Μιλήσαμε με τον διεθνώς πολυβραβευμένο δημοσιογράφο-δημιουργό ντοκιμαντέρ στο περιθώριο της εκδήλωσης για την προβολή του φιλμ του "AGORA-Από τη Δημοκρατία στις αγορές" από την Κινηματογραφική Λέσχη Ιτέας.
Εξαιρετικά προσηνής, απλός και φιλικός ο Γιώργος Αυγερόπουλος μίλησε στο Amfissaface για το "AGORA", την Κρίση και τη στάση των ΜΜΕ κατά τη διάρκεια των τελευταίων κρίσιμων χρόνων.
Συνέντευξη στον Ηλία Τσίγκα
- Λές ότι η λέξη "Αγορά" έχει χάσει το νόημά της με βάση την αρχαιοελληνική σημασία της. Δεν είναι, ωστόσο, συντηρητική αυτή η προσέγγιση, με δεδομένο ότι οι λέξεις ενέχουν δυναμικό σημασιολογικό φορτίο και πως δεν αποτελούν στατικές έννοιες;
Πολύ σωστά. Όμως, δεν θα μου έκανες αυτή την ερώτηση αν στον 21ο αιώνα οι αγορές δεν καταδυνάστευαν έτσι τις ζωές μας. Αυτή τη στιγμή η συγκεκριμένη λέξη χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον πιο αφανή εχθρό ενδεχομένως όλης της υφηλίου. Από κάπου αόρατα καταδυναστεύουν τη ζωή μας και κυβερνούν τις κυβερνήσεις.
- Ποιά ήταν η αφορμή και ποιός ο στόχος της δημιουργίας του "AGORA";
Ο στόχος είναι ότι δεν πρέπει να δεχθούμε ως δεδομένο το ότι θα ξυπνάει στο μέλλον η κόρη μου να πάει στη δουλειά της και θα περνάει μέσα από στρατιές αστέγων και ανθρώπων πεταμένων δεξιά και αριστερά. Γιατί, αν το αφήσουμε, αυτό ακριβώς θα γίνει. Μια κοινωνία τύπου Ελ Σαλβαδόρ. Η αφορμή ήταν το να δοθεί φωνή στους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή. Ταυτόχρονα, ήθελα να βγάλω από μέσα μου, για να το πω έτσι, την αίσθηση αδικίας που εγώ αισθάνομαι.
- Απέναντι σε ένα κοινό οργισμένο, ποιά τύχη μπορεί να έχει μια ψύχραιμη απόπειρα καταγραφής των γεγονότων αυτών; Ιδίως όταν τα εργαλεία που μετέρχεται απευθύνονται σε ένα ευρύ κοινό;
Έχει μεγάλη τύχη. Το κοινό είναι πολύ ώριμο. Στο ντοκιμαντέρ βλέπει τη δική του ζωή. Θυμάται τι έκανε το ίδιο σε αντίστοιχες περιπτώσεις και ταυτίζεται με τους χαρακτήρες που βλέπει να βυθίζονται από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτό νομίζω ότι συμβαίνει. Και ταυτόχρονα, ξέρεις κάτι; Τους "ξύνει" τη μνήμη. Αυτό το ντοκιμαντέρ θα μπορούσε να λέγεται και "Δεν ξεχνώ". Αν θέλουμε να προχωρήσουμε αυτή την κοινωνία μπροστά θα πρέπει να κάνουμε δύο πράγματα. Να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα και να γίνουμε καλύτεροι πολίτες.
Όπως γνωρίζεις, καλύτεροι πολίτες δε γινόμαστε απλά με το να ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια. Και πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα διότι πολλές φορές βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα στρουθοκαμηλισμό απίστευτο. Πριν από δύο χρόνια ή ένα αν τολμούσες να αρθρώσεις έναν πολιτικό λόγο του περιεχομένου π.χ. ότι στο επίκεντρο δεν πρέπει να είναι τα νούμερα, αλλά ο πολίτης ή να μιλάς για πανανθρώπινες αξίες, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε σε λέγανε παρωχημένο ή ότι προσπαθείς να ερμηνεύσεις την πραγματικότητα με παλιά εργαλεία. Αυτό το θεωρώ απαράδεκτο.
- Το ντοκιμαντέρ καταγράφει τα γεγονότα της περιόδου 2010-14. Βλέπεις να προκύπτει υλικό και για νέα "έκδοση";
Ναι, βέβαια! Κοίτα: Νομίζω πως είναι απαραίτητο είτε γίνει από μένα είτε από άλλον. Εγώ έχω αρχίσει ήδη να σχεδιάζω ένα ντοκιμαντέρ που θα λέγεται "AGORA II", και θα καλύπτει τα γεγονότα από εδώ και στο εξής. Γιατί πιστεύω ότι θα υπάρξει ένα τέλος. Είτε καλό είτε κακό.
- Το σενάριο σού είναι άγνωστο ή είναι ήδη διαμορφωμένο στο μυαλό σου;
Το σενάριο στο "AGORA" διαμορφωνότανε με βάση τις εξελίξεις στην οικονομική, την πολιτική και την κοινωνική ζωή. Έτσι θα πάει και το επόμενο project. Νομίζω, όμως, ότι αυτή τη φορά θα έχει ένα τέλος.
- Να περάσουμε και στο θέμα των ΜΜΕ: Πολλοί λένε ότι οι πολιτικές ελίτ δεν είπαν -και δεν λένε ακόμα και τώρα ενδεχομένως- την αλήθεια στους πολίτες για το πώς φτάσαμε ως εδώ και για το πώς θα απεμπλακούμε από την Κρίση. Αναλογικά, πιστεύεις ότι ο δημοσιογραφικός κόσμος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων αυτά τα χρόνια;
Όχι! Θα σου το πω αλλιώς. Έχουμε εδώ και καιρό βγάλει με τα ίδια μας τα χέρια τα μάτια μας. Επομένως, ο δημοσιογράφος ξεκινάει με ένα γκολ από τα αποδυτήρια προσπαθώντας να κάνει μια αξιοπρεπή δουλειά.
- Πού το αποδίδεις; Εξυπηρέτησαν συγκεκριμένα συμφέροντα; Φταίει η αμηχανία που κατέλαβε τους πάντες λόγω του καταιγισμού των γεγονότων και η ελλειπής προσαρμογή σε ένα καθημερινά μεταβαλλόμενο τοπίο;
Όχι, όχι! Απλά η μεγάλη πλειοψηφία είναι μέλη αυτού του συστήματος. Για αυτό ακριβώς τον λόγο δε στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Αλλά, ξέρεις κάτι; Είναι η μοναδική φορά που όσο θυμάμαι στη δική μου επαγγελματική ιστορία -εργάζομαι ως δημοσιογράφος από το 1989- όλα τα κυρίαρχα Μέσα τραγουδάνε ένα τραγούδι.
- Ένας από τους πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ, από τη χορεία των απλών ανθρώπων-θυμάτων της οικονομικής κρίσης, δηλώνει στην κάμερα: "Εντάξει, εγώ έζησα και κάποια χρόνια. Το παιδί μου, όμως, τι χρωστάει;" Θεωρείς, ότι όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε στην Ελλάδα διαγενεακή αλληλεγγύη;
Γενικά η αλληλεγγύη δεν ήταν αναπτυγμένη. Σιγά-σιγά μέσα στα χρόνια της Κρίσης, αυτό που βλέπω τουλάχιστον εγώ να συμβαίνει είναι αυτό που λέμε αλληλεγγύη να γίνεται κάπως μεγαλύτερη.
- Αποτελεί, δηλαδή, ένα από τα παράπλευρα θετικά στην όλη ιστορία...
Ακριβώς. Αν έχει προκύψει κάτι θετικό, είναι αυτό. Αλλά είναι μια μειοψηφία.
- Μέσα από την επαφή και τη συζήτηση με τον κόσμο, όπως απόψε (σ.σ. το βράδυ του Σαββάτου στην Ιτέα) θεωρείς ότι η κοινή γνώμη έχει αποκρυσταλλωμένη εικόνα για να εξηγήσει το τι έχει γίνει αυτά τα τελευταία χρόνια;
Όχι. Ακόμα ψάχνεται. Να σου πω κάτι; Νομίζω ότι ο πολιτικός χρόνος που έχει περάσει είναι τόσο πυκνός που για να αποκρυσταλλώσεις γνώμη και να καταλάβεις τι έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα, να καταλάβεις τις πληγές που έχουν ανοίξει, χρειάζεσαι πάρα πολύ χρόνο. Πιστεύω ότι σιγά-σιγά επέρχεται η επίγνωση για ό,τι έχει συμβεί. Ίσως και το "AGORA" αποτελεί εργαλείο για αυτό.
- Φως στο βάθος του ορίζοντα βλέπεις, Γιώργο;
Νομίζω ότι θα υπάρξει ένα τέλος, είτε καλό είτε κακό. Ακόμα και κακό να είναι, π.χ. μια χρεωκοπία, ενδεχομένως να είναι και λυτρωτικό, μπροστά σε ένα τεράστιο καρκίνωμα.
- Γιώργο, σε ευχαριστώ για τη συνομιλία μας!
Και εγώ σε ευχαριστώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου