ΙΤΕΑ , ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Οι Δελφοί  με την παγκόσμια ακτινοβολία τους , πασίγνωστοι σαν μοναδικό μνημειακό κέντρο της Αρχαίας Ελλάδας και του Δυτικού Πολιτισμού.

Η Ιτέα και η Κίρρα αναπόσπαστο τμήμα του προσκυνηματικού χώρου των Δελφών , που μόνο κάποιοι «σεσημασμένοι»  κακόβουλοι και υστερόβουλοι , δήθεν Έλληνες  επιμένουν τάχα να αγνοούν.

Λιμάνι λοιπόν του Καλλικρατικού Δήμου Δελφών στην αρχή της κοιλάδας Άμφισσας ,απ την πλευρά του Κορινθιακού κόλπου, με διπλό χαρακτηρισμό ως Μνημείο  της UNESCO , τόσον ως τμήμα του παραδοσιακού ελαιώνα της Άμφισσας , όσον και σαν τμήμα της αρχαιολογικής ζώνης των Δελφών.

Ο ελαιώνας της Άμφισσας  έχει επισήμως καταγραφεί ως τμήμα του Δρόμου της Ελιάς ( δευτέρου σε αναγνώριση οδοιπορικού  στον κόσμο μετά τον Δρόμο του Μεταξιού).

Η Ιτέα λοιπόν τμήμα του Δρόμου της  Ελιάς,  μέσα στο προστατευόμενο Δελφικό Τοπίο, της περιοχής NATURA 2000 και επιπλέον περιοχής  SPA που τερματίζουν στα όρια του σχεδίου Πόλεώς.

Λιμάνι με τέσσερα (4) χιλιόμετρα προσβάσιμης παραλίας ,  με πεντακάθαρα νερά λόγω μοναδικών πολλαπλών απορροών υπόγειων και καρστικών πηγών καθ όλη την διάρκεια του χρόνου και σε όλο σχεδόν το μήκος της παραλίας. (παρά τα λάθη που έχει κάνει η ανθρώπινη παρέμβαση).

Μοναδική ποικιλία στο υλικό και στην κλίση του βυθού, ποικιλία σε υλικό παραλίας και ποικιλία θερμοκρασίας νερού όλο τον χρόνο.  Παραλίες που ποτέ δεν περιποιήθηκε κανείς τοπικός φορέας , ούτε  εμπλουτίσθηκαν ή αναδείχθηκαν με οποιασδήποτε μορφής έργα  (από αυτά με τα οποία συντηρούν τις δικές τους παραλίες οι περισσότερες περιοχές της Ελλάδας σε ετήσια βάση) .

Παραλίες προστατευμένες μοναδικά από τους περισσότερους ανέμους που φυσούν στην Ελλάδα και στην περιοχή. Ένα λιμάνι που στο ανατολικό μέρος του , την Κίρρα κατοικείτο από την αρχαιότητα όντας πάντα το λιμάνι των Δελφών με τον αρχαίο οικισμό ( κακοποιημένο αλλά υπαρκτό ακόμη και  σήμερα)  να ανακαλύπτεται έστω και μετ’ εμποδίων ,  μέρα με την μέρα  κάτω και γύρω από το σημερινό οικισμό της σύγχρονης Κίρρας.  Λιμάνι της Άμφισσας του κάστρου, της Χάρμαινας, των Ταμπάκικων του Παπαλουκά και των αρχαιολογικών ευρημάτων που ακόμα ανακαλύπτονται το ένα ποιο σημαντικό από το άλλο, λιμάνι την Αράχωβας και του μοναδικού Ορεινού Όγκου του Παρνασσού και της  Γκιώνας και του πλήθους παραδοσιακών χωριών και  Φυσικών και Πολιτιστικών Μνημείων τους.

Το μεγάλο λιμάνι του Κρισσαίου Κόλπου στο μέσο της διαδρομής   Γαλαξίδι Δελφοί. Λιμάνι ενός μοναδικού τόπου που όμοιό του δεν νομίζω να υπάρχει σε όλο τον κόσμο.  Με τα προαναφερόμενα να αποτελούν πρόσκληση και πρόκληση  σε όποιον  αμφισβητεί την μοναδικότητά του, να γράψει και να δημοσιεύσει τον αντίλογό του υποδεικνύοντας κάποιο άλλο λιμάνι συγκρίσιμο σε πλήθος και σημαντικότητα , φυσικών και ανθρωπογενών στοιχείων. 

Ένα λιμάνι που μόλις πριν από 150 με 200  χρόνια άρχισε να αναπτύσσεται ως οικισμός  από κατοίκους του ορεινού   όγκου του Νομού  καθώς σταματούσαν σιγά σιγά οι κίνδυνοι από την πειρατεία και τους συνεχόμενους πολέμους  καταλήγοντας σήμερα στον οικισμό της Ιτέας των 4.500 με 5.000 κατοίκων. Έναν οικισμό και ένα λιμάνι που έχουν  δημιουργηθεί και ανήκουν  στο σύνολο του πληθυσμού του  τόπου που τον γέννησε. Ένα οικισμό που πολλοί που ήταν περαστικοί τον αγάπησαν και έμειναν τελικά για πάντα , γινόμενοι από τους πιο ένθερμους και ενεργούς υποστηρικτές και προστάτες του. 

 

Το λιμάνι αυτού του τόπου, ήταν την δεκαετία του ‘50 από τα πρώτα αν όχι το πρώτο μετά τον Πειραιά που ανέπτυξε ραγδαία και επιθετικά τουριστική κίνηση καθώς  η Ελλάδα σταματούσε  να είναι ζώνη πολέμου. Όσες περιοχές είχαν οδική σύνδεση με το λιμάνι  κατάλαβαν τι σημαίνει οικονομική ανάπτυξη παρότι το λάδι και η ελιά ακόμα δεν είχαν αναδειχθεί σε παγκοσμίως κορυφαίας σημαντικότητας τροφές.  Μυαλό,   επαγγελματισμός και   επιχειρηματικότητα δεν χρειάστηκαν για να γίνει τότε  κάποιος επαγγελματίας του Τουρισμού στην γη των Δελφών. Αρκούσε η τύχη να είσαι κάτοικος περιοχής Δελφών και στην  κατάλληλη κατάσταση την κατάλληλη στιγμή. 

Η τύχη όμως δεν αρκεί πλέον…  Για να αντέξεις στον χρόνο πρέπει να είσαι και στοιχειωδώς άξιος  όπως αποδείχτηκε και στην περίπτωση του τόπου των Δελφών. Αντί να οργανωθεί  η περιοχή   οικονομικά   στην κατεύθυνση που της έδειχνε η ίδια η διεθνής αγορά κάτι πήγε στραβά και τα τέλη της δεκαετίας του 70 άρχισε  η παρακμή. Κάτι συνέβη που για κάποιους  αποτελεί ακόμα μυστήριο  και οι τουρίστες σταμάτησαν σιγά σιγά  να διανυκτερεύουν στην περιοχή.  

Δεν υπήρξαν ούτε αρκετά άξιοι επιχειρηματίες τουρισμού,  ούτε προέκυψαν κατ’ επέκταση και άξιοι αιρετοί άρχοντες να καταλάβουν τι φταίει. Λίγες και μεμονωμένες περιπτώσεις χάθηκαν στην δύναμη της πλειοψηφίας. Από εκεί που καθημερινά λεωφορεία ανεβοκατέβαζαν συνεχώς  κάθε μισή ώρα τουρίστες  από τους Δελφούς στην παραλία τους και αντίστροφα   οι επισκέπτες άρχισαν να μειώνονται. Η  Άμφισσα που μόλις είχε αρχίσει να βρίσκει το βηματισμό της και να οργανώνει τα δικά της στοιχεία τουριστικού ενδιαφέροντος έμεινε με την φόρα. Οι τότε  επαγγελματίες του τουρισμού το καλύτερο που μπορούσαν να σκεφτούν  ήταν πώς θα «μαντρώσουν» τα λιγοστά  «πρόβατα»  για «άρμεγμα»  στο δικό τους «μαντρί».  Τα πρόβατα αυτά όμως δεν είχαν τυχαία ανθρώπινη μορφή. Είχαν αντίληψη…

Συμπεριφορές άκρως άθλιες και απαράδεκτες   τελικά επιτάχυναν την παρακμή. Και πάντα μυστηριωδώς, δεν βρέθηκε κανείς να υποδείξει τον κατήφορο , αντιθέτως υπήρχαν πολλοί και επίσημοι και αναγνωρίσιμοι που υποδαύλιζαν με την πρώτη ευκαιρία τον τοπικισμό και την αντιπαράθεση. Σαν αυτό που έλεγαν παλιά , κάτι σαν « διαίρει και βασίλευε» και τελικά συγκεκριμένοι άνθρωποι βασίλεψαν μέχρι σήμερα όντας «κώλος και βρακί» με συγκεκριμένα σεσημασμένα ιδιωτικά  οικονομικά συμφέροντα που αποκόμισαν και αποκομίζουν από την ιερή γη των Δελφών τεράστιο πλούτο .

Και ίσως το χειρότερο δεν είναι η οικονομική φτώχεια που επέφεραν συστηματικά αυτοί οι άνθρωποι στον τόπο , αλλά μια άθλια , κακόμοιρη έως ελεεινή νοοτροπία που καλλιέργησαν σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. 

Την νοοτροπία του κανιβαλισμού,  του ατομικισμού, …  και της της ανικανότητας του καθενός μας ώστε να αδυνατεί να σκεφτεί τι και ποιος φταίει. Του  ραγιαδισμού ,της ρουφιανιάς, του ρουσφετιού και της δουλοπρέπειας, της μηδενικής αυτοεκτίμησης και αξιοπρέπειας .

Έμαθα στο βόλεμα της κατεστημένης νοοτροπίας ,  χωρίς να  έχω καταλάβει ότι τελικά συμπεριφέρομαι σα να   πιστεύω με όλο το βάθος της ψυχής μου ότι είμαι άχρηστος και ανάξιος να ζήσω αλλιώς τον εαυτό μου,  ακόμα ΚΑΙ ΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΠ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΗΛΑΔΗ , ΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ.

Αυτά όμως τελείωσαν. Και τα μεγαλύτερα βασίλεια και οι μεγαλύτερες αυτοκρατορίες κάποια στιγμή καταρρέουν . Όλο και περισσότεροι πλέον καταλαβαίνουν τι έφταιξε και ποιος χρηματοδότησε  το «διαίρει και βασίλευε».  Η φτώχεια βαράει την πόρτα των περισσοτέρων και όσοι κατάλαβαν ή καταλαβαίνουν μέρα με την μέρα τι συνέβη , άρχισαν να θυμώνουν. Και ποιο θυμωμένοι απ’ όλους είναι αυτοί που σύρθηκαν επί χρόνια στην αθλιότητα έχοντας εμπιστευτεί λάθος ανθρώπους , προδομένοι επειδή ακολούθησαν τις αυτοκαταστροφικές  προτροπές και συμβουλές  των προστατών με την «πατρική αγάπη και το ενδιαφέρον».

ἔ σ σ ε τ α ι   ἦ μ α ρ

για την "ΚΑΡΤΕΡΙΑ" 

ένας φίλος αναγνώστης