Το τέλος της Ευρώπης που ξέραμε

Αυτή η ειρηνική στρατιά που κατέκλυσε το απόγευμα της Κυριακής τους δρόμους του Παρισιού, μετά από ένα τριήμερο ζόφου, έμοιαζε σαν να συμμετέχει κατά βάθος στην εξόδιο ακολουθία της Ευρώπης που ξέραμε.

Έξω από τα σύνορά της, η γηραιά Ήπειρος που δείχνει πια ολοφάνερα την κόπωσή της, σύρεται με επικίνδυνη ελαφρότητα στην επικερδή επιχείρηση «εξαγωγής Δημοκρατίας» που έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ, η μόνη χώρα-ακόμα…- που μπορεί να ορίζει δεσμευτικά στον πλανήτη την έννοια των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η βία και η εξαθλίωση που παράγει αυτή η πολιτική, ωστόσο, δε θα μπορεί να κρατηθεί για καιρό έξω από το περίκλειστο ευρωπαϊκό οχυρό.
 
Την ίδια στιγμή, ο Τρίτος κόσμος, ζει και αναπνέει πλέον, εκεί όπου δεν φτάνει το φως, στην καρδιά της σκοτεινής και απόκοσμης Εσπερίας. Δεν είναι μόνο όσοι προέρχονται από τις πρώην αποικίες και ανδρώθηκαν στα επίφοβα γκέτο των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Είναι και εκείνοι που εξωθούνται αποκλεισμένοι και χωρίς καμιάν ελπίδα στη φτώχεια και το κοινωνικό περιθώριο, πληρώνοντας το βαρύ τίμημα της κρίσης.
 
Ένας ιδιότυπος πόλεμος μαίνεται εντός των συνόρων της Ευρώπης η οποία, αλλοπαρμένη από το τρομακτικό θέαμα του σφαγείου, όπου οι Τραπεζίτες χορεύουν ένα αποτρόπαιο βαλς με τα κέρδη, δείχνει να έχει αφήσει οριστικά πίσω της τις λαμπρές παραδόσεις του Διαφωτισμού, περιφέροντας τα ράκη της πολιτικής, οικονομικής και ηθικής της αποτυχίας.
 
Στις τέσσερις άκρες του ευρωπαϊκού χάρτη, νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι πολιτικοί αποθέτοντας πρόθυμα τη λαϊκή εντολή στα χρηματοκιβώτια υπεράκτιων εταιρειών, όπου σωρεύεται ο πλούτος των λαών, επιβάλλουν δραματικές περικοπές μισθών και συντάξεων, αθρόες απολύσεις, εκποίηση δημόσιας περιουσίας και δραστική υποχρηματοδότηση που οδηγεί σε οριστική εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους.
 
Έχουμε χάσει τόσα πολλά από όσα δικαιούμαστε, ώστε αν αποφασίζαμε κάποια στιγμή να τα διεκδικήσουμε πίσω, θα έπρεπε να ξαναγράψουμε από την αρχή τον χάρτη των θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων και δημοκρατικών κατακτήσεων. Παρόλα αυτά, το χρέος όχι μόνο δεν μειώνεται, αλλά, ολόκληρες χώρες, οι πιο ευάλωτες στη φάση που ζούμε, μετατρέπονται μέσα στα ευρωπαϊκά σύνορα σε μπανανίες, έχοντας πέσει θύματα αυτής της παράλογης πεποίθησης πως αν περιοριστεί η ζήτηση μέσω της λιτότητας, θα επανέλθει η αναπτυξιακή αιθρία και θα μειωθεί το χρέος.
 
Είναι φανερό, ότι ανάμεσα στους ανθρώπους της εργασίας και τα συμφέροντα των τραπεζών, οι παρακμιακές ευρωπαϊκές ελίτ, όπως και μεγάλο τμήμα της εγχώριας, έχουν κάνει την επιλογή τους. Ωστόσο, στο πολιτικό και ηθικό κενό που αφήνει αυτή η υποτελής στάση αναδύονται στην Ευρώπη νέες πολιτικές δυνάμεις οι οποίες με κυρίαρχο αίτημα τη διαγραφή του χρέους αντιστέκονται σθεναρά στην προσπάθεια να επιβληθεί καθεστώς φεουδαρχικής ολιγαρχίας στους λαούς της.  

Γιώργος Χατζηδημητρίου

xatzidimitriou@reporter.gr

Πηγή:www.reporter.gr

Πηγή:www.reporter.gr