. μνημόνιο με τους λεγόμενους θεσμούς; Που υπήρχε σε όλα αυτά η άλλη πρόταση, ο άλλος δρόμος από όλους τους διαφωνούντες; Και όχι μόνο;

Η δε βασική θεωρητική πρόταση ιδεολόγημα ήταν …μας έχουν ανάγκη …αν φύγουμε καταρρέουν…το κόστος εξόδου είναι μεγαλύτερο από το κόστος διάσωσης… κατά το γνωστό ρεφρέν …αν σε αρνηθώ αγάπη μου να πέσω να πεθάνω… Βεβαίως όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν νομοτέλεια για τον Ιούλιο, αλλά ισχυρό εγκλωβισμό σε αυτή την πορεία.

Ίσως η γεωπολιτική θέση της χώρας να έδινε την βεβαιότητα που δεν υπήρχε. Όμως αυτή η θέση ενεργοποίησε τα Αμερικάνικα αντανακλαστικά και έβαλε σε εγρήγορση τις Γαλλία και Ιταλία αλλά και τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού συμβουλίου Ντ. Τουσκ, ώστε να έχουμε το τελικό αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα τέτοιες βεβαιότητες στις σημερινές μέρες πλήρους ανισορροπίας του καπιταλιστικού υποδείγματος δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τουλάχιστον με τον γραμμικό τρόπο που ξέραμε. Πολύ περισσότερο  που στην περιοχή μας πάντα πρέπει να συνυπολογίζεται ο ρόλος της Τουρκίας, συγχρόνως με την σύνολη επιθετικότητα του σιωνισμού και του ακραίου μουσουλμανικού παράγοντα.

Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ

Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας...

 Ο Α. Τσίπρας το είπε καθαρά: ΓΕΡΑΣΙΜΕ ΧΑΣΑΜΕ!!! Ναι ηττηθήκαμε. Δεν είναι αυτή η συμφωνία που θέλαμε αλλά αυτό που μπορούσαμε, που μας ΕΠΕΒΑΛΑΝ την δοσμένη στιγμή και που θεωρούμε καλλίτερο από κάθε άλλο χειρότερο, που είναι η άτακτη χρεοκοπία. Θα κάνουμε ότι μπορούμε να ισορροπήσουμε την κατάσταση, υποστηρίζοντας τα χαμηλότερα εισοδήματα…  
Και τι του απαντούν με την θέση τους στην ψηφοφορία; "Πήγαινε με το ΠΑΣΟΚ την ΝΔ Το Ποτάμι.!!! Εμείς τα χέρια μας τα θέλουμε καθαρά!" Τα καθάρισαν βέβαια στις σκουριές από τις σκουριές!
Τον στέλνουν δεμένο χειροπόδαρα, δώρο στον ΣΟΙΜΠΛΕ να ξεπλένει - με την στάση τους - σημειώνω- τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά. Γιατί η κοινή λογική λέει: Τι περιθώρια έχεις για ρήξη όταν οι δικοί σου σε ρίξανε στην ανάγκη των διαπλεκόμενων; Τι περιθώρια υπάρχουν για αντιμνημονιακά οικοδομήματα, με μνημονιακά υλικά;

Μπορούσανε αν θέλανε να κρατήσουν ατόφια την κριτική τους στον Α. Τσίπρα, να σήκωναν το μέτωπο απέναντι στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, να στήριζαν τον Τσίπρα "εκβιάζοντας τον" συγχρόνως να ανοίξει ΠΑΡΑΥΤΑ το εσωτερικό μέτωπο με όρους ρήξης.

Φυσικά η ρήξη δεν συνεπάγεται κυνήγι μαγισσών.

 Δεν προσδιορίζεται από το γνωστό Σημιτικό μοντέλο διάλυσης που κυρίως προετοίμασε πνευματικά, ηθικά, οικονομικά, την κοινωνία για την μνημονιακή εποχή.

Δεν προσδιορίζεται από υπερφίαλα δήθεν αγωνιστικά συνθήματα.

 Προσδιορίζεται από την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας που θα στηρίζει και θα στηρίζεται σε ένα νέο ταξικό-πατριωτικό κίνημα. 

Προσδιορίζεται από την διεύρυνση της δημοκρατίας και την κινητοποίηση όλων των παραγωγικών μηχανισμών με πρωτεύουσα θέση την πολιτιστική και ηθική ενδυνάμωση των πολιτών. Προσδιορίζεται από την σταθερή προσπάθεια ανίχνευσης και πραγμάτωσης όλων των δυνατοτήτων ώστε να προχωρήσουμε σε μια άλλη πορεία συνολικής ανόρθωσης της χώρας και του λαού.

Το θέλουν άραγε; Θέλουν να κυβερνήσουν; Διευκολύνεται κάτι τέτοιο καλλίτερα αν παραδοθεί ολοκληρωτικά η κυβέρνηση της αριστεράς;

Η κυβέρνηση, παρά την τεράστια υποχώρηση της, φαίνεται να απολαμβάνει ακόμη την στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Το ένστικτο του κόσμου τον οδηγεί στο να της παραχωρεί χρόνο σταθερά και επίμονα. Τα προαπαιτούμενα για υπερβάσεις υπάρχουν. Αν η κυβέρνηση θα τα αξιοποιήσει εξαρτάται από τους παραπάνω παράγοντες και όχι μόνο από καλές προθέσεις. Πολύ σύντομα θα φανεί.

Προς το παρόν ας κάνει ένα νέο ξεκίνημα, βάζοντας  όριο στον μισθό βουλευτών, Υπουργών, κτλ  (πχ 2000Ε) και στους συνεργάτες τους τον βασικό, εναρμονιζόμενη με την γενικότερη κατάσταση.

Κεμάλ αυτός ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει

ΥΓ1 Έχει σκεφτεί κανείς άραγε ότι η άτακτη χρεοκοπία εκτός από οικονομικές, μπορεί να συνεπάγεται και εθνικές απώλειες; Μήπως η πρώτη μεγάλη εθνική απώλεια είναι οι χιλιάδες νέοι και νέες που σήμερα προσφέρουν τις γνώσεις και την ευφυΐα τους στην Εσπερία; Μήπως σε καθεστώς άτακτης χρεοκοπίας θα μετρούσαμε 100δες χιλιάδες σε αυτή την κατεύθυνση;

 

Χρήστος Βανδώρος