Έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από την εποχή της δημιουργίας του, αλλά η στασιμότητα στην εξέλιξη και την ανάδειξή του είναι κάτι που προβληματίζει.
Ο λόγος για το αναρριχητικό πεδίο "Πόρτες" στα βραχώδη τελειώματα του Αγ. Κωνσταντίνου και του Σερνικακίου ελάχιστα χιλιόμετρα έξω από την Άμφισσα. Πρόκειται για μια εγκατάσταση με σημαντικές και πολύπτυχες αναπτυξιακές προοπτικές για ολόκληρη την περιοχή, στην οποία, ωστόσο, δεν έχει επιφυλαχθεί η προσοχή κι η έμφαση που της αναλογεί, με αποτέλεσμα ένα ακόμα αναπτυξιακό "εργαλείο" για την πόλη της Άμφισσας κι όχι μόνο να συνεχίζει να παραμένει αναξιοποίητο.
Πραγματικότητα που παίρνει ξεχωριστή διάσταση, αν αναλογιστεί κανείς δύο στοιχεία, που οφείλουν να συνδυαστούν: Αρχικά, την προϊούσα τάση που εμπεδώνεται για μια αναστροφή του αναπτυξιακού μοντέλου στην περιοχή με έμφαση στον τουρισμό κι εν συνεχεία με την ομολογούμενη διαπίστωση ότι ο "εσωτερικός τουρισμός", με τη μορφή που τον είχαμε συνηθίσει ως σήμερα, έχει εν πολλοίς εκμετρήσει το ζην κι ότι ο εγχώριος πληθυσμός στρέφεται πλέον προς θεματικές μορφές τουρισμού, στις οποίες διακριτή και περίοπτη θέση κατέχει ο αθλητικός. Και σε αυτό το πλαίσιο ειδικότερα ο αναρριχητικός.
Το Amfissaface θέλοντας να διερευνήσει το πώς και το γιατί οι "Πόρτες" δεν έχουν ως σήμερα τύχει της έμφασης που απαιτείται, αλλά και προσπαθώντας να προσεγγίσει τα σημερινά περιθώρια, τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να αποτελέσει έναν ικανό πανελλήνιο πόλο έλξης των αναρριχητών ήρθε σε επαφή τόσο στην Άμφισσα όσο και στο χώρο του Πεδίου με τον Πρόεδρο του Ορειβατικού Συλλόγου Άμφισσας, Κ.Παπαγεωργίου, το Γ. Κουλελή, καθώς και τον εκπαιδευτή ορειβασίας κι αναρρίχησης και διεθνώς πιστοποιημένο οδηγό βουνού Νίκο Χατζή, με κεφαλαιώδη συνεισφορά στο μέχρι τώρα εγχείρημα και έχει το θέμα.
Το ξεκίνημα
"Την πρώτη διαδρομή την άνοιξα το Μάιο του 2004. Θυμάμαι ήταν ανήμερα που η ελληνική αποστολή πάτησε στο Έβερεστ και προς τιμήν αυτής της επιτυχίας τής δώσαμε την ονομασία "Έβερεστ" θα πει αρχικά ο Ν. Χατζής και θα συνεχίσει: "Με την επαγγελματική μου ενασχόληση στο χώρο όλα αυτά τα χρόνια έχω δημιουργήσει στο εξωτερικό ένα πολύτιμο δίκτυο ανθρώπων που δεν ασχολούνται στενά μόνο με την αναρρίχηση, αλλά με όλο το σχετικό φάσμα αυτών των μορφών αθλητισμού. Τότε λοιπόν, σε συνεργασία, με τον ΕΟΣ Άμφισσας κατέθεσα την εξής ιδέα:
Να απευθυνθούμε στους τοπικούς άρχοντες, να γνωρίσουν το Πεδίο, να συνειδητοποιήσουν την αναπτυξιακή δυνατότητα που περικλείει και να εφαρμόσουν κι εδώ ό,τι γίνεται σε άλλα μέρη που ο χώρος γνωρίζει άνθηση. Κι αυτό γιατί η περιοχή της Άμφισσας έχει πολύ βράχο σε πολλά και διάσπαρτα σημεία, όχι μόνο στο Σερνικάκι, αλλά και γύρω γύρω έως και τη Σεγδίτσα ακόμα, ενώ διαθέτει και το "δυνατό χαρτί" που λέγεται Δελφοί! Είχα υποσχεθεί τότε στους ιθύνοντες της πόλης ότι, αν έλυναν το θέμα της διαμονής, θα έφερνα εγώ με πρόσκλησή μου αναρριχητές για να ανοίξουν διαδρομές. Αυτοί με τη σειρά τους θα έφερναν πάλι κόσμο, ενώ πολλοί γράφουνε στον Τύπο, έντυπο κι ηλεκτρονικό, προβάλλοντας κι από άλλη, σημαντική, πλευρά το Πεδίο".
Το ταξίδι στην Ιταλία κι η διελκυστίνδα ανεκτέλεστων ιδεών
Θελήσαμε να μάθουμε τι ακριβώς συνέβη τότε και από τους συνομιλητές μας αντλήσαμε όλο το ιστορικό εκείνης της ημιτελούς απόπειρας. Η πολυπληθής αυτοδιοικητική αποστολή με επικεφαλής το Ν. Φουσέκη επισκέφτηκε στην Ιταλία την περιοχή της Αόστα, ένα θεματικό πάρκο για outdoor activities, το Άκο στη λίμνη Γκάρντα και το Φινάλε στη Λιγκούρια, χώροι που έχουν αναπτυχθεί με την αξιοποίηση κοινοτικών προγραμμάτων σε πλαίσιο ανάλογο και παραπλήσιο με αυτό που μπορούσε να συμβεί και στις "Πόρτες". Με την επιστροφή, ωστόσο, η υλοποίηση του εγχειρήματος προσέκρουσε σε ένα μπαράζ επαφών, θεωρητικών σχεδίων και ατέρμονης γραφειοκρατίας κι ατόνησε.
"Συνέχισα με άλλη πρόταση", ξεδιπλώνει το κουβάρι της αφήγησης ο Ν. Χατζής. "Την κατασκευή ενός τοίχου αναρρίχησης στο Χριστολιάς Καμπεράκης. Υπάρχουν τέτοιοι από 40-50.000 ευρώ έως και 1εκ. Η πρόταση μου τότε, εποχές μακριά από την Κρίση, ήταν για έναν ακριβό. Θα κόστιζε, αλλά θα είχε σίγουρη απόσβεση με βάση την εμπειρία μου. Αν αυτό τότε είχε υλοποιηθεί, η Άμφισσα θα ήταν εδώ και χρόνια το αναρριχητικό κέντρο της Ελλάδας, ενώ θα φιλοξενούσε και διεθνείς αγώνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επισκεψιμότητα της περιοχής" καταλήγει ο έμπειρος αναρριχητής κι οδηγός βουνού.
Εκείνο που τελικά προσέφερε η Νομαρχία Φωκίδας τότε, εν τέλει, ήταν μια μεγάλη προμήθεια υλικών, η οποία υφίσταται ακόμα στους βράχους πάνω από το Σεργούνι, στους 3 τομείς που συναπαρτίζουν αυτή τη στιγμή τις "Πόρτες". "Σε αυτή την περιοχή ο Νίκος έχει ανοίξει γύρω στις 500 διαδρομές. 200 συγκεντρωμένες στο Πεδίο και άλλες 300 διάσπαρτες, μέχρι τη Σεγδίτσα και την Αράχωβα ακόμα. Όσο για τα κόστη, αυτά είναι μάλλον αμελητέα. Πόσο να επιβαρύνει η διαμονή και η σίτιση το Δήμο αυτών που θα ανοίξουν τις διαδρομές, όταν η περιοχή θα μπορεί να αποκομίσει πολλαπλάσια οφέλη"; αναρωτιέται ο Γ. Κουλελής.
Προσεγγίζοντας στο σήμερα
"Είχα συναντηθεί και με το νυν Δήμαρχο, όταν ήταν Πρόεδρος στο Συμβούλιο, ο οποίος αρχικά είχε δείξει ενδιαφέρον", εξακολουθεί ο Ν. Χατζής, φέρνοντας τα γεγονότα εγγύτερα στο σήμερα και προσθέτοντας μια επιπλέον διάσταση. "Πήγαμε μαζί στην κα. Ψάλτη, στους Δελφούς, η οποία εμφανίστηκε ιδιαίτερα θετική στις προτάσεις μας και μας παρότρυνε να συνεχίσουμε. Ειδικά το κομμάτι το χρισσαίτικο προσφέρεται για αυτή την ιστορία. Δυστυχώς, και πάλι η ιστορία έμεινε εκεί. Κι είναι κρίμα για τους Δελφούς, που το βασικό τους πρόβλημα είναι ότι έλκουν επισκέπτες της μιας διανυκτέρευσης, χωρίς να μπορούν να τους προτείνουν κάποια δραστηριότητα".
Συμπέρασμα
"Η Τοπική Αυτοδιοίκηση συνεπώς γνωρίζει πολύ καλά ποιό και πού είναι το συμφέρον σε όλη την ιστορία. Η τεχνογνωσία υπάρχει. Κι από το ταξίδι κι από τα σχέδια κι από το υλικό που υπάρχει σε μελέτες στα άδυτα πιθανόν σήμερα κάποιου αυτοδιοικητικού γραφείου. Οι εθελοντές, που τόσο πολύ θέλει να επενδύσει ο Δήμος σε αυτούς, υπάρχουν. Είναι τα παιδιά του ΕΟΣ, ο Κώστας, ο Γιάννης, ο Ηλίας ο Κολοβός κι άλλοι, που θα έδιναν την ψυχή τους, αν οι τοπικές αρχές τους ενίσχυαν. Η τοπική κοινωνία επίσης γνωρίζει. Στην τελευταία αναρριχητική συνάντηση που κάναμε στις "Πόρτες" είχε πολύ κόσμο και, κυρίως, πολλά παιδιά. Σε άλλες είχαμε έως και 200 άτομα κόσμο. Η ιστορία δεν προχώρησε ξεκάθαρα κι απλά λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος από τους τοπικούς άρχοντες από το 2004 έως και σήμερα" αναφέρουν οι άνθρωποι του ΕΟΣ κι ο Ν. Χατζής.
Τι μπορεί να γίνει τώρα;
Σύμφωνα με τους συνομιλητές μας, οι "Πόρτες¨ έχουν ακόμα πολλά περιθώρια ανάπτυξης, αν υπάρξει πραγματική βούληση. "Μπορούμε να ξαναανεβούμε στο τρένο που έχουμε χάσει". Πλέον, όμως, αναπτύσσονται κι άλλες περιοχές, όπως ενδεικτικά το Λεωνίδιο. "Έχουμε υπερβεί τα 10 χρόνια σε αυτή την ιστορία κι ακόμα δεν έχουμε φτάσει σε αποτέλεσμα. Άλλες περιοχές ξεκινάνε τώρα κι έχουν αποτέλεσμα τώρα. Το κάνουν όμως με πρόγραμμα και με συνείδηση. Κάποτε ήμασταν ο νο2 ή 3 προορισμός, τώρα είμαστε στο νο10" θα πει με φανερή φόρτιση ο Ν. Χατζής.
"Πρέπει να ανοιχτούν ακόμα περίπου 1000 μέτρα διαδρομές από κάποιον επαγγελματία, το Νίκο ή κάποιον άλλο, ενώ πρέπει να υπάρξει και σηματοδότηση στους τομείς. Τέλος, απαιτείται κι η σωστή προβολή, με έντυπο υλικό, αναρριχητικούς οδηγούς και διοργάνωση festival. Για να προσελκύσεις κόσμο από τον αναρριχητικό τουρισμό είναι απαραίτητο να πλαισιωθεί από πολιτιστικά events. Το ένα βοηθάει το άλλο. Βλέπετε ότι δεν πρόκειται για μεγάλες επενδύσεις. Με λίγα χρήματα, οργάνωση και γνήσια βούληση μπορούμε να πετύχουμε πράγματα. Άλλωστε, κι εμείς ως εθελοντές είμαστε δεδομένοι για αυτή την ιστορία", θα προσθέσει ο Γ. Κουλελής.
Το Camping στις Πόρτες
Παράλληλα με το Πεδίο χρήσιμο θεωρούν τα μέλη του ΕΟΣ τη διαμόρφωση χώρου για την εξυπηρέτηση των αθλητών. "Μπορούμε να κάνουμε τον επισκέπτη να νιώθει ότι εμείς χαιρόμαστε που εκείνος βρίσκεται εδώ. Είναι σημαντικό να υπάρξει αυτή η υποδομή, που είναι σχεδόν μηδαμινού κόστους", επισημαίνει ο Κώστας Παπαγεωργίου και επαυξάνει ο Γ. Κουλελής: " Μπορεί να διαμορφωθεί ο χώρος στο εκκλησάκι του Αϊ-Νικόλα του Εν βουνένοις πάνω από το Σεργούνι. Με λίγα χρήματα να μπουν μερικές χημικές τουαλέτες και να υπάρξει ύδρευση. Όλα αυτά, βέβαια, ο αναρριχητής τα λύνει, αλλά χρήσιμο είναι να υπάρξουν".
Αντί επιλόγου
"Ο εσωτερικός τουρισμός από την Κρίση και μετά έχει πάψει να έχει τη μορφή που έχουμε συνηθίσει. Και θα πρόκειται για σημαντικό σφάλμα ο σχεδιασμός να γίνεται πια με βάση το κριτήριο αυτό. Εσωτερικός τουρισμός σημαίνει πια Θεματικός τουρισμός. Αξιώνει χαμηλό μπάτζετ, ώστε να μπορεί το άτομο να πηγαίνει συνέχεια. Ο ποδηλάτης θα πάει σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο, ο αναρριχητής το ίδιο. Αυτό θα πρέπει πλέον να το λαμβάνουμε σοβαρά υπ όψιν..."
Δείτε οδηγό του Πεδίου εδώ
Φωτογραφίες του Γιάννη Κουλελή εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου