ΜΙΑ ΗΡΕΜΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η βασική επιδίωξη του Homo sapiens (Η.s.) από την πρώτη εμφάνισή του στον πλανήτη, εδώ και 40.000 χρόνια, ήταν η μεγιστοποίηση της καλώς ή της (κατά περιόδους) εσφαλμένα νοούμενης ευτυχούς διαβίωσής του και της αντίστοιχης ελαχιστοποίησης της δυστυχίας του. Στη δυαδική αυτή επιδίωξη, από τη Γαλλική επανάσταση (1789) μέχρι περίπου το 1950 ακολουθήθηκε μια συνεχόμενη αλλά και με κ.μ.ο. ελαφρώς επιταχυνόμενη πορεία, πάντα με γενική κατεύθυνση προς την βασική του επιδίωξη.

Την επόμενη 40ετία (αναφέρομαι στις αναπτυγμένες χώρες, αλλά με την δυναμική θεώρηση να αφορά και τις υπό ανάπτυξη), όλα έδειχναν πως σ’ αυτό το μηδαμινό χρονικό διάστημα συνεχίσαμε να κινούμαστε προς την grosso moto ορθή κατεύθυνση, αλλά όμως με ασυνήθιστα αυξημένους ρυθμούς. Θα τους έλεγα χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ιλιγγιώδεις, μη αφομοιώσιμους ρυθμούς, ιδίως εκείνους της τεχνολογικής και οικονομικής ανάπτυξης, που αποτελούν και την ουσιαστική αιτία της μετέπειτα αντίστροφης πορείας, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους τομείς της κοινωνικής, της πολιτισμικής και της πολιτικής/ δημοκρατικής ανάπτυξης, καθότι: «τα στάδια της ολοκληρωμένης ανάπτυξης Περνιούνται, ΔΕΝ Προσπερνιούνται και μάλιστα ατιμωρητί»**. Ως εκ τούτου (έτσι όπως τα καταφέραμε) καθίσταται περιττό να αναλύσουμε τις αναρίθμητες και πολύ αρνητικές επιπτώσεις αυτής της διαχρονικά, τόσο μικρής περιόδου, που χαρακτηρίζεται από το έλλειμμα του μέτρου και από το περίσσευμα της ασυνέπειας.

Χωρίς λοιπόν περιστροφές, ατέρμονες αναλύσεις και προπαντός  χωρίς εθελοτυφλία,  πρωταρχική φροντίδα/προτεραιότητα αποτελεί η επιβίωση του πλανήτη, δηλαδή να μην καεί το σπίτι μας, το μοναδικό μας σπίτι. Οι εναλλακτικές, οι εξωγήινες επινοήσεις που ακούγονται, και «ευαγγελίζεται!» η δήθεν έστω έμμεση έναρξη υλοποίησης τους, είναι εκ του πονηρού, αποπροσανατολιστικές, εγκληματικές, ενέργειες κακουργηματικές! Δηλαδή με επιπτώσεις απείρως σοβαρότερες από αυτές που μπορούν να προκαλέσουν στους αφελείς οι αγυρτείες αστρολόγων και καφετζούδων. Εξ άλλου αυτό θα είναι εφεξής το πραγματικό «όπιο των λαών». Η δε εξίσου αποκρουστική, αλλά εξ αντιθέτου λογικοφανής θέση (και γι’ αυτό ακόμα πιο επικίνδυνη), είναι εκείνη που μετ’ επιτάσεως διασπείρεται,  ότι δηλαδή «οι πολίτες θα αντιδράσουν μόνον όταν θα αρχίσουν να βαριανασαίνουν από  έλλειψη επαρκούς οξυγόνου». Αυτή η θέση υποβαθμίζει εκ προοιμίου τις δυνατότητες της Δημοκρατίας και της Κοινωνίας, αφού επιχειρεί να καταδείξει και τις δύο, ανίκανες στη δημιουργία έστω και του παραμικρού αναχώματος, μπροστά ακόμα και στις τόσο πολύ μεγάλες επερχόμενες συμφορές.

Εξ άλλου τούτη την ιστορική στιγμή, λόγω της περιβαλλοντικής πίεσης, της έτοιμης να διαρραγεί κοινωνικής συνοχής αλλά και της ανάγκης μιας κάποιας συνεχόμενης τεχνολογικής και ήρεμης οικονομικής ανάπτυξης και ιδίως λόγω των μεταξύ τους αλληλεπιδράσεων (δίκην συγκοινωνούντων αγγείων), είναι περιορισμένοι οι βαθμοί ελευθερίας επιλογών. Έτσι καθίσταται αδιανόητη η εμμονή στα ουτοπικά, δηλαδή στα «αριστεροδέξια» και πιο συγκεκριμένα, στα Κρατικιστικά και στα Νεοφιλελεύθερα/παγκοσμιοποιημένα, αδόκιμα ιδεολογήματα ή ήδη αποδεδειγμένα απογοητευτικά μοντέλα, και ιδίως εκείνα που δεν αντέχουν σε μειωμένους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης, δηλαδή αυτά που αποτελούν αυταπόδεικτα αδιέξοδα. Η δε τυχόν περαιτέρω απομάκρυνση, σ’ αυτή τη φάση, από την Κοινή Λογική και το Μέτρο, θα αποδειχθεί, και πρακτικά, και σύντομα εφιαλτική.

Ασφαλώς και έχει το Δημοκρατικό δικαίωμα, ή κάθε ιδεολογική τάση, υπό ήρεμες συνθήκες να αναπτύξει τις θέσεις της, όσο κι αν αυτές οι θέσεις μας φαίνονται σήμερα ουτοπικές ή αντιφατικές.  Ακόμα και εάν εφαρμοζόμενες ως κυβερνητικές πρακτικές αποδεικνύονται εκ των πραγμάτων προσομοιάζουσες μάλλον με ενέργειες μαθητευόμενων μάγων, δηλαδή από αυτές που οδηγούν σε καταστάσεις εκτός ελέγχου, εν τούτοις διατηρουν το δημοκρατικό δικαίωμα της τεκμηρίωσης. Όταν όμως (πάντα με γνώμονα το Μέτρο και την Κοινή Λογική), δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος, ούτε ο  χώρος για την τόση και τέτοια πολυτέλεια, αποτελεί αδήριτη ανάγκη ο H.s. να δικαιώσει το δεύτερο συνθετικό της ονομασίας μας, (Homo sapiens = Άνθρωπος σκεπτόμενος), που στο κάτω, κάτω, μόνοι μας το απονείμαμε στους εαυτούς μας.

Ο δρόμος της διάσωσης είναι σαφής, με διαφορετικές βέβαια προσαρμογές για κάθε λαό και για κάθε περιοχή. Υποχρεούμαστε όμως όλοι, την ύστατη αυτή στιγμή, να αρχίσουμε να προσαρμοζόμαστε το ταχύτερο δυνατόν πρώτα-πρώτα, στις αυτονόητες απαιτήσεις του πλανήτη. Η δε Ελεύθερη Οικονομία, με ουσιαστικό και συνετό δημοκρατικό παρεμβατισμό για την εύρυθμη και ανταγωνιστική λειτουργία της και με μέτρα «υπέρ αδυνάτων» - εξυπακούεται απαλλαγμένη από Διεφθαρμένες και Διαλελυμένες Δημόσιες Διοικήσεις (Δ.Δ.Δ.Δ.) - αποτελεί στην προκειμένη περίπτωση ένα δοκιμασμένο, αποτελεσματικό και προπαντός ΜΗ παρακεκινδυνευμένο μοντέλο διακυβέρνησης των κοινωνιών.

Σ’ αυτή τη φάση που δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος, ούτε ο χώρος για την αναζήτηση του ιδεατού, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι το ιδεατό είναι κάτι το πολύ διαφορετικό, τα παρακάτω επιχειρήματα ευελπιστώ πως υπό τις παρούσες συνθήκες θα πείσουν τουλάχιστον τους μη εθισμένους στην αναζήτηση του «ζην επικινδύνως», δηλαδή τους ΜΗ κινδυνολάγνους και φυσικά και τους ΜΗ τυχοδιώκτες:

Α.  Οι Αριστερές στην προκειμένη περίπτωση απόψεις είναι τόσο πολλές, διαφορετικές μεταξύ τους, πολλές φορές αντιφατικές, αλλά και τόσο (ακόμα) νεφελώδεις, ώστε η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, τουλάχιστον «προς ώρας», δεν μπορεί να τις εμπιστευθεί. Βέβαια τα μέτρα «υπέρ αδυνάτων», των πραγματικά αδυνάτων που πρέπει πρώτα να μάθουμε να τους ανακαλύπτουμε, αποτελούν επίσης τόπο κοινό και ένα πολύ σημαντικό τμήμα του παραπάνω ΜΗ παρακεκινδυνευμένου μοντέλου.

Πώς θα τους ανακαλύψουμε όμως, με μία Δ.Δ.Δ.Δ.; Εδώ, ένα δόλιο, πραγματικά δόλ-ι-ο «πλεόνασμα» - και βάλτε όσα εισαγωγικά θέλετε - , επιχειρήσαμε να μοιράσουμε και είδαμε τι έγινε. Εφαρμόσθηκαν οριζόντια μέτρα, επί οριζοντίων μέτρων!

Αυτό όμως και άπειρα άλλα τέτοια παραδείγματα, όπως το πρόσφατο τερατούργημα ΕΝΦΙΑ, δεν εμπόδισαν έναν σημαντικό ομιλητή (σε συνέδριο αριστερού!! παρακαλώ κόμματος), που είχε επιδοθεί στην υπεράσπιση αυτού του σαθρού Ελληνικού κράτους, δηλαδή με την ως έχει Δ.Δ.Δ.Δ., να εκστομίσει επιγραμματικά, «Σύντροφοι, η προστασία των δημοσίων υπαλλήλων έχει περάσει πια μέσα στο D.N.A. μας» και καταχειροκροτήθηκε μάλιστα!

Μα καλά, δεν ενοχλεί καθόλου την αριστερά η κατάντια της Δ.Δ.Δ.Δ.;  Διότι εφόσον έχει λόγους και σοβαρούς μάλιστα λόγους, να φορτώσει στο κράτος ένα κάρο αρμοδιότητες, το φυσιολογικό και αναμενόμενο, είναι να επιθυμεί μπροστά σ’ αυτό το κάρο, να έχει άλογα βαρβάτα και όχι ψοφίμια.

Η αριστερά δυστυχώς δεν είναι σε θέση σήμερα,  αλλά και δεν φαίνεται να θέλει να απελευθερώσει δυνάμεις προκειμένου να ηγηθούν ενός γενικότερου ιδεολογικού αγώνα, αφού η ίδια με τα συνεχόμενα ατοπήματα και τις αντιφάσεις της, έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα σε σημείο που μπορεί πλέον εύκολα να φορτωθεί και τα σφάλματα για τα οποία όντως είναι υπαίτια, αλλά και εκείνα για τα οποία δεν ευθύνεται καθόλου.

Παρόλα αυτά, σε ότι με αφορά προσωπικά, παραμένω στις κοινωνιστικές μου αντιλήψεις επιμένοντας για τα πιο ουσιαστικά και δίκαια κριτήρια ηθικής και υλικής αμοιβής, που έχουν σχέση αποκλειστικά με την προσπάθεια που καταβάλλει ο κάθε πολίτης και όχι σε αντιστοιχία με την οξυδέρκειά του, ή με τις ίσες ευκαιρίες που μας δίδει πολλές φορές η ζωή και που κληρονομούνται ή αποκτώνται απολύτως δωρεάν. Αυτά όμως ή οι άλλες, οι κλασικές επιδιώξεις της αριστεράς, μπορούν να απασχολήσουν μόνον αφού επανέλθουμε σε ομαλή πορεία, στην κανονική τροχιά της βασικής επιδίωξης του H.s., έχοντας (επαναλαμβάνω) πάντα υπ’ όψη πως «τα στάδια της ολοκληρωμένης ανάπτυξης Περνιούνται ΔΕΝ Προσπερνιούνται και μάλιστα ατιμωρητί».

B.  Η Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση που αποφασίσθηκε πρακτικά ασχεδίαστα, (δίκην salto mortale), όχι μόνον δεν πέτυχε τους κύριους σκοπούς για τους οποίους «δήθεν» συνεστήθη, αλλά αφενός οι υπό ανάπτυξη χώρες, ιδίως οι μικρότερες, δεν επωφελήθησαν σχεδόν σε τίποτα και αφετέρου οι αναπτυγμένες και ασφαλώς ακόμα περισσότερο όσες δεν ήσαν προετοιμασμένες να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, σήμερα βρίσκονται μπροστά σε πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ή και σε οικονομική κρίση. Επίσης οι ντιρεκτίβες του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου,   είναι τόσο δυσλειτουργικές και αναποτελεσματικές, αλλά και σκοπίμως δυσνόητες, ώστε φθάσαμε στο σημείο, οι πράσινες προϋποθέσεις ανάπτυξης  να μην τηρούνται, να παραβιάζονται οι ομόκεντροι κύκλοι του «Von Tϋnen» πέραν των γεωργικών, επεκτεινόμενοι και σε όλα τα άλλα προϊόντα, αλλά και η ενέργεια μεταφορών για ίδιο όγκο παγκόσμιου εμπορίου, αντί να μειωθεί, να έχει αυξηθεί κατά 25%!! Πρόκειται τελικά για μια Ενεργοβόρο, Αναποτελεσματική και Παγκόσμια Αποδιοργάνωση του Εμπορίου, που εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνον τον καινούργιο φεουδαλισμό.

 Η δε ελεύθερη οικονομία είναι πιο ανελεύθερη από ποτέ άλλοτε, αφού όλα συντείνουν προς την κατεύθυνση των μονοπωλίων και έχει πλέον καταστεί βεβαιότητα πως όσες επιχειρήσεις μικρές ή μεγάλες δεν σπεύσουν να ενταχθούν (να υποταχθούν), σε ήδη τεράστια μονοπωλιακά σχήματα, ή μονοπώλια (to be), δεν πρόκειται να μακροημερεύσουν διότι εκούσες-άκουσες, θα κατευθυνθούν σε αυτά από τα ύψη των επιτοκίων, τα οποία εκτός μονοπωλίων καθίστανται τοκογλυφικά!

Όμως, η χρηματοπιστωτική πρακτική (η τραπεζική δραστηριότητα), δεν αποτελεί επιχείρηση με τις «ων ουκ έστιν αριθμός» εισροές και εκροές (inputs & outputs) και τους άπειρους συνδυασμούς, που πρέπει να επιλέγουν οι επιχειρήσεις, ώστε με κρατική διαχείριση να συνεπάγονται τεράστιο επί πλέον κόστος. Η χρηματοπιστωτική πρακτική είναι απλώς μια γραφειοκρατική διαδικασία ίσως λίγο πιο σύνθετη από τις τρέχουσες, το δε αυξημένο κόστος του χρήματος έναντι του ιδιωτικού τομέα, εάν συγκριθεί με τα οφέλη που θα προκύψουν από την κρατικοποίηση, ως προς το φυσικό, το κοινωνικό αλλά και το οικονομικό περιβάλλον, είναι αμελητέο (πολύ κάτω του 0,2%). Συνεπώς, δεν θα πρέπει να οδηγηθούμε από ιδεολογίες και ιδεολογήματα, αλλά μόνο από την ένδειξη των αριθμών που τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση συγκρούεται ξεκάθαρα και αποκλειστικά μόνον με αντικοινωνικά μεγάλα και μικρά συμφέροντα, από αυτά που δεν αντέχουν στην αντιπαράθεση με κανένα κώδικα δεοντολογίας και ηθικής.

Εν πάση περιπτώσει δεν δέχομαι πως η γνήσια, η δημιουργική επιχειρηματικότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας έχει παράλληλα συμφέροντα και διέπεται από τις αρχές του φαύλου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αντίθετα αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή το ότι, το ισχύον χρηματοπιστωτικό σύστημα, όχι μόνον άνοιξε πόλεμο κατά της επιχειρηματικότητας, πάνω από 30 χρόνια τώρα (και τον κέρδισε δυστυχώς κατά κράτος), αλλά σχετικά πρόσφατα άνοιξε πόλεμο, και κατά των κρατών, και κατά των κοινών θνητών.

 

«Δε φύτρωσε χειρότερη καμιά                                               κακόν νόμισμ’έβλαστε τούτο και πόλεις

Εφεύρεση στον κόσμο σαν το χρήμα                                    πορθεί, τόδ’άνδρας εξανίστησιν δόμων,

Αυτό γκρεμίζει πόλεις, ανθρώπους ξεσπιτώνει,        τόδ’εκδιδάσκει και παραλλάσσει φρένας

δασκαλεύει και πλανεύει το φρόνιμο                         χρηστάς προς αισχρά πράγμαθ’ ίστασθαι βροτών

μυαλό να κυνηγάει της ντροπής τα έργα”                  πανουργίας δ’έδειξεν άνθρώποις έχειν

[Σοφοκλής, Αντιγόνη, στ.298-302                                 και παντός έργου δυσσέβειαν ειδέναι.

Μετάφραση Νίκου Παναγιωτόπουλου]

 

Σε τελευταία ανάλυση αφού «σκότωσαν τον Όμηρο», αφού δηλαδή συρρίκνωσαν με κάθε μέσο την επίδραση της Ελληνικής Γραμματείας επί μισό αιώνα, όχι χωρίς δόλο αλλά αντίθετα ως προϋπόθεση αποκαθήλωσης του ΜΕΤΡΟΥ και της ΚΟΙΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ προς χάριν της «ΠΡΟΟΔΟΥ(!)» και με βασικούς πυλώνες : α) τις ανάγκες σε υπερεπενδύσεις, που δημιουργεί η Νέα Τεχνολογία (ενώ άλλοτε το παμμέγιστο ποσοστό των κεφαλαίων ανήκε στις επιχειρήσεις οι οποίες μόνον για μέρος του κυκλοφοριακού κεφαλαίου προσέφευγαν σε δανεισμό, οι όροι σήμερα αντεστράφησαν), β) την τοκογλυφία που δεν αποτελεί απλώς αυτοσκοπό, αλλά κυρίως μέσο πίεσης εναντίον  αφενός των επιχειρήσεων για να τις καθυποτάξουν και αφετέρου εναντίον των κυβερνήσεων που τις πιο πολλές φορές υφίστανται μόνον «τύποις» και γ), την αυταπόδεικτη αγυρτεία της δήθεν αφελώς ασχεδίαστης παγκοσμιοποίησης του εμπορίου. Έτσι ακριβώς Εκβιάζουν και Διακινδυνεύουν την Ύπαρξη Ολόκληρης της Οικουμένης. Δηλαδή δεν ανατέλλει απλώς ένας καινούργιος ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ.

Γ.  Η ελεύθερη οικονομία με δημοκρατικό παρεμβατισμό (όπως την εκφράσαμε παραπάνω), εκτός του ότι αποτελεί ένα δοκιμασμένο μοντέλο με θεαματικά αποτελέσματα τουλάχιστον ως προς τους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης, (ασφαλώς αυξημένους υπέρ το δέον, ώστε η αναζήτηση άλλων μοντέλων με ακόμα πιο αυξημένους - έωλους- ρυθμούς ανάπτυξης να καθίσταται σαφέστατα όχι μόνον περιττή), περιέχει και τις παρακάτω πολύ θετικές ιδιότητες :

1.   Δίκαιη και ορθολογική κατανομή των ωφελημάτων από την αύξηση της παραγωγικότητας που δεν θα ήταν ποτέ δυνατή χωρίς δημοκρατικό παρεμβατισμό. Για παράδειγμα: α) Τι ποσοστό της παραγωγικότητας θα αποδοθεί στην έρευνα και τι στην εξειδίκευση της εργασίας για την περαιτέρω αύξηση της παραγωγικότητας; Μήπως θα συνεχίσουμε να τα εμπιστευόμαστε στις «αγαθές προθέσεις» της κάθε π.χ. MONSANTO, στην προκειμένη περίπτωση, στη βασίλισσα των μεταλλαγμένων; β)   Πώς θα γίνουμε περισσότερο προσεκτικοί (χωρίς δηλαδή οριζόντια μέτρα) σε ό,τι αφορά τη διατροφική μας ασφάλεια;  γ) Τι περιθώρια θα αφήσουμε στις αποτελεσματικές, αλλά προσωρινά προβληματικές επιχειρήσεις για να συνεχίσουν να παράγουν; δ) Χωρίς δημοκρατικό παρεμβατισμό, πώς θα αποφασισθεί το με ποιό ποσοστό της αυξημένης παραγωγικότητας πρέπει να αμειφθεί η εργασία και ποιό μέρος αυτής της πρόσθετης αμοιβής θα ήταν σκόπιμο να αποδοθεί σε χρήμα και ποιό σε ελεύθερο χρόνο, ώστε ι) να ελεγχθεί η ανεργία και ιι) οι εργαζόμενοι να μπορούν να απολαύσουν τους συσσωρευμένους ανά τους αιώνες πνευματικούς θησαυρούς και έναν ατελείωτο κατάλογο ψυχαγωγικών ενασχολήσεων, χωρίς μεγάλο ή και με καθόλου οικονομικό κόστος;

Αλλιώς τι νόημα έχει η ζωή μας; Να δουλεύουμε για να αγοράζουμε μόνον υλικά αγαθά, προκειμένου να καταλήγουν σε όλο και πιο αυξημένα κέρδη στα χαρτοφυλάκια των ολίγων παγκόσμιων τοκογλύφων, τα οποία σε τι άλλο μπορούν να χρησιμεύσουν εκτός από το «καπέλωμα», είτε των γνήσια δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, είτε των δήθεν δημοκρατικά εκλεγμένων;

2. Εκτόνωση προς επιθυμητές κατευθύνσεις, των φιλοδοξιών των ικανών και δυναμικών ταλαντούχων ατόμων, για τις οποίες το «οικονομίστικο» επιχειρηματικό κέρδος δεν αποτελεί κατ’ ανάγκη το μοναδικό κίνητρο. Η υλοποίηση της ορθής διαχείρισης των συντελεστών παραγωγής (εργασία–κεφάλαιο–τεχνολογία) αποτελεί πολύ σοβαρή πρόκληση γι’ αυτή την κατηγορία των πολιτών και λίγη σημασία έχει το εάν η ικανότητά τους περιορίζεται στο συνδυασμό λίγων ή πολλών μονάδων εργασίας, μικρού ή μεγαλύτερου ύψους κεφαλαίου και πολύ απλής ή πιο σύνθετης τεχνολογίας. Το σημαντικό είναι ότι τέτοιας υφής χαρακτήρες όταν δεν απολαμβάνουν ευκαιρίες αντίστοιχης έκφρασης, αντί να προσφέρουν στην κοινωνία τα μέγιστα σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, είναι δυνατόν να καταστούν άτομα με αρνητική κοινωνική συμπεριφορά. Για παράδειγμα, οι εξ αυτών θητεύσαντες (υποχρεωτικά) ως δημόσιοι λειτουργοί της Σοβιετικής Ένωσης, μετά την κατάρρευσή της, σταδιοδρόμησαν απροκάλυπτα ως μαφιόζοι. Στην καλύτερη δε περίπτωση, θα γίνουν είτε ιδιαίτερα απρόσεκτοι και αφηρημένοι υπάλληλοι, είτε οκνηροί και ουτιδανοί παρίες, όπως κάτι ανάλογο συμβαίνει σε πάρα πολλές περιπτώσεις με τα καλλιτεχνικά ταλέντα όταν στερούνται αντίστοιχων ευκαιριών.

Τα πλουσιοπάροχα λοιπόν προικισμένα επιχειρηματικά πνεύματα με τα ευρηματικά και κοφτερά μυαλά, αυτοί που τουλάχιστον δεν στερούνται τον κοινό νου, ως ιδιαίτερα ενεργά και επιφανή (ακόμα) κοινωνικά στελέχη, καλούνται και για τη διάσωση του εαυτού τους (τουλάχιστον για να μην περιπέσουν στην αφάνεια) και για να προφυλάξουν το κοινωνικό σύνολο από το ΜΟΙΡΑΙΟ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΠΙΛΟΤΗΡΙΟ του Παγκοσμιοποιημένου Νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή του τρισχειρότερου καινούργιου τύπου Φεουδαλισμού, καλούνται να ξαναπάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, όπως έπραξαν οι προγενέστεροι ομόλογοί τους το 1789!, προκειμένου να μην αντιστραφεί η βασική επιδίωξη του Homo sapiens.

Οι δε ειλικρινείς αριστερές οργανώσεις να καταλάβουν επιτέλους πως σ’ αυτή τη φάση έχουν κάθε λόγο να βοηθήσουν μια τέτοια Ήρεμη Δημοκρατική «επανάσταση» εναντίον του ΑΥΤΟΜΑΤΟΥ ΠΙΛΟΤΗΡΙΟΥ, και όχι να αλείφουν με βούτυρο και μέλι το ψωμί του Παγκοσμιοποιημένου Νέο φιλελευθερισμού, αποπροσανατολίζοντας και εγκλωβίζοντας τις πλέον ενεργές κοινωνικές δυνάμεις.

Εάν δεν λάβει χώρα εντός «χρήσιμου χρόνου», δηλαδή εγκαίρως, κάποια ανάλογη επανάσταση, το πιο πιθανό είναι ένα εξαιρετικά δυσοίωνο σενάριο. Εφόσον λοιπόν φευ, συμπληρωθούν αυτά που επιδιώκει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δηλαδή να καταλήξουν σε μονοπώλια σχεδόν τα πάντα και συνεπώς τεθούν όλα υπό απόλυτο έλεγχο, αν τύχει σε κάποια ανέλπιστη, μοιραία στιγμή να ξεσηκωθούν οι λαοί, τότε (μετά από μία Δραματική Παράσταση, Σαπουνόπερα, ή ότι Άλλο), θα  μεταβιβασθούν αναίμακτα(!), όλες οι εξουσίες στα «ακραιφνή!» κομμουνιστικά κόμματα της επιλογής των μονοπωλίων. Εδώ τελειώνει το suspense, και ακολουθούν τα εξής αυτονόητα:

α) Τα δευτεροκλασάτα μέλη της κομμουνιστικής Νομενκλατούρας αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση των λαών, εν ονόματι των ίδιων των Λαών, αντί εν ονόματι των «Αντισυνταγματικών Δημοκρατιών!» (στις 95% των περιπτώσεων αυτό το τελευταίο δεν θα είναι ψέματα), β) Τα πρωτοκλασάτα μέλη της Νομενκλατούρας αναλαμβάνουν τα Δ.Σ. των Μονοπωλίων (όπου και οι μεγάλες «ευκαιρίες»), αφού βέβαια θα έχουν συμφωνηθεί εκ των προτέρων μέχρι και στην τελευταία λεπτομέρεια οι εγγυήσεις προς τους μετόχους και κυρίως προς τα προηγούμενα μέλη των Δ.Σ., γ) Αναφορικά με την τύχη του μέχρι τότε «πολιτικού κόσμου», θα παραπέμψω στην ιστορικά άδικη πολιτική τύχη του Σπύρου Μαρκεζίνη, μετά την 17^η Νοεμβρίου του 1973. Τουτέστιν, κανένας δεν πρόκειται να ξανασχοληθεί πλέον με ΔΑΥΤΟΥΣ!

Τα όσα έγιναν δηλαδή στην Κίνα, εκκινώντας από τον κομμουνισμό, θα συντελεσθούν και στον υπόλοιπο, «ελεύθερο!» κόσμο, εκκινώντας από την αντίθετη (υποτίθεται) κατεύθυνση. Εξ άλλου δεν φαίνεται να υπάρχουν και άλλες εφικτές εναλλακτικές επιλογές. Δεν αποκλείεται δε το αντίστροφα δημιουργούμενο νεωτερικό  μοντέλο, να επιχειρείται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και μάλιστα ερήμην της Ελληνικής κυβέρνησης και της Ε.Ε., προς δόξαν των ανίκανων πολιτικών μας ηγεσιών, που αν μη τι άλλο προκαλούν οίκτο, καθώς και ΗΜΩΝ των ιδίων που τις επανεκλέγουμε.

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΣ!!

Παληοκαμάρες, 14-8-2014

---

**Ο Θουκυδίδης εδώ και 2.500 χρόνια, γνώριζε σαφώς πως όταν παρέχεις αφειδώς αφθονία, ισχύ και ασφάλεια σε έναν άνθρωπο, οποιονδήποτε άνθρωπο, οποιασδήποτε πολιτικής κλίσης ή θέσης ή καταγωγής, το πιο πιθανό είναι να βλάψει παρά να παραμείνει ανεπηρέαστος και πως αυτή είναι η φύση του ανθρώπου (βλέπε «Ποιος Σκότωσε τον ΌΜΗΡΟ;» των Victor Davis Hanson & John Heath). Αδυνατώ να κατανοήσω με ποια δικαιολογία διαφεύγουν από κορυφαίους των ανθρωπιστικών επιστημών (π.χ. από τους κοινωνιολόγους) βασικές έννοιες της Ελληνικής Γραμματείας. Υπ’ όψη ότι ο Θουκυδίδης δεν είχε προ οφθαλμών, ούτε του ήταν δυνατόν να φαντασθεί πως θα ερχόταν μέρα, που ολόκληρες κοινωνικές ενότητες θα εκμαυλίζονταν κατά πανομοιότυπο τρόπο.