Οι Ιάπωνες εργάτες που ζουν σε Internet Cafe . Αναλώσιμες ζωές...

O Φουμίγια και ο ασφυκτικά κλειστοφοβικός χώρος μέσα στον οποίο ζει τον τελευταίο χρόνο 

Μέσα σε μια… καμαρούλα μια σταλιά περνάνε τη ζωή τους πολλές χιλιάδες εργαζομένων στην Ιαπωνία που εξαιτίας του πολύ χαμηλού εισοδήματός τους δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώνουν για διαμερίσματα και ζουν μέσα σε… Internet Cafe του Τόκιο.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές του νέου ντοκιμαντέρ με τίτλο Net Café Refugees (Οι Πρόσφυγες των Internet Cafe) της γιαπωνέζας φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφου της Le Monde και των New York Times, Σίχο Φουκάντα, η οποία ερευνά εκτενώς το θέμα των «αναλώσιμων εργατών της Ιαπωνίας».

«Αποφάσισα να κάνω αυτή τη σειρά ντοκιμαντέρ γιατί ήθελα να δείξω τις ακραίες συνθήκες στις οποίες οι άνθρωποι αναγκάζονται να δουλεύουν στην Ιαπωνία και να αναδείξω το πώς τους συμπεριφέρονται λες κι είναι αναλώσιμες μηχανές», λέει η Φουκάντα που ανεβάζει τα πορτρέτα των ανθρώπων αυτών στην ιστοσελίδα http://disposableworkers.com

Βέβαια, η καμαρούλα που νοικιάζουν έναντι αντίτιμου, δεν είναι, όπως στο γνωστό ημέτερο τραγούδι, 2 επί 3, αλλά ακόμη μικρότερη, μόλις 2 επί 1, κάνοντας την καθημερινότητα τους ακόμη πιο δύσκολη και κλειστοφοβική.

Μια τέτοια περίπτωση είναι του Φουμίγια, ενός Ιάπωνα που δουλεύει ως σεκιουριτάς. Ο 26χρονος ζει σε ένα  ίντερνετ καφέ του Τόκιο γιατί με το μισθό που βγάζει σαν ημιαπασχολούμενος δεν μπορεί να πληρώσει για ένα δικό του, αυτόνομο διαμέρισμα.
Τώρα, για ένα αντίτιμο των 20 ευρώ τη βραδιά (δηλαδή 600 ευρώ μηνιαίο νοίκι), μένει σε ένα μικρό δωμάτιο μέσα στο καφέ και μάλιστα θεωρεί τον εαυτό του και «εξαιρετικά τυχερό που έχει βρει ένα τόσο φθηνό μέρος για να μένω, καθώς το καφέ είναι καλά εξοπλισμένο μιας και έχει ντουζιέρες και πλυντήρια».

«Στην αρχή, τον πρώτο μήνα, δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ, αφού με ξυπνούσαν οι φωνές των άλλων επισκεπτών ή τα ροχαλητά τους. Αλλά πλέον, μετά από δέκα μήνες, έχω συνηθίσει», λέει ο Φουμίγια που μετά βίας μπορεί να χωρέσει στο κουβούκλιο του και προκειμένου να κοιμηθεί, πρέπει πρώτα να τοποθετεί μια κουβέρτα στο κεφάλι του για να μην τον ενοχλούν τα φώτα.

Όχι πως οι εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης έχουν λύσει τα δικά τους προβλήματα: απεναντίας, όπως λέει η Φουκάντα, θα βρεις πολλούς τέτοιους να διαμένουν επίσης σε παρόμοιους χώρους.
Όπως λόγου χάρη ένας πρώην μισθωτός σε μεγάλη εταιρεία πιστωτικών καρτών, που μάλιστα ανήκει στην λεγόμενη «μεσαία τάξη», ο Τανταγιούκι Σακάι: ο μεσήλικας Ιάπωνας ζει σε ένα Internet Cafe, έχοντας παραιτηθεί από την δουλεία του (ο τόνος στην παραλήγουσα), η οποία απαιτούσε να κάνει 120 έως 200 ώρες υπερωρία κάθε μήνα.

 

Ο Σακάι λέει πως δεν είχε χρόνο να πάει σπίτι και έτσι αναγκαζόταν να κοιμάται στο γραφείο μέχρι να αρχίσει ξανά το ωράριο του, με αποτέλεσμα να πάθει υπερκόπωση και κατόπιν σε κατάθλιψη.
«Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν έτσι στην Ιαπωνία», λέει ο ίδιος ο Σακάι, αναφερόμενος σε αυτό που στην Χώρα των Χρυσανθέμων αποκαλείται «καρόσι», ήτοι «θάνατος από υπερβολική εργασία».

Μάλιστα, με τη χώρα να έχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονίας λόγω υπερβολικής εργασίας σε όλο τον κόσμο, η κυβέρνηση της Ιαπωνίας αναγκάστηκε πέρσι να περάσει έναν σχετικό νόμο για την αποφυγή περαιτέρω «καρόσι».

Σύμφωνα με μια έρευνα του 2007  του υπουργείου Υγείας της Ιαπωνίας, πάνω από 5.000 άνθρωποι ζούσαν σε ίντερνετ καφέ μακροπρόθεσμα, εξαιτίας του πολύ χαμηλού εισοδήματός τους.