Ο ΣΑΝΟΣ, Ο ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΑΧΘΕΝΤΑ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

    Μια νέα δημοτική αρχή έρχεται σε λίγες μέρες ν’ αναλάβει την υπεράσπιση των συμφερόντων των πολιτών σε τοπικό επίπεδο. Ν’ αντιμετωπίσει παλιά και νέα προβλήματα, να δώσει λύσεις, να διαχειριστεί περιουσίες ευεργετών αφημένες για κοινωφελείς σκοπούς, να παρεμβαίνει ρυθμιστικά κι αποφασιστικά στην καθημερινότητα των πολιτών της Παρνασσίδας που έχει μετατραπεί πια σε δήμο Δελφών. Η περίσταση επιτρέπει ένα flash back στις συνθήκες επιλογής των συγκεκριμένων αρχόντων κι αποτίμησης του εξαχθέντος απ’ τις κάλπες του Μαΐου αποτελέσματος.

     Η αποπομπή του προηγουμένου δημάρχου -λόγω μιας απ’ τις τόσες αγαθοεργίες του, για την οποία καλείται να λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη- για άλλους σήμαινε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού μετά από μια 15ετία του ίδιου έργου-πρωταγωνιστών,  φθοράς και διαφθοράς και φορτώματος εκατοντάδων/χιλιάδων ανομημάτων. Γι’ άλλους με δεδομένες τις πλάτες των παλιών στον πανίσχυρο οικονομικό παράγοντα που δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην περιοχή, αλλά και στο σκοτεινό/μαύρο βάθος της παράταξης, με εκφραστή τον «αδελφό» κοντά πάντα σε υπουργό ευαίσθητου υπουργείου,  δεν έβλεπαν αποσταθεροποίηση του συστήματος της τοπικής εξουσίας, με τα έμπειρα πρωτοπαλίκαρα να μη φαίνονται πρόθυμα να κάνουν παρέα στον «άτυχο» καπετάνιο τους.

     Στο πλαίσιο των όχι ευφάνταστων σεναρίων μετάβασης, είδαμε 2 μήνες πριν τις κάλπες τη θεαματική αποχώρηση κορυφαίου στελέχους «νικολακώτερου του Νικολάου» ως τότε, να καμώνεται θεατρικώτατα διαφοροποίηση, ανεξαρτητοποίηση κ.τ.ό., να κηρύσσει πανστρατιά με υποστηρικτές, στρατολόγηση υποψηφίων κλπ. Μικροάδειο το καλάθι, με μεταγραφικό κλείσιμο ατόμων αρνητικών πρωταγωνιστών στα εκτυλισσόμενα δράματα, όπως π.χ. ο διευθυντής του αείμνηστου Γηροκομείου, αλλά επικοινωνιακή-διαδικτυακή καλοστημένη παράσταση.

     Και είναι μεν γνωστό ότι η άμεση, χωρίς σκέψη πρόσληψη μηνυμάτων-δολωμάτων οδηγεί σε αστοχία κι οι άνθρωποι διαθέτουν έναν αισθητήριο μηχανισμό που εμπεριέχει τη δυνατότητα του σφάλματος.  Κι αυτή άνετα μετατρέπεται σε πραγματικότητα όταν δεν ελέγχεται απ’ την εσωτερική δύναμη της σκέψης και του στοχασμού. Κι οι ενεργοί πολίτες στο προσκήνιο με μάχες μέχρι ξεμπροστιάσματος μέσα στα Δημοτικά Συμβούλια κι έξω στους κοινωνικούς αγώνες για το κάψιμο του ελαιώνα, το περιβάλλον, την υποβάθμιση της υγείας, το κυνήγι των καταχραστών της εξουσίας, πάλευαν και πρόβαλλαν σθεναρά την ανάγκη επίθεσης στις θεσμισμένες παραστάσεις και σημασίες.      

     Οι επίγονοι του αποπεμφθέντα, συντεταγμένοι και ψύχραιμοι με τη σιγουριά της 15χρονης «εμπειρίας», δεν έδειχναν ν’ ανησυχούν. Κι ένα άλλο κομμάτι του πολιτικού σώματος, αστάθμητο κι αδρανές φαινομενικά, αποτελούσε γρίφο. Ενώ θα περίμενε κανείς οι πολίτες να λαμβάνουν υπ’ όψη τους τον Ηράκλειτο και να μη σκέφτονται και πράττουν σαν παιδιά των γονιών τους, μ’ άλλα λόγια ότι δεν είναι δυνατό να επαφίεται κανείς στον πατέρα του, ή στους προγόνους του, προκειμένου να  βρη στις δικές του παρούσες συνθήκες τον ενδεδειγμένο τρόπο δράσης – πολιτικής επιλογής, αλλά να δυσπιστεί υποχρεωτικά  στον τρόπο σκέψης και τις παγίδες από υποσχέσεις κλπ που στήνουν οι κάθε μορφής απαράλλαχτοι πολιτικάντηδες απ’ την κορφή ως τη βάση της πυραμίδας τους, όχι στο δήμο Δελφών αλλά και στην Περιφέρεια και την Επικράτεια, έδειχνε να μην πολυκαταλαβαίνει το διακύβευμα.

      Έχοντας μετατραπεί απ’ την Κίρκη της συγκυβέρνησης οι πρώην πρασινοσύντροφοι σε χοιρίδια, μπήκαν συντεταγμένα κι αθρόα, αμίλητα κατά τη νέα τους φύση στα ψηφοδέλτια των γαλάζιων ψευτοανταρτών. Οι γάιδαροι ενδιαφέρονται περισσότερο για το σανό, παρά για το χρυσό, παρεμβαίνει ξανά ο Ηράκλειτος, σαφώς υπονοώντας τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν την αληθινή αξία των πραγμάτων και την οδυνηρή κρισιμότητα των περιστάσεων πολιτικής επιλογής εμπρός στην κάλπη τέτοιων καιρών. Ο πρώτος γύρος έδειξε ότι τα όχι αθώα και άκακα γουρουνάκια άντεξαν και πάλι τον αντιμνημονιακό λύκο. Και στο νυσταλέο σκηνικό διαδραματίστηκε η αντιπαράθεση μεταξύ α΄ και β΄ γύρου. Διανομή ψαριών, κι όχι απλώς φάτε μάτια.., τηλεφωνικές απειλές κι εκφοβισμοί, μένος και πάθος, κυνήγι των κομμένων, με το υπολογίσιμο πάντως ποσοστό, κινητοποιήσεις και τρέξιμο των ξεθωριασμένων πράσινων και μια προσπάθεια ο φιλικός - εσωτερικός «αγώνας» να φανεί ανένδοτος της ανανέωσης κατά της διεφθαρμένης συντήρησης, του φωτός εναντίον του σκότους. Εικονική πραγματικότητα και παράνοια σε πρωτόγνωρο μεγαλείο. Και (ηρακλείτεια πάλι) παρόντες – απόντες οι πολίτες έδωσαν στην κάλπη τις προτιμήσεις τους. Η συνήθης τετριμμένη εικόνα του «ιδιώτη» ανθρώπου αποδίδεται  απ΄ τον μεγάλο εφέσιο φιλόσοφο με την μεταφορά του κοιμισμένου. Διαρκώς βυθισμένοι σε ύπνο είναι οι αποκλειστικά κι αμετάτρεπτα στραμμένοι προς τον δικό τους ιδιωτικό κόσμο, οι έγκλειστοι σε κάτι που ήδη πιστεύουν π.χ. ότι άλλο Νίκος, άλλο Θανάσης κι άλλο Γιώργος της Αλέκας. Ο καθένας όταν κοιμάται, ζη σ’ ένα δικό του κόσμο. Κι αυτός που ζη σε δικό του κόσμο, κοιμάται...

    Παρόντες – απόντες λοιπόν, άγρυπνοι – κοιμισμένοι ψηφἰσαμε για το δήμο, την περιφέρεια και την ευρωβουλή και πολλοί τρίβαμε τα μάτια μας με κάποια από τα αποτελέσματα. Για τους έξ-υπνους βέβαια υπάρχει ένας κόσμος μοναδικός και κοινός όπου ζωή με ετοιμότητα και σε εγρήγορση σημαίνει ότι ο άνθρωπος ζη στον κόσμο αυτό, όχι βέβαια μέσα σε σύνολο υλικών αντικειμένων: χρήματα, ακίνητα, δέντρα κλπ, αλλά σ’ έναν κόσμο κοινό όπου οι άνθρωποι συμμετέχουν. Χωρίς ψευδαισθήσεις και απατηλές ελπίδες ο Ηράκλειτος αποφαίνεται ότι οι άνθρωποι είναι πάντα ασύνετοι και πριν ακούσουν τον αληθή λόγο και μετά, αφού τον έχουν ακούσει. Και ενώ όλα τα γεγονότα συμβαίνουν και οι συνέπειές τους επέρχονται σύμφωνα με το νόμο/λόγο, μοιάζουν να έχουν άγνοια, αν και διαθέτουν την εμπειρία και των λόγων και των έργων...

     Με προφανή την αμηχανία του, όταν του απονεμήθηκε το βραβείο Nobel λογοτεχνίας (1997),  ο ιταλός αιρετικός και αντισυμβατικός θεατράνθρωπος Dario Fo κατέφυγε μιλώντας στην πλούσια προφορική παράδοση της γενέτειράς του κωμόπολης Sangiano της λίμνης Maggiore. Στον απόηχο λοιπόν των πρόσφατων πολιτικών επιλογών του λαού και εν όψει της ανάληψης των καθηκόντων των νέων τοπικών αρχόντων, αξίζει να παραθέσουμε την «Ιστορία του βράχου του Κάλντε»:

    «Πριν πολλά χρόνια πάνω ψηλά στην κορφή του απότομου βράχου που ορθώνεται πάνω από την λίμνη υπήρχε μια πόλη που λεγόταν Κάλντε. Η πόλη έτυχε να στηρίζεται σε ένα χαλαρό θραύσμα βράχου που αργά αργά, μέρα με τη μέρα, γλιστρούσε προς τον γκρεμό. Ήταν μια θαυμάσια πόλη, με ένα καμπαναριό, έναν οχυρό πύργο στην κορυφή της και σπιτάκια, μαζεμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Μια πόλη που κάποτε υπήρχε και τώρα δεν υπάρχει πια.

    “Εε –φώναζαν οι γεωργοί και οι ψαράδες στην κοιλάδα κάτω- γλιστράτε, θα πέσετε από κει ψηλά”.

     Αλλά οι κάτοικοι της πόλης πάνω στο βράχο, γελούσαν και τους κορόιδευαν: “Νομίζετε πως είστε έξυπνοι, προσπαθείτε να μας τρομάξετε για να φύγουμε από τα σπίτια και τα χωράφια μας και να μας τα πάρετε. Αλλά δεν είμαστε τόσο βλάκες”.

     Έτσι συνέχισαν να καλλιεργούν τ’ αμπέλια τους, να σπέρνουν τα χωράφια τους, να παντρεύονται και να ερωτεύονται. Πήγαιναν στην εκκλησία. Ένιωθαν τον βράχο να γλιστρά κάτω από τα σπίτια τους, αλλά δεν πολυέδιναν σημασία. “Ο βράχος σταθεροποιείται. Φυσιολογικό”, καθησύχαζαν ο ένας τον άλλο.

     Το μεγάλο θραύσμα του βράχου ήταν έτοιμο να βουλιάξει στη λίμνη. “Προσέξτε, το νερό σάς έχει φτάσει ως τον αστράγαλο”, φώναζαν οι άνθρωποι απ’ τον κάμπο. “Ανοησίες, είναι τα νερά από τα σιντριβάνια που ξεχείλισαν”, έλεγαν οι άνθρωποι της πόλης κι έτσι, αργά αλλά σταθερά, η πόλη βούλιαξε μες στη λίμνη.

     Γκλου... γκλου... βουλιάζουν... σπίτια, άντρες, γυναίκες, δύο άλογα, τρία γαϊδούρια... γκλου... Άφοβος ο παπάς συνέχισε να ακούει την εξομολόγηση μιας καλόγριας. “Συγχωρητέο... τρία πατερημών... γκλου...”. Ο πύργος εξαφανίστηκε, το ίδιο και το καμπαναριό με τις καμπάνες και με τα όλα του. Ντιν... νταν... γκλου...

   «Ακόμη σήμερα -συνέχισε ο γέρος τεχνίτης του γυαλιού- αν κοιτάξετε μέσα στο νερό από εκείνο το κομματάκι στεριάς που προεξέχει από την επιφάνεια της λίμνης, θα δείτε –κι ας φαίνεται απίστευτο- τη βυθισμένη πόλη, με τους δρόμους της άθικτους και ώς και τους κατοίκους της, να σεργιανούν και να λένε και να ξαναλένε: “Δεν έγινε τίποτα”. Τα ψάρια κολυμπούν μπροστά στα μάτια τους και τους σκαλίζουν τα αυτιά. Αλλά τα διώχνουν και λένε: “Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε. Είναι ψάρια που έμαθαν να κολυμπούν στον αέρα”.

   “Αψού! Ο Θεός μαζί σου! Ευχαριστώ... Έχει λίγη υγρασία σήμερα... πιο πολλή από χθες... αλλά όλα εντάξει”. Έχουν φτάσει στον πάτο, αλλά, γι’ αυτούς δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα.

     Όσο ενοχλητικό κι αν είναι, δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε ότι η ιστορία αυτή έχει κάτι να μας πει».

       Καμαρώνοντας για τους συντοπίτες του, παλιούς παραμυθάδες ο Dario Fo γράφει ότι αν τους ακούγαμε θα ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια,  αλλά το γέλιο μας θα πνιγόταν, όταν πιάναμε τον τραγικό σαρκασμό που έκρυβαν. Νέα δημοτική αρχή, νέες εύνοιες, κάποιοι παλιοί μπορεί να μην έχουν χωνέψει την αλλαγή μανωλιού που επήλθε, ο παντοδύναμος επιχειρηματικός παράγοντας της περιοχής, ακλόνητος κι η αποτίμηση των βυθισμένων, για το αν πιάσαμε πάτο, πάει αργά να καθυστερήσει μια 5ετία...  Κάποιοι αντί του ύπνου του παρασκηνίου – ιδιώτευσης σε πάτο ανατολικότερα του Κάλντε, θα συνεχίσουν ενεργοί στο προσκήνιο να πιστεύουν και να παλεύουν για... εγερτήριο. Το φρονείν είναι κοινό για όλους κι εναπόκειται σε κάθε άνθρωπο να γνωρίσει τον εαυτό του και να σκέπτεται ορθά. Το δε σωφρονείν είναι θεμελιώδης δημοκρατική θέση της ελληνικής φιλοσοφίας.

                                                                              Π. Ζέρβας