Υπεγράφη άρον άρον η σύμβασή της με την Εθνική Τράπεζα για τρία χρόνια και με δικαίωμα υπογραφής
Οι παλιοί διευθυντές της Εθνικής Τράπεζας κρατούν την παράδοση μιας άλλης εποχής. Ως άνθρωποι σοβαροί και μορφωμένοι, έχουν γνώση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, καθώς τις ελεύθερες ώρες τους -όταν βγάζουν το γκρίζο κοστούμι- ανατρέχουν στον θησαυρό της γνώσης των αρχαίων συγγραφέων. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που αρκετοί απ’ αυτούς όταν συναντούν στους διαδρόμους τη Σύλβια Κλιμάκη μουρμουρίζουν τη ρήση του Αριστοφάνη «ουδέν εστί θηρίον γυναικός αμαχώτερον», δηλαδή δεν υπάρχει δυσκολότερο θηρίο να πολεμήσεις από τη γυναίκα.Διότι η πρώην τηλεοπτική περσόνα του ΣΚΑΪ, γνωστή από την εκπομπή της «Στην πράξη», με τον αέρα και τη δροσιά της ηλικίας της κάνει τα θεμέλια του ιστορικού κτιρίου της Αιόλου που στεγάζει τη διοίκηση της Εθνικής να τρίζουν. Με τον ίδιο τρόπο που η Σύλβια Κλιμάκη ξεχώρισε γρήγορα στα τηλεοπτικά πλατό, ξεχώρισε και στον μουντό κόσμο της Εθνικής.
Το πτυχίο της ΑΣΟΕΕ, το Χάρβαρντ (έστω κι αν πρόκειται για κάποιο θερινό course), τα κινέζικα και φυσικά το ωραίο παράστημα της παλιάς αθλήτριας της εθνικής πόλο άσκησαν μια allure στον ισχυρό άνδρα της Εθνικής, τον διευθύνοντα σύμβουλο Αλέξανδρο Τουρκολιά, που την ξεχώρισε και ποντάρει στις ικανότητές της για να βελτιώσει την εικόνα της τράπεζας κόντρα στις φανερές και κρυφές αμφισβητήσεις στενών του συνεργατών. Αλλωστε, οι διαγκωνισμοί στελεχών στο «ιερατείο» της Εθνικής δεν είναι κάτι ασυνήθιστο.
Πισώπλατα χτυπήματα, αδειάσματα, καρφώματα είναι πρακτικές καθημερινής επιβίωσης στον κόσμο των τραπεζικών στελεχών και ενίοτε το Βυζάντιο αναβιώνει.
Αλλά η αναμέτρηση μιας δροσερής και καλλίπυγης κοπέλας με τον πυρήνα των έμπειρων τραπεζικών στελεχών είναι κάτι πρωτοφανές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Σύλβια είναι θύμα... σεξισμού. Η εμφάνισή της που δεν περνάει απαρατήρητη, αλλά και παλιότερα δημοσιεύματα της εν λόγω κυρίας με τίτλους του τύπου «Οταν ερωτεύομαι καταστρέφομαι» από την περίοδο που ανήκε στον χώρο των media, είναι ανήκουστα και ανεπίτρεπτα στον συντηρητικό κόσμο των τραπεζών.
Ο θόρυβος που κάνουν τα τακούνια της στο παλιό πάτωμα του κτιρίου διοίκησης της ΕΤΕ είναι μαχαιριές για τα ηλικιωμένα στελέχη που νιώθουν ότι παραμερίζονται, αλλά και επειδή θεωρούν ότι προσβάλλεται η τραπεζική ηθική και οι άγραφοι κανόνες. Βλέπουν σαν ταπείνωση το να δέχονται εντολές από μια κοπέλα νεότερη και από την κόρη τους. Τα τακούνια της Σύλβιας νιώθουν πως πατούν τον εγωισμό τους, την τραπεζική αλλά και προσωπική ηθική ενός εκάστου στο ιστορικό τραπεζικό ίδρυμα.
Τα... κακά μαντάτα ορισμένα στελέχη τουλάχιστον τα κατάλαβαν έγκαιρα. Στις 11 Δεκεμβρίου, σε μια εκδήλωση για τους νέους και την επιχειρηματική κουλτούρα, η Σύλβια συντονίζει μια συζήτηση προβάλλοντας τον βαρύ τίτλο: «Επικεφαλής Δημοσίων Σχέσεων και Στρατηγικής Επικοινωνίας της Εθνικής Τράπεζας».
Ι.Χ. και πιστωτική κάρτα
«Μα δεν υπάρχει στο οργανόγραμμα τέτοιος τίτλος», θα σχολιάσουν αμέσως οι πιο υποψιασμένοι. Αρχίζουν να το ψάχνουν και τα χτυπήματα στο στελεχιακό κατεστημένο της Εθνικής είναι όχι μόνον αλλεπάλληλα, αλλά και το ένα χειρότερο από το άλλο. Μισθός 7.000 ευρώ (μεικτά - αν και η ίδια θεωρούσε ότι το ποσό αυτό θα ήταν καθαρό). Ισοδυναμεί με μισθό γενικού διευθυντή ή του διευθυντή του κεντρικού καταστήματος με 35 χρόνια υπηρεσίας. Εταιρικό Ι.Χ. 1.600 κυβικών αλλά και πιστωτική κάρτα. Η προσωπική επιτυχία της Σύλβιας είναι τεράστια αν αναλογιστεί κανείς πως στην προηγούμενη δουλειά της στον ΣΚΑΪ έπαιρνε μόλις 850 ευρώ!
Λέγεται δε πως πρόσφατα σε μια επίσκεψη στα Γιάννενα ο πανίσχυρος Α. Τουρκολιάς έδειξε την εύνοιά του όταν της πρότεινε να ταξιδέψει μαζί του στην τεθωρακισμένη BMW προκειμένου να έχουν την ευκαιρία να ανταλλάξουν απόψεις και να της δώσει κατευθύνσεις.
Τα στελέχη που προσπαθούν μάταια να ξεχωρίσουν στα μάτια του διευθύνοντος συμβούλου πρασίνισαν από τη ζήλια τους. Η νέα κινείται σε διαφορετικές ταχύτητες, εκείνα έχουν μείνει πίσω.
Οχι όμως μόνον το «ιερατείο» της Εθνικής, αλλά και η Αριστερά και ο Συνδικαλισμός θα εναντιωθούν στην ανορθόδοξη ένταξη και εκτόξευσή της στην ιεραρχία της Εθνικής.
Με ένα μείγμα κομμουνιστικής ηθικής και συνδικαλιστικού καθωσπρεπισμού, ο Δημήτρης Στρατούλης και ο συνδικαλιστής Ζώης Πεπές προ περίπου 15 ημερών θα θέσουν στη διοίκηση το ερώτημα: «Γιατί της κάνατε τριετή σύμβαση; Ποιοι είστε εσείς που δεσμεύετε την τράπεζα για την επόμενη τριετία;».
Υποτίθεται ότι οι συνδικαλιστές προστατεύουν τους εργαζομένους, αλλά η Σύλβια δεν ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ, έχει το δικό της κόμμα.
Οι αντιδράσεις, οι γκρίνιες, τα σχόλια και οι μουρμούρες δεν ανατρέπουν τη δυναμική της Σύλβιας στην Εθνική Τράπεζα, ούτε αλλάζουν τις επιλογές της διοίκησης. Λέγεται μάλιστα ότι μετά το δημοσίευμα του «ΘΕΜΑτος» την περασμένη Κυριακή, η Σύλβια επέμενε ώστε να τακτοποιηθεί το θέμα της και να αναλάβει θέση στο οργανόγραμμα. Ετσι, στις 23 Δεκεμβρίου με την υπ’ αριθμ. 1017 πράξη της διοικήσεως, που υπογράφει ο Α. Τουρκολιάς, η κυρία Βασιλική-Σύλβια Κλιμάκη αναλαμβάνει αναδρομικά από 4/12/2014 καθήκοντα εποπτείας του τομέα Δημοσίων Σχέσεων καθώς και «δικαίωμα γενικής υπογραφής για τη Διοίκηση».
Την περασμένη Τρίτη, όταν έγινε γνωστή η τοποθέτηση, προφανώς με κάποια δόση υπερβολής, οι ψιθυριστές έλεγαν ότι ο κίνδυνος να γλιστρήσουν οι κλητήρες στα πατώματα του κτιρίου διοίκησης ήταν εξαιρετικά μεγάλος λόγω της χολής που έχυναν τα στελέχη. Φυσικά η οργή και ο εκνευρισμός του «ιερατείου» της Εθνικής είναι υπόγειος, βουβός. Δεν τολμούν να αμφισβητήσουν ανοιχτά τις επιλογές της διοίκησης και του Α. Τουρκολιά, γιατί στη ζούγκλα των τραπεζικών στελεχών ξέρουν ότι ο ισχυρός άνδρας της Εθνικής έχει μνήμη ελέφαντα. Και κανείς δεν θέλει τον Αλέκο απέναντί του. Και όχι άδικα.
Με πόλο, κινέζικα, Χάρβαρντ και CNN
Η Σύλβια Κλιμάκη λατρεύει τα δωδεκάποντα. Και ξέρει πάντα να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων - ακόμη κι όταν χρειάζεται να ισορροπήσει φορώντας τα ανάμεσα σε δύο βάρκες.
Εκείνες που σχηματικά εικονοποιεί το modus vivendi των γυναικών-προτύπων της: της Ελλης Στάη και της Ελένης Μενεγάκη. Αλλά ακόμη και στην -απίθανη- περίπτωση που βυθιστεί, δεν θα χρειαστεί παρά μερικές μόνο απλωτές για να αναδυθεί και πάλι στον αφρό - είτε της θάλασσας, είτε της επικαιρότητας.
Γέννημα θρέμμα της Βουλιαγμένης, η πρώην τηλεπαρουσιάστρια του ΣΚΑΪ και νυν πολύφερνο στέλεχος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος μεγάλωσε με τον αμφίβιο τρόπο: αρχικά ως αθλήτρια της κολύμβησης και κατόπιν κάνοντας πρωταθλητισμό στο πόλο. Μάλιστα τον υγρό στίβο τον εγκατέλειψε ακριβώς στο απόγειο της καριέρας της, όταν με την Εθνική Ομάδα Νεανίδων κατέκτησε το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα λίγο πριν τη χρονιά-ορόσημο για το ελληνικό αθλητικό γίγνεσθαι, το 2004.
Η σημειολογία λέει πολλά στην περίπτωση της Σύλβιας, αφού δέκα χρόνια αργότερα, μόλις τον Αύγουστο που μας πέρασε, αποφάσισε να εγκαταλείψει την τηλεοπτική φαμίλια της με ένα εγκάρδιο post στο Facebook, τη στιγμή που η εκπομπή της «Στην Πράξη» είχε αρχίσει να γίνεται -με ιντερνετικούς όρους- viral. Για τους πιστούς του εναλλακτικού δόγματός της, η απόφασή της να αφήσει τα τηλεοπτικά εγκόσμια έμοιαζε με ψυχρολουσία σαν κι εκείνη που η ίδια δέχτηκε συμμετέχοντας το καλοκαίρι στο περίφημο Ice Bucket Challenge μουσκεύοντας το γαλανόλευκο T-shirt της με τη στάμπα «Love Greece», διατηρώντας παράλληλα νωπές τις ανδρικές φαντασιώσεις.
Στην πραγματικότητα η φήμη -καθώς και η εναλλακτική λάμψη αλλά και το υπόκωφο σεξαπίλ- της παρουσιάστριας είχαν προ πολλού ξεπεράσει εκείνην του τηλεοπτικού πονήματός της. Μέσα σε αυτή τη δεκαετία, στη διαδρομή από τα αποδυτήρια του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης μέχρι τα στούντιο και τις μονταζιέρες του ΣΚΑΪ, η Σύλβια, που πήρε το όνομά της από την πολυαγαπημένη της γιαγιά, πρόλαβε να σωρεύσει βιώματα, ικανά να γεμίσουν terabytes μνήμης για πολλές ακόμη ζωές. Αν μάλιστα είχαν hashtag, θα ήταν εκείνο που ίδια επιλέγει να χρησιμοποιεί περισσότερο απ’ όλα στα social media. Το #greeceissexy.
Κάνοντας την Κινέζα
Παιδιόθεν η Σύλβια δεν έβλεπε προβλήματα και λύσεις, αλλά απάτητες κορυφές, μαθαίνοντας πρώτα απ’ όλα να αμφιβάλλει για τον ίδιο τον εαυτό της. Διάβαζε, κολυμπούσε, μάθαινε γλώσσες - ανάμεσά τους και τα εξεζητημένα για την εποχή κινέζικα. Τις σπουδές της στην ΑΣΟΕΕ συνηθίζει να τις προσπερνά βιαστικά στις συνεντεύξεις της. Ισως γιατί ήταν τα χρόνια που εξαιτίας της διακοπής της κολύμβησης μάθαινε να μισεί τον εαυτό της.
Προτιμά να μιλά για το γόητρο της μαθητείας της στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια Business και κινεζικής γλώσσας, αλλά και για την κεκτημένη ταχύτητα της απρόσμενης μαθητείας της στο CNN. Στο τέλος του πρώτου χρόνου των σπουδών της κι ενώ οι υποδοχείς του εγκεφάλου της έχουν καταφέρει να αποθηκέψουν τον διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό των 3.500 ιδεογραμμάτων, αποφασίζει να βγει στην αληθινή ζωή.
Για άσκηση στο CNN
Παρά τις προτροπές γνωστών και φίλων ότι διαθέτει τα προσόντα για μια θέση μαθητείας σε ναυτιλιακές εταιρείες, εκείνη γοητεύεται -με την παρότρυνση του τότε αγοριού της να αποτελεί ιδανική καύσιμη ύλη- από μια αγγελία για πρακτική άσκηση στο CNN. Δεν αφήνει τα πράγματα στην τύχη τους, αποστέλλοντας απλώς ένα πυκνογραμμένο βιογραφικό σημείωμα. Τηλεφωνεί επί 18 ημέρες καθημερινά στην υπεύθυνη του προσωπικού, η οποία, λίγες ημέρες μετά την πρόσληψή της τελικά στα γραφεία του παγκόσμιου ειδησεογραφικού κολοσσού στο Λονδίνο, της αποκαλύπτει ότι κέρδισε τη θέση όχι με το CV ή το σπαθί της αλλά λόγω πείσματος.
Για τέσσερις εβδομάδες η κοσμογυρισμένη Σύλβια, που δεν πίνει, δεν καπνίζει και αντιμετωπίζει σχεδόν από κτίσεως κόσμου το δίλημμα «ίσια ή σπαστά μαλλιά;», τίθεται στην υπηρεσία του γκουρού του οικονομικού και επιχειρηματικού ρεπορτάζ Ρίτσαρντ Κουέστ εργαζόμενη για την εκπομπή του. Εννοείται ότι δεν μασάει ούτε από ανταγωνισμούς, ούτε από φεμινιστική γυναικεία αλληλεγγύη, κοσμοθεωρία που έχει αναπτύξει με σαφήνεια σε παλαιότερη συνέντευξή της στο «thema people»: «Υπάρχουν τραγικά ανταγωνιστικές γυναίκες. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έρχονται να σου πουν κατά πρόσωπο “είσαι ηλίθια”, “δεν σε πάω”, “είσαι άχρηστη”. Εγώ αυτό το εκτιμώ.
Οι γυναίκες δεν έχουμε μάθει -και ξέρω ότι το φεμινιστικό κίνημα θα με σφάξει που το λέω- ότι “this is a man’s world” που λέει και το τραγούδι. Ετσι είναι κι έτσι θα παραμείνει. Οχι επειδή είμαστε άχρηστες ή χαζές. Απλώς έχουμε χάσει την μπάλα και προσπαθούμε με τους λάθος τρόπους να βγούμε μπροστά». Η Σύλβια έχει την τόλμη όχι απλώς να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, αλλά να τα ζει, ρουφώντας το μεδούλι κάθε στιγμής. Αρκεί ένα γρήγορο πέρασμα από το timeline της στα προφίλ της στο Facebook και στο Instagram που σφύζουν από ηλιοκαμένα στιγμιότυπα με γεωγραφικές συντεταγμένες άλλοτε τη Σκόπελο ή τη Μύκονο κι άλλοτε την
Κίμωλο ή το αγαπημένο της νησί των Σπετσών, για να αντιληφθείς ότι έχει επιλέξει να μπολιάσει τη ζωή της με ένα αέναο καλοκαίρι - μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη πως για μια θέση στην γκαρνταρόμπα της διαγκωνίζονται αναρίθμητα σετ μαγιό, ολόσωμα και μπικίνι. Σε έναν ιδανικό κόσμο, αυτά θα ήταν η καθημερινή στολή εργασίας της. Πώς να γίνει όμως που τα media, με τα οποία αποφάσισε τελικά να καταπιαστεί στη μετά CNN εποχή -αρχικά ως συνεργάτης του «Εθνικού Κήρυκα» στη Νέα Υόρκη, αργότερα ως βοηθός παραγωγής στην εταιρεία ντοκιμαντέρ Mediakite-, απαιτούσαν αψεγάδιαστο dress for success στυλ, ταγέρ που θα αναδείκνυαν την καλλίγραμμη σιλουέτα της και γόβες ψηλότερες κι από τις ήδη δυσθεώρητες φιλοδοξίες της και μάλιστα με βαρύτιμη υπογραφή ιλουστρασιόν μάστορα υποδηματοποιού.
Η Σύλβια στα χρόνια του μνημονίου
Οταν τη ρωτούν γιατί εγκατέλειψε μια πολλά υποσχόμενη, άφταστη για πολλούς, καριέρα, με συναρπαστικές συγκινήσεις και υψιπετείς προσδοκίες, συνηθίζει να απαντά με ακατέργαστο, ωμό ρεαλισμό: «Γιατί σιχάθηκα τη Νέα Υόρκη». Βεβαίως ίσως η συναισθηματική κατάστασή της να διαδραμάτισε κάποιον ρόλο, μια και η ίδια έχει αναρωτηθεί σε προγενέστερες δηλώσεις της ρητορικά: «Ολα για τον έρωτα δεν γίνονται τελικά; Εναν άνδρα δεν σκέφτεσαι πάντα;».
Στο συγκρότημα του Φαλήρου βρέθηκε με τον παλαιάς κοπής τρόπο. Βιογραφικά, συνεντεύξεις, μαθητεία. Ηταν Μάιος του 2010 όταν πήρε το βάπτισμα του πυρός. Τότε που όλη η Ελλάδα μάθαινε να προφέρει τον νεοπαγή όρο μνημόνιο και οι συνάδελφοί της στον ΣΚΑΪ προσπαθούσαν να ψυχογραφήσουν το αξιοπερίεργο «Αμερικανάκι», όπως την αποκαλούσαν, λόγω της αισιοδοξίας αλλά και της βαθιάς πίστης της ότι η αλήθεια τελικά δεν βρίσκεται στο άσπρο ή στο μαύρο, όπως έχουμε μάθει να πιστεύουμε, αλλά στις αμυδρές και ασαφείς πολλές φορές αποχρώσεις του γκρι.
Ετσι της γεννήθηκε η ιδέα για μια διαφορετική, σχεδόν εξεζητημένη για τα ντόπια τηλεοπτικά γούστα εκπομπή με τον χειροπιαστό αλλά και χειρωνακτικό τίτλο -όπως αποδείχτηκε, μια και ελέω κρίσης βασικοί μοχλοί της ήταν η ίδια και ο σκηνοθέτης της- «Στην Πράξη». «Δεν μπορούσα να κάθομαι να κράζω τους πολιτικούς στο ραδιόφωνο. Ηθελα να βρίσκω οτιδήποτε θετικό γύρω μας και να το προβάλλω». Εν τω μεταξύ η ίδια είχε ήδη ψηθεί στην πολύ πρωινή τηλεοπτική ενημέρωση, αφού ένα αόρατο χέρι -εκείνο που διαχρονικά στην τηλεόραση αναζητά ακάματα το δίπτυχο «νέα και φρέσκα» πρόσωπα- την πήρε από τη συχνότητα του ραδιοφώνου και την έχρισε κυρίαρχο των ειδήσεων των 6 προ μεσημβρίας.
Παλιά της τέχνη κόσκινο, αφού η αλλοτινή γοργόνα της πισίνας ήταν από παιδί γαλουχημένη στο στρατιωτικής πειθαρχίας πρωινό εγερτήριο. Η αλήθεια είναι πως στην κυριακάτικη εκπομπή της κατάφερε να φιλοξενήσει και να αναδείξει πρόσωπα που σπάνια θα έγνεφαν καταφατικά σε μια τηλεοπτική εμφάνιση, όπως ο αείμνηστος Λάζαρος Ευφραίμογλου, ο οποίος μίλησε στη Σύλβια λίγες μόλις ημέρες πριν από τον θάνατό του. «Αν με γνωρίσει κανείς διά ζώσης, δύσκολα μου αρνείται συνέντευξη», είχε δηλώσει παλαιότερα αναφορικά με το καθόλου επτασφράγιστο τελικά μυστικό της επιτυχίας της.
Είχε άλλωστε λευκή επιταγή από τον τηλεοπτικό σταθμό να χειρίζεται το εναλλακτικό μαγκαζίνο της με τον τρόπο που η ίδια θεωρούσε σωστό. Μάλιστα, λίγο πριν την έναρξη του τρίτου και τελευταίου κύκλου της εκπομπής είχε ομολογήσει ότι κανείς από τους διευθυντές του καναλιού δεν βλέπει την εκπομπή πριν την προβολή της τα πρωινά της Κυριακής. Οσο για επαγγελματικά απωθημένα, δεν έχει πολλά. Μια συνέντευξη με τον αείμνηστο Οδυσσέα Ελύτη και μια κουβέντα με τη μακαρίτισσα Μελίνα Μερκούρη θα αρκούσαν για να καμαρώνει για το παλμαρέ της.
Φιλόδοξη
Κι όμως, η ανερχόμενη δημοσιογράφος, η οποία απολάμβανε την απόλυτη εμπιστοσύνη του σταθμού, με τη ζωηρή φιλοδοξία για το επιχειρηματικό ρεπορτάζ αλλά και την παρουσίαση ειδήσεων, το κορίτσι που στα 30 και κάτι του διέθετε εκτός από γνώσεις, πτυχία και εμπειρία και μια σειρά βοηθών φοιτητών που την ακολουθούσαν με ευλάβεια παγανιστικής πομπής, η ταλαντούχα επαγγελματίας αποφάσισε και πάλι από όλα τα σημεία στίξης να επιλέξει την τελεία.
Και με επέκεινα αυτήν να χαράξει νοητά μια νέα επαγγελματική ρότα. Πολλοί θα της πρόσαπταν ανασφάλεια. Πρώτος και καλύτερος ο εαυτός της: «Τι είμαι σε τρεις λέξεις; Ευαίσθητη, μαχητική, ανασφαλής. Πάρα πολύ. Η ανασφάλειά μου εδράζεται στα πάντα. Θεωρώ ότι είμαι ΟΚ, ότι δεν είμαι πολύ χαζή ή πολύ άσχημη, δεν έχω κάτι ακραία χάλια, είμαι μέτρια σε όλα αλλά σε τίποτα καλή. Δεν νιώθω αρκετά όμορφη, πολλές φορές δεν νιώθω αρκετά καλή στη δουλειά μου, με τη γιαγιά μου νιώθω ότι δεν είμαι καλή εγγονή, με τις φίλες μου ότι δεν είμαι αρκετά εκεί γι’ αυτές», είχε επισημάνει στο παρελθόν.
Από την άλλη ίσως η αμερικανοτραφής Σύλβια έχει αποφασίσει να πορευτεί στη ζωή με μότο της την ακραιφνώς αμερικανική θυμοσοφία «Sky is the limit» (μτφ.: Ο ουρανός είναι το όριο). Κι η αλήθεια είναι πως από τα αβαθή της πισίνας μέχρι τις ανώτερες στιβάδες της ατμόσφαιρας δεν πας ούτε με 2CV ούτε με οτοστόπ. Αλλά με διαστημική κάψουλα. Εκείνη που χάριν συντομίας θα αποκαλούσαμε στην περίπτωσή της απλώς φιλοδοξία.
www.protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου