ΔΕΛΦΙΚΟ ΤΟΠΙΟ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ

Το 1981 , η  ευρύτερη περιοχή γύρω από την κοιλάδα των Δελφών και της Άμφισσας κηρύχτηκε προστατευταία , υπό την  ονομασία «Δελφικό Τοπίο» με σχετικό Προεδρικό Διάταγμα και τις αποφάσεις δέκα επί μέρους Υπουργείων.

Η περιοχή αυτή αρχικά οριοθετούσε γεωγραφικά ΟΛΗ  την κοιλάδα – ελαιώνα Άμφισσας - Δελφών – Ιτέας , περιλαμβανομένου και του παραλιακού μετώπου και ΟΛΑ τα πρανή των βουνών που περιβάλουν αυτή την κοιλάδα, ακόμη και περιοχές και προεκτάσεις που δεν είναι ορατές από τους Δελφούς.

Η απόφαση μεταξύ των άλλων έδινε  εντολή στα Υπουργεία να συντάξουν στην συνέχεια  όλους αυτούς τους επί μέρους Νόμους που απαιτούνται ώστε η περιοχή να προστατευτεί παρέχοντας ταυτόχρονα την δυνατότητα ανάπτυξης της τοπικής οικονομίας στα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει. Για τους γνώστες της περιοχής τα συγκριτικά πλεονεκτήματά της  στο διεθνή καταμερισμό εργασίας ήταν και είναι :

·        --- ο τουρισμός και

·        --- η καλλιέργεια του ελαιώνα στην οποία προστίθεται και η αγροκτηνοτροφική παραγωγή γενικότερα καθώς και πολλών άλλων γεωργικών προϊόντων σε μικρές όμως ποσότητες.

 Η εξόρυξη βωξίτη προσέφερε πάντοτε κάποιες θέσεις εργασίας στους κατοίκους της περιοχής  , αλλά γεωγραφικά δεν ασκούταν στο  Δελφικό Τοπίο και τις  γύρω από αυτό περιοχές με μόνη εξαίρεση τις εγκαταστάσεις επεξεργασίας και φόρτωσης δίπλα στην Ιτέα στο λιμάνι των Δελφών.   Παρά το γεγονός ότι την εποχή εκείνη (αρχές δεκαετίας ’80) , ο τουρισμός και ο ελαιώνας απασχολούσαν πάνω από το 50% των κατοίκων ενώ ο  βωξίτης πολύ λιγότερους από το 10%, η S&B μετά το 1972 και μέσα από μία σειρά παρανομιών με την πλήρη συγκάλυψη Πολιτικών και Αρμόδιων Υπηρεσιών είχε καταφέρει να δημιουργήσει στην γεωγραφική καρδιά και «βιτρίνα» του μετέπειτα Δελφικού Τοπίου το  χειρότερο τοπίο που θα μπορούσε  κανείς να φαντασθεί και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο τεχνοοικονομικό κίνητρο.

Την ίδια εποχή με την εμφάνιση του Δελφικού Τοπίου,  η άλλη εταιρία βωξίτη Σκαλιστήρη που δραστηριοποιούταν στον ορεινό όγκο και διέθετε σκάλα φόρτωσης απέναντι από την Ιτέα , πτώχευε και έκανε διακοπή  εργασιών. Αρχές δεκαετίας 80 επίσης  , οι μεγάλοι οικισμοί της κοιλάδας ξεκινούσαν την επέκταση των Σχεδίων Πόλεως γιατί ο τουρισμός και ο ελαιώνας δούλευαν καλά και αυξάνονταν οι οικιστικές ανάγκες.

Το 1985 υπογράφτηκε   Προεδρικό Διάταγμα , με το οποίο καθορίζονταν πάνω στο χάρτη οι δύο βασικές περιοχές του Δελφικού Τοπίου. Η μία  γύρω από τους Δελφούς και όλος ο ελαιώνας , που ονομάστηκε η ζώνη Α απολύτου προστασίας και απαγορεύτηκε επίσημα  κάθε ανθρώπινη  κατασκευή. Η άλλη ήταν το υπόλοιπο Δελφικό Τοπίο που ονομάστηκε  ζώνη Β όπου και πάλι έμμεσα απαγορεύτηκε κάθε κατασκευή  μιας και  χρειάζονταν πάνω από 20 στρέμματα  για να χτίσει κάποιος 100 μ2  κτίσμα και αυτό μόνο  για στάβλο ή αποθήκη.  Μέσα στην ζώνη Β, οριοθετήθηκαν διάσπαρτα και κάποιες μικρές περιοχές για άλλες χρήσεις, μόνο  χαμηλής όχλησης  με εξαίρεση τα ελαιοτριβεία (λόγω ελαιώνα).  Οι περιοχές αυτές όμως ήταν όπως αποδείχθηκε  πολύ λίγες  , μικρές και προβληματικές από πολλές πλευρές.

Η ανάπτυξη Τουριστικών μονάδων εκτός πόλεων απαγορεύτηκαν πλήρως. Ο ελαιώνας τότε , αφορούσε  σε παραγωγή βρώσιμης ελιάς και όχι  λαδιού ,  αλλά  η ανάπτυξη εγκαταστάσεων για την καλλιέργεια και τυποποίηση της ελιάς απαγορεύτηκε πλήρως .

Οι περιορισμοί στις δραστηριότητες που προκύπτουν απ τον σεβασμό στο "Δελφικό Τοπίο " εφαρμόστηκαν σε όλους;    Όχι, μόνο στα κορόιδα, δηλαδή  στους «πολλούς» , την μάζα...

Οι εγκαταστάσεις της S&B  στο λιμάνι ,  βρίσκονταν στην ζώνη Β του Δελφικού Τοπίου και απαγορευόταν σαφώς κάθε επέκτασή τους. Αγνόησαν και πάλι πλήρως Νόμους, Υπηρεσίες Κοινωνία και τουρισμό και με την πλήρη συγκάλυψη κεντρικής και τοπικής εξουσίας,  κατασκεύασαν μετά το 1985 αυθαίρετες υποδομές  πολλαπλάσιας επιφάνειας  από τις προϋπάρχουσες ,  απλώνοντας τις εγκαταστάσεις στην σημερινή έκταση. Όλες οι κατασκευές χωρίς καμία ενημέρωση και άδεια από το Υπ .Πολιτισμού στην απόλυτη επίδειξη ισχύος του αποικιοκράτη - κεφαλαιούχου.  Κυριάρχησαν στην θέα της «βιτρίνας» του Δελφικού Τοπίου με την  αθλιότερη   δυνατή  εικόνα   δίνοντας στην ευρύτερη περιοχή εξορυκτικό , και κατά συνέπεια  αντιτουριστικό χαρακτήρα.

Το 1991 το Π.Δ. του 1985 ακυρώθηκε στο ΣτΕ για τυπικούς λόγους χωρίς να προϋπάρχει απόφαση αναστολής. Ότι είχε φτιαχτεί  εντός Δελφικού Τοπίου όμως  αυθαίρετα την περίοδο 1985 -1991 ήταν και θα παραμείνει για πάντα αυθαίρετο χωρίς να μπορεί να τακτοποιηθεί σήμερα με τους πρόσφατους Νόμους  περί αυθαιρέτων για πάνω από ένα λόγους.    Ταυτόχρονα σχεδόν το 1991  εκδόθηκε Υπουργική απόφαση που επιβεβαίωνε ότι το Δελφικό Τοπίο εξακολουθούσε να υπάρχει προτείνοντας εκ νέου τους ίδιους όρους και ζώνες με την απόφαση του 1985. Η Υπουργική απόφαση όμως που δεν συνυπογράφηκε εντός των επόμενων μηνών από τους υπόλοιπους συναρμόδιους Υπουργούς δεν είχε καμία απολύτως  ισχύ. ‘Ετσι ,μετά το 1992 η περιοχή ήταν μεν  «προστατευόμενη» αλλά  χωρίς συγκεκριμένους όρους και περιορισμούς. Η κάθε  αίτηση  για κατασκευή  στην προστατευόμενη περιοχή  θα εξεταζόταν ,  κατ ιδίαν , ξεχωριστά από το ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο).

Δηλαδή για όποιον ήθελε να δομήσει στο Δελφικό Τοπίο  , ίσχυαν οι όροι δόμησης εκτός πόλης  , ίδιοι δηλαδή με αυτούς που ίσχυαν για την υπόλοιπη χώρα ( ήτοι , στα τέσσερα στρέμματα 200 μ2 για τουριστικές εγκαταστάσεις , κατοικίες, μονάδες ελιάς κ.λ.π.) αντί των απαγορευτικών όρων δόμησης του Δελφικού Τοπίου (ήτοι , τουλάχιστον  20 στρέμματα για να φτιάξεις 100 μ2 στάβλο ή αποθήκη). Και ενώ στην προτεινόμενη ζώνη Α μπορεί το ΚΑΣ να μη έδινε καμία άδεια , στην ζώνη Β θα έπρεπε να συντρέχουν πολλοί σπουδαίοι λόγοι , όπως π.χ να κινδυνεύουν γειτονικές αρχαιότητες κλπ  ,ώστε να απαγορευθεί η κατασκευή κτιριακών κλπ εγκαταστάσεων. Αυτή η εξέλιξη που θα μπορούσε να έχει αποτελέσει ανάσα για την τοπική οικονομία  κρατήθηκε μυστική με ένα   τρόπο που συνιστά μοναδική και πρωτοφανή μαζική εξαπάτηση ενός ολόκληρου πληθυσμού από την Πολιτεία και τους Τοπικούς εκπροσώπους της , που κάποια στιγμή αξίζει να ασχοληθεί κάποιος μόνο με αυτή.

Μέχρι το 2010 περίπου ,  οι κάτοικοι της κοιλάδας των Δελφών πίστευαν ότι λόγω ζώνης Α που όλα απαγορεύονται και ζώνης Β που έμμεσα πάλι όλα απαγορεύονται  ,δεν προέβησαν σε καμία οικονομική δραστηριότητα , όπως και τα συμβόλαια ή τοπογραφικά μέχρι το 2010 σαν οι πλέον αδιάψευστοι μάρτυρες  , επιβεβαιώνουν.

Μέχρι το 2006  τουρισμός και ελαιώνας παρήκμασαν πλήρως. Ο πληθυσμός μειώθηκε και γέρασε ακόμα περισσότερο απ’ ότι την περίοδο του εμφυλίου πολέμου.  Οι εξορύξεις εκσυγχρονίστηκαν απασχολώντας τελικά λιγότερο  από το 2% του ήδη μειωμένου πληθυσμού.  Το μόνο που έκαναν οι τοπικοί άρχοντες τα προηγούμενα χρόνια  ήταν να συναινούν ως συνένοχοι σε όποια παραβατική ενέργεια έκανε  η S&B . Τίποτα για τον Τουρισμό τίποτα για τον ελαιώνα.

Για 25 ολόκληρα χρόνια κανείς δεν σκέφτηκε να ζητήσει τον εξορθολογισμό της έννοιας του Δελφικού Τοπίου , επαναπροσδιορίζοντας εν μέρει την γεωγραφική του επιρροή . Κανένα σχέδιο πόλης δεν ολοκληρώθηκε μετά από  τρείς δεκαετίες.  Πλήρης αποκλεισμός στην ανάπτυξη. Η κατάντια   δεν έτυχε…….,   πέτυχε.   Οι ελάχιστοι που  προσπάθησαν να κάνουν κάτι για τον τόπο βρήκαν τον μπελά τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Η κατάντια των Δελφών είχε γίνει συνήθεια και ο πληθυσμός είχε μετατραπεί  για μεν τους συντριπτικά περισσότερους σε  «μουγκό θεατή»  για δε τους ελάχιστους και αργυρώνητους σε τσιράκια- συνενόχους της καταστρεφόμενης περιοχής από τις εξορύξεις του βωξίτη.

Όλοι έμοιαζαν να έχουν πάθει αμνησία και να μην θυμούνται τις εποχές του 60 και του 70. Κανείς δεν προβληματιζόταν τι ρήμαξε αυτό τον τόπο. Κάποιοι  σεσημασμένοι προωθούσαν μάλιστα την άποψη  ότι το Δελφικό  Τοπίο είναι η κατάρα προωθώντας δε την ιδέα της κατάργησής του,  αναθεματίζοντας την τότε υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη.

Οι περισσότεροι «αγαθοί» ή «αδαείς» , αγνοώντας του τι πραγματικά συντελείται ,  παρά την προστασία του Δελφικού Τοπίου και μη μπορώντας να διαβλέψουν  τα προαναφερθέντα βρώμικα παιχνίδια σε βάρος του κοινού συμφέροντος, δεν μπορούσαν να διανοηθούν τι θα γινόταν με την κατάργησή του.

 Η δράση  της S&B συνέχιζε με  αλαζονεία  στο σημείο να καταθέσει  το 2006 για έγκριση Μελέτη για εξόρυξη   δίπλα στην Ιτέα μη αναφέροντας και πάλι ότι είναι στο Δελφικό Τοπίο. Την   εποχή αυτή  μάθανε πως «είμαστε διαθέσιμοι»  και πλακώσανε και οι «άλλοι». Η εξορυκτική ΕΛΜΙΝ που δραστηριοποιούταν στην Βοιωτία, πήρε τα ερείπια των προ Δελφικού Τοπίου εγκαταστάσεων της σκάλας φόρτωσης του Σκαλιστήρη  απέναντι από την Ιτέα και κατέθεσε Μελέτη  που τα παρουσίαζε ψευδώς ως προϋπάρχουσες εγκαταστάσεις  και χωρίς να αναφέρει και αυτή ότι είναι εντός Δελφικού Τοπίου.

Άμεσες αντιδράσεις στην περίπτωση της S&B από τον Δήμαρχο Ιτέας την άνοιξη του 2006 ακύρωσε τα σχέδια της S&B.   

Η ΕΛΜΙΝ όμως πέρασε απαρατήρητη. Προφανώς εξέλειψαν τα άτομα  που  πραγματικά ενδιαφέρονταν για το καλό του τόπου των Δελφών και της Άμφισσας. Η Μελέτη πήρε έγκριση από το Δημοτικό Συμβούλιο της Άμφισσας !!! όπου ανήκει η περιοχή. Το Υπ. Πολιτισμού έδωσε έγκριση όχι από το ΚΑΣ αλλά από το περιφερειακό τμήμα.  Και ενώ εκκρεμούσε η τελική απόφαση, το 2010  η Κίνηση για την Σωτηρία της Γκιώνας   ανακάλυψε την υπόθεση και κατήγγειλε το γεγονός.  Το Υπ. Πολιτισμού στις 15-3-2012 ανακάλεσε  την απόφαση του Περιφερειακού Τμήματος και κάλεσε την ΕΛΜΙΝ να επανέλθει με αίτηση που θα περάσει από το ΚΑΣ διότι  προέκυψε ότι «η περιοχή βρίσκεται εντός Δελφικού Τοπίου» βλέπετε σχετική ανάρτηση (http://karteria1.blogspot.gr/2014/10/blog-post_13.html).

Θα μπορούσε να ήταν μία αξιέπαινη πράξη ακεραιότητας και εντιμότητας  την εποχή της διαπλοκής και της διαφθοράς αλλά  την ίδια χρονιά,   το ΚΑΣ , επιδεικτικά αυτοεξευτελιζόμενο  ενέκρινε μετά από τρείς συνεδριάσεις και δύο αναβολές , να συνεχίσουν να υπάρχουν και να λειτουργούν οι   εγκαταστάσεις της S&B στο λιμάνι των Δελφών παρά το «ξεκοίλιασμα» και τον εξευτελισμό που έχουν προκαλέσει στο  Δελφικό  Τοπίο.   

Και εκεί που η αθλιότητα έδειχνε να έχει πιάσει οροφή, αναμοχλεύοντας την υπόθεση μιας και η ΕΛΜΙΝ σκέφτεται να αγοράσει τις εγκαταστάσεις της S&B στο λιμάνι των Δελφών, αποκαλύφθηκε ότι ο ξεπεσμός  δεν έχει όρια.  Με μία άθλια απόφαση της 3/6/2013 (ΑΔΑ: ΒΛ49Η-Μ6Ε)  ο  πρώην Υπουργός Οικονομικών Γ.Στουρνάρας με τον   Υφυπουργό Παπαγεωργίου, εγκρίνουν την λειτουργία της σκάλας της ΕΛΜΙΝ στο λιμάνι των Δελφών. Επικαλούνται την   απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Άμφισσας του 2005 και την απόφαση του Υπ. Πολιτισμού του 2005.  Αγνοείται παντελώς ο ρυθμιστικός ρόλος του ΚΑΣ και  η απόφαση ανάκλησης του 2012( ένα χρόνο πρίν).   

Αιτιολογία της απόφασης «διότι τούτο είναι ιδιαιτέρως συμφέρον για την Εθνική Οικονομία και θα συμβάλλει θετικά στην τοπική οικονομία του Ν. Φωκίδας».  Όταν η αθλιότητα και η διαπλοκή αγγίζει έννοιες όπως το Εθνικό Συμφέρον και το   χρησιμοποιούν  σαν χαρτί τουαλέτας για να σκουπίσουν τις βρωμιές τους, το θέμα ξεφεύγει και από απλή αθλιότητα και πάει στην  Εθνική Μειοδοσία. Και σε καιρό πολέμου , όπως αυτά τα χρόνια που ζούμε στην καταρημαγμένη χώρα μας , από τους «κλέφτες» πολιτικούς , η Εθνική Μειοδοσία  τιμωρείται με στήσιμο στο εκτελεστικό απόσπασμα.. 

Μεγάλο ενδιαφέρον θα έχει στην συνέχεια η απάντηση που θα δώσουν το Υπ. Οικονομικών και το ΥΠΕΚΑ για το από ποιες αναλογιστικές μελέτες προέκυψε ότι η λειτουργία της σκάλας της ΕΛΜΙΝ στην «βιτρίνα» του λιμανιού των Δελφών είναι το καλύτερο και όχι το χειρότερο για την  Εθνική και Τοπική Οικονομία.

Ενδιαφέρον θα έχει επίσης η επιτηδευμένη εξαφάνιση της απόφασης ανάκλησης της έγκρισης του  Υπ. Πολιτισμού του 2012.

Κινηματογραφικό και τεχνολογικό ενδιαφέρον θα έχει  το πώς θα λειτουργήσει η ΕΛΜΙΝ  τις εγκαταστάσεις. Η απόφαση Στουρνάρα  « …. αποσκοπεί αποκλειστικά στη διατήρηση και χρήση των ήδη υφισταμένων εγκαταστάσεων … » αλλά  οι υφιστάμενες εγκαταστάσεις αφορούν ερείπια και σκουριασμένα σίδερα.

Απομένει και καταχωρείται  η στάση της ΕΛΜΙΝ  που δεν αφήνει καμία  αμφιβολία για τις προθέσεις της.   

 

 

 

Για την "ΚΑΡΤΕΡΙΑ"

ένας αναγνώστης