Αρθρογράφος:Κώστας Ιωακειμίδης
Η ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΤΩΝ «ΠΡΟΤΥΠΩΝ – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΩΝ» ΣΧΟΛΕΙΩΝ .Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει ξεσπάσει έντονη αντιπαράθεση σχετικά με το θεσμό των πρότυπων-πειραματικών σχολείων .Στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσουμε να δούμε , πολύ συνοπτικά , κάποιες πλευρές του ζητήματος , κυρίως από την οπτική γωνία της «μαχόμενης»εκπαίδευσης , αλλά όχι μόνο …Κατ’ αρχήν θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ιστορικά , τα πρότυπα – πειραματικά σχολεία , άνθισαν κυρίως στις αναπτυγμένες δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες , κατά τον 19ο και 20ο αιώνα , σε εποχές δηλαδή έντονων κοινωνικοπολιτικών αναζητήσεων και ανακατατάξεων . Κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν η αμφισβήτησητης παραδοσιακής εκπαίδευσης , των μεθόδων που αυτή χρησιμοποιεί και αξιών της , γι αυτό και σε πολλές περιπτώσεις πολεμήθηκαν λυσσαλέα από το κατεστημένο και την κάθε είδους εξουσία . Είχαν δε κατά βάση δημοκρατικό και φιλελεύθερο χαρακτήρα .
Σε ότι αφορά τα λεγόμενα «πρότυπα-πειραματικά» που ιδρύθηκαν στη χώρα μας τα τελευταία (μνημονιακά) χρόνια , βάσει της νομοθεσίας(Ν.3966/2011) που εισηγήθηκε η πρώην υπουργός παιδείας κ. Α. Διαμαντοπούλου ,μπορούμε να παρατηρήσουμε κατ’ αρχή ότι δεν έχουν δημοκρατικό χαρακτήρα καθώς απευθύνονται σε μαθητικό πληθυσμό με συγκεκριμένες προδιαγραφές , θέτοντας διάφορους εξεταστικούς και άλλους (άμεσους και έμμεσους) φραγμούς .Η δομή και λειτουργία τους επίσης δεν έχει σχέση με πρωτοπόρες εκπαιδευτικές πρακτικές , αλλά περισσότερο στηρίζεται σε εντατικοποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας , μέσα σε ένα «προστατευμένο» και «αποστειρωμένο» περιβάλλον , που παραπέμπει σε έναν ιδιόμορφο ελιτίστικο νεοσυντηρητισμό , ασύμβατο με ένα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα , που χρηματοδοτείται από το υστέρημα του λαού .Η πορεία αυτή οδηγεί σε σχολεία πολλών , διαφορετικών ταχυτήτων και σε διάσπαση του ενιαίου χαρακτήρα της εκπαιδευτικής διαδικασίας , άρα όχι σε ίσες αλλά σε άνισες ευκαιρίες των παιδιών στην εκπαίδευση , σε άνισους όρους πρόσβασης .
Παράλληλα προβλέπεται να υπάρξουν και διαφορετικοί (ευνοϊκότεροι) όροι χρηματοδότησης , τόσο από τον κρατικό προϋπολογισμό , καθώς και μέσα από ένα (ασαφές) καθεστώς χορηγιών , γεγονός που θα διευρύνει ακόμα περισσότερο το χάσμα με τα υπόλοιπα (λαϊκά) σχολεία .Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας και άλλους κοινωνικούς , διαφοροποιητικούς παράγοντες (οικογενειακό περιβάλλον κ.τ.λ.) , τότε πλέον αγγίζουμε τα όρια ενός ακραίου εκπαιδευτικού δαρβινισμού .Οι εκπαιδευτικές αυτές ανισότητες , με την κάλυψη μάλιστα της πολιτείας ,θα έχουν μεσομακροπρόθεσμα αρνητικές κοινωνικές συνέπειες :θα οδηγήσουν πιθανότατα σε υποβάθμιση ενός σημαντικού τμήματος του ανθρώπινου δυναμικού της πατρίδας μας , των λιγότερο ευνοημένων κοινωνικών στρωμάτων , μέσα από μια διαδικασία «γκετοποίησης» των σχολείων και επίσης με την αύξηση των φαινομένων της σχολικής αποτυχίας και του αποκλεισμού , εξαιτίας των πολλαπλών εξεταστικών και άλλων «φίλτρων» .
Άραγε έχουμε ως κοινωνία την πολυτέλεια μιας τέτοιας «καταστροφής»ανθρώπινου δυναμικού και μάλιστα σε συνθήκες οικονομικοκοινωνικής κρίσης ; Μήπως θα ήταν πιο ορθολογικό , το να ξεκινήσουμε μια αντίθετηπορεία , ενισχύοντας κατ’ αρχήν περισσότερο τα σχολεία «υποβαθμισμένων» περιοχών και ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, στα πλαίσια μιας σχεδιασμένης διαδικασίας συνολικής αναβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης;(Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά … )Δυστυχώς ο δημόσιος διάλογος που διεξάγεται πάνω (και) στο ζήτημα αυτό είναι άνισος και μονόπλευρος , καθώς ακούγονται μόνο ή κυρίως οι απόψεις της μιας μόνο πλευράς , στα πλαίσια εξυπηρέτησης πολιτικοοικονομικών και άλλων σκοπιμοτήτων και των συμφερόντων που στοιχίζονται πίσω απ’ αυτές . Όμως η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας δεν πρέπει να ξεχνά ότι εκπροσωπεί όλο το λαό και κυρίως εκείνους που δεν ακούγεται η φωνή τους .Και δεν ακούγεται η φωνή τους , είτε διότι γι αυτούς ήταν πάντα τα μικρόφωνα κλειστά , είτε γιατί δεν έχουν τη γνώση για να κρίνουν . Και δεν έχουν τη γνώση γιατί ένα ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα , μιας ταξικής κοινωνίας , δεν τους επέτρεψε να έχουν …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου