Ευρωπαϊκή χημική βιομηχανία: χρειαζόμαστε άμεσα μια Ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική. (Προφανώς ο δωρεάν ήλιος κι ο τζάμπα άνεμος δεν τους κάνει ως πολιτική).

 

Η χημική βιομηχανία είναι ιδιαίτερα ενεργοβόρα και το κόστος της ενέργειας την ενδιαφέρει άμεσα. Σε πρόσφατη συνέντευξη ο Πρόεδρος του Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Χημικών Βιομηχανιών (European Chemical Industry Council, CEFIC) και Διευθύνων Σύμβουλος της Βελγικής Solvay δεν έκρυψε την ανησυχία τους για τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη: «We think we are right to worry about chemical industry competitiveness. And we are right to worry because of a key element, which is access to energy.» – Ανησυχούμε για την ανταγωνιστικότητα της χημικής βιομηχανίας κι έχουμε δίκιο ν” ανησυχούμε για ένα ουσιώδες ζήτημα, την πρόσβαση σε ενέργεια.

Στις 20 Νοεμβρίου το CEFIC δημοσίευσε μια μελέτη για την ανταγωνιστικότητα της Ευρωπαϊκής Χημικής Βιομηχανίας, όπου …

η κατάσταση δεν φαίνεται ρόδινη. Και στην πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη, καθώς η μελέτη έγινε το 2012, πριν την επανάσταση του φθηνού σχιστολιθικού αερίου στις ΗΠΑ. Η ανταγωνιστικότητα της Χημικής Βιομηχανίας των ΗΠΑ πλησιάζει πλέον αυτή της Σαουδικής Αραβίας, ενώ η Ευρωπαϊκή χάνει συνεχώς έδαφος.

«We think Europe needs to react. Reaction is probably twofold: one is energy cost. We think we badly need a European energy policy which focuses on security of supply and competitiveness. And we are probably at a time where policymakers agree that this is a priority, which was not the case two or three years ago. Today, the issue is part of the priorities of the new President of the European Commission and many member states leaders who see this as a key priority.

But we have very few proposals on the table and we think it is urgent now that we move with an energy policy that would secure energy cost competitiveness for the chemical industry.» – Θεωρούμε ότι η Ευρώπη πρέπει να αντιδράσει κι η αντίδραση πιθανά έχει δυο πλευρές, απ” τις οποίες η μία είναι το κόστος ενέργειας. Θεωρούμε ότι χρειαζόμαστε άμεσα μια Ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική, που να εστιάζει στην ασφάλεια εφοδιασμού και την ανταγωνιστικότητα. Και βρισκόμαστε πιθανώς στο σημείο όπου οι πολιτικοί συμφωνούν για την προτεραιότητα του θέματος, κάτι που δεν ίσχυε πριν 2-3 χρόνια. Σήμερα το θέμα είναι μέρος των προτεραιοτήτων του νέου Προέδρου της Κομισιόν και πολλών ηγετών των χωρών-μελών.

Αλλά έχουμε πολύ λίγες προτάσεις στο τραπέζι και θεωρούμε ότι είναι επείγον να κινηθούμε προς μια ενεργειακή πολιτική που θα διασφαλίσει ανταγωνιστικό κόστος ενέργειας για τη χημική βιομηχανία.

Η μελέτη θεωρεί ότι το κόστος ενέργειας αποτελεί πλέον την «αχίλλειο πτέρνα» της χημικής βιομηχανίας, η οποία από μερίδιο 31% των παγκόσμιων εξαγωγών το 1991 έπεσε σε 21% το 2012. Και το ίδιο είχε διαπιστώσει πρόσφατα η Κομισιόν, αλλά πολύ αργά και κατόπιν εορτής. 

Το πλήρες άρθρο με τα λινκς τεκμηρίωσης (με μπλε) βρίσκεται στο http://greeklignite.blogspot.gr/2014/12/blog-post.html και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite!

Κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ έχει τη δική του ενεργειακή πολιτική, αξιοποιώντας όσο μπορεί εθνικούς πόρους. Η Γαλλία και η Βρετανία τα πυρηνικά, η Γερμανία το λιγνίτη, η Σουηδία τα υδροηλεκτρικά, η Ολλανδία το φυσικό αέριο. Αυτοί οι εθνικοί πόροι δεν μπορούν να μετατραπούν σε «Ευρωπαϊκούς» στο όνομα οποιασδήποτε ιδέας «αλληλεγγύης». Οι πολιτικοί έχουν παρέμβει σε τεχνικά θέματα, αποσταθεροποιώντας τα ηλεκτρικά συστήματα και το μόνο που μπορούν πλέον να κάνουν είναι να ενοποιήσουν τα ηλεκτρικά δίκτυα, ξοδεύοντας εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για να στήσουν πάνω από 50.000 χιλιόμετρα νέων δικτύων υψηλής τάσης, αναγκάζοντας τον ηλεκτρισμό να κόβει βόλτες ανά την Ευρώπη, αυξάνοντας κατά πολύ τις απώλειες του συστήματος, εκτοξεύοντας το κόστος ηλεκτροδότησης για όσους είναι συνδεμένοι στο δίκτυο και διαμορφώνοντας ευνοϊκές συνθήκες για κάποιους να ψάξουν τρόπους αποσύνδεσης απ” το δίκτυο και το φαραωνικό κόστος.

 

Αλλά αν αρχίσουν πολλοί να αποσυνδέονται απ” τα πανάκριβα δίκτυα, το κόστος θα πρέπει στη συνέχεια να επιμεριστεί ολοένα και σε λιγότερους, ακριβαίνοντας κι άλλο το κόστος δικτύου γι” αυτούς που θα παραμένουν συνδεμένοι. Ποιοί θα είναι αυτοί; Σε κάθε περίπτωση θα είναι η βιομηχανία, την οποία οι πολιτικοί μετέβαλαν σε όμηρο του δικτύου. 

Αν ψάξετε στο λεξικό, θα δείτε πως το «absurdity», η λέξη που χρησιμοποιούν οι Financial Times για τη Γερμανική ενεργειακή πολιτική, την οποία επιβάλλουν πλέον σε όλη την Ευρώπη, σημαίνει «ανοησία, μωρία, παραλογισμός». 

Κι αν συνεχιστεί αμείωτη η παρανοϊκή πολιτική της Energiewende της Μέρκελ, σε λίγα χρόνια η Ευρωπαϊκή βιομηχανία είτε θα κλείσει είτε θα μεταναστεύσει. 

Τότε να δείτε για τι success story θα μιλάμε …

www.olympia.gr