Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Η προβλέψιμη εκπαιδευτική αριστεία των «Πρότυπων -Πειραματικών» Σχολείων

Αρθρογράφος: 
Κώστας Ιωακειμίδης

 Η   ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΗ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ  ΑΡΙΣΤΕΙΑ  ΤΩΝ  «ΠΡΟΤΥΠΩΝ – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΩΝ»  ΣΧΟΛΕΙΩΝ  .
Το  τελευταίο  χρονικό  διάστημα  έχει  ξεσπάσει έντονη  αντιπαράθεση  σχετικά με  το  θεσμό  των  πρότυπων-πειραματικών  σχολείων .
Στο  κείμενο  αυτό  θα  προσπαθήσουμε  να  δούμε , πολύ  συνοπτικά , κάποιες πλευρές  του  ζητήματος , κυρίως  από  την  οπτική  γωνία  της  «μαχόμενης»εκπαίδευσης , αλλά  όχι  μόνο …
Κατ’ αρχήν  θα  πρέπει  να  επισημάνουμε  ότι  ιστορικά , τα  πρότυπα – πειραματικά σχολεία , άνθισαν  κυρίως  στις  αναπτυγμένες   δυτικοευρωπαϊκές  κοινωνίες , κατά τον 19ο  και  20ο  αιώνα , σε  εποχές δηλαδή  έντονων  κοινωνικοπολιτικών αναζητήσεων  και  ανακατατάξεων . Κύριο  χαρακτηριστικό  τους  ήταν  η  αμφισβήτηση
της  παραδοσιακής  εκπαίδευσης , των  μεθόδων  που  αυτή   χρησιμοποιεί  και  αξιών  της , γι   αυτό  και   σε  πολλές   περιπτώσεις  πολεμήθηκαν  λυσσαλέα  από το  κατεστημένο  και  την  κάθε  είδους  εξουσία  . Είχαν  δε  κατά  βάση  δημοκρατικό και  φιλελεύθερο  χαρακτήρα .

Σε  ότι  αφορά  τα  λεγόμενα  «πρότυπα-πειραματικά»  που  ιδρύθηκαν  στη  χώρα  μας  τα  τελευταία  (μνημονιακά) χρόνια , βάσει  της  νομοθεσίας(Ν.3966/2011)  που  εισηγήθηκε η  πρώην  υπουργός  παιδείας  κ. Α. Διαμαντοπούλου ,μπορούμε  να  παρατηρήσουμε  κατ’  αρχή  ότι  δεν  έχουν  δημοκρατικό χαρακτήρα  καθώς  απευθύνονται  σε  μαθητικό  πληθυσμό  με   συγκεκριμένες προδιαγραφές , θέτοντας  διάφορους  εξεταστικούς  και άλλους  (άμεσους και  έμμεσους) φραγμούς .
Η  δομή  και  λειτουργία  τους  επίσης  δεν  έχει  σχέση  με  πρωτοπόρες εκπαιδευτικές  πρακτικές , αλλά  περισσότερο  στηρίζεται  σε  εντατικοποίηση της  εκπαιδευτικής  διαδικασίας , μέσα  σε  ένα  «προστατευμένο»  και «αποστειρωμένο»  περιβάλλον , που  παραπέμπει  σε έναν  ιδιόμορφο ελιτίστικο  νεοσυντηρητισμό , ασύμβατο  με  ένα   δημόσιο  εκπαιδευτικό σύστημα , που  χρηματοδοτείται  από το  υστέρημα  του  λαού .
Η  πορεία  αυτή  οδηγεί  σε  σχολεία  πολλών , διαφορετικών ταχυτήτων  και σε  διάσπαση  του  ενιαίου  χαρακτήρα  της  εκπαιδευτικής  διαδικασίας , άρα  όχι  σε  ίσες  αλλά  σε  άνισες  ευκαιρίες  των  παιδιών  στην  εκπαίδευση , σε  άνισους  όρους  πρόσβασης . 

Παράλληλα  προβλέπεται   να   υπάρξουν  και  διαφορετικοί  (ευνοϊκότεροι) όροι  χρηματοδότησης , τόσο  από  τον  κρατικό  προϋπολογισμό , καθώς  και μέσα  από  ένα  (ασαφές)  καθεστώς  χορηγιών , γεγονός  που  θα  διευρύνει ακόμα  περισσότερο  το  χάσμα   με  τα  υπόλοιπα  (λαϊκά)   σχολεία .
Αν  μάλιστα   λάβουμε  υπόψη  μας  και  άλλους  κοινωνικούς , διαφοροποιητικούς παράγοντες  (οικογενειακό  περιβάλλον  κ.τ.λ.) , τότε  πλέον  αγγίζουμε  τα  όρια ενός  ακραίου  εκπαιδευτικού  δαρβινισμού .
Οι  εκπαιδευτικές  αυτές  ανισότητες , με  την  κάλυψη  μάλιστα  της  πολιτείας ,θα  έχουν  μεσομακροπρόθεσμα   αρνητικές  κοινωνικές  συνέπειες :θα  οδηγήσουν  πιθανότατα  σε  υποβάθμιση  ενός  σημαντικού  τμήματος του  ανθρώπινου  δυναμικού  της  πατρίδας  μας , των  λιγότερο  ευνοημένων κοινωνικών  στρωμάτων , μέσα  από  μια  διαδικασία  «γκετοποίησης» των  σχολείων  και  επίσης  με  την  αύξηση  των  φαινομένων  της  σχολικής αποτυχίας  και  του  αποκλεισμού , εξαιτίας  των  πολλαπλών  εξεταστικών και  άλλων  «φίλτρων» .
 
Άραγε  έχουμε   ως  κοινωνία  την  πολυτέλεια  μιας  τέτοιας  «καταστροφής»ανθρώπινου  δυναμικού  και  μάλιστα  σε  συνθήκες  οικονομικοκοινωνικής  κρίσης ; Μήπως  θα  ήταν πιο  ορθολογικό , το  να  ξεκινήσουμε  μια  αντίθετηπορεία , ενισχύοντας  κατ’ αρχήν  περισσότερο  τα  σχολεία  «υποβαθμισμένων» περιοχών  και  ευάλωτων  κοινωνικών ομάδων,  στα  πλαίσια  μιας  σχεδιασμένης  διαδικασίας   συνολικής  αναβάθμισης   της  δημόσιας  εκπαίδευσης;
(Τα  ερωτήματα  είναι  προφανώς  ρητορικά … )Δυστυχώς   ο  δημόσιος  διάλογος  που  διεξάγεται  πάνω  (και)  στο  ζήτημα  αυτό είναι  άνισος  και  μονόπλευρος  , καθώς  ακούγονται  μόνο  ή  κυρίως  οι  απόψεις της  μιας  μόνο  πλευράς , στα  πλαίσια  εξυπηρέτησης πολιτικοοικονομικών  και άλλων  σκοπιμοτήτων και  των  συμφερόντων  που  στοιχίζονται  πίσω  απ’  αυτές . Όμως  η  νέα  ηγεσία  του  Υπουργείου  Παιδείας  δεν  πρέπει  να  ξεχνά  ότι εκπροσωπεί  όλο  το  λαό  και  κυρίως  εκείνους  που  δεν  ακούγεται  η  φωνή  τους .
Και  δεν  ακούγεται  η  φωνή  τους , είτε  διότι  γι  αυτούς  ήταν  πάντα  τα  μικρόφωνα κλειστά  , είτε  γιατί  δεν  έχουν  τη  γνώση  για  να  κρίνουν .  Και  δεν  έχουν  τη  γνώση γιατί  ένα  ταξικό  εκπαιδευτικό  σύστημα , μιας  ταξικής  κοινωνίας ,  δεν  τους  επέτρεψε  να  έχουν …

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου