Τώρα να ήταν πάνω από 30 μέχρι 35 η κοπέλα εκείνα τα χρόνια
στην γειτονιά και ανύπαντρη να μένει με τους γονείς δεν ήταν ότι το καλύτερο.
Για παραπάνω ηλικίες
δεν το συζητάμε...απλά χαιρετούσαν θλιμμένοι τους γονείς της όταν τους έβλεπαν.
Στην γειτονιά υπήρχαν
και γεννημένοι στην Αθήνα και επαρχιώτες που είχαν έρθει για ένα καλύτερο
μέλλον.
Ερχόντουσαν για τα
παιδιά τους όπως έλεγαν για να φύγουν από την λάσπη και τα χωράφια και να
ζήσουν σαν άνθρωποι.
Οι πρώτες δουλειές
που εύρισκαν ήταν στην οικοδομή κυρίως οι άντρες στην Αγορά στην Αθηνάς...στο
χοντρεμπόριο...στα μαγερειά...στους φούρνους.
Τα κορίτσια μόλις
τέλειωναν το δημοτικό βοηθούσαν στο σπίτι τις μανάδες που και αυτές κάπου θα
έτρεχαν για μεροκάματο.
Μεγαλώνοντας δεν τα
άφηναν να ξεμυτίσουν και περίμεναν κανένα προξενειό για τα παντρέψουν.
Γινόντουσαν πολλοί
τέτοιοι γάμοι ανάγκης ....
Όλα αυτά μετά τον
εμφύλιο....
Περνούσαν τα χρόνια
μεγάλωνε η κοπέλα και συνέχιζε να παραμένει στα αζήτητα με την υπόλοιπη
οικογένεια να μαραζώνει και το χειρότερο να νοιώθει ντροπή.
Το όνειρο του πατέρα
και της μάνας ήταν να βάλει στεφάνι η κόρη τους να της αφήσουν την κάμαρα που
μένουν και να γυρίσουν πίσω στο χωριό τους και να ζήσουν ήσυχα όσα χρόνια τους
απέμειναν.
Η μάνα είχε μαζέψει
στο μπαούλο όσα προικιά μπορούσε και που είχε αγοράσει από τον δοσά που
περνούσε κάθε εβδομάδα.
Οι αρμόδιες των
συνοικεσίων της γειτονιάς είχαν πρώτες στο τεφτέρι τους τις μεγαλύτερες σε
ηλικία κοπέλες.
Έτσι και βρισκότανε
υποψήφιος το μάθαιναν όλοι.... "...χοντρέμπορος...έχει τον τρόπο
του...μεσόκοπος...τι περιμένει και αυτή τώρα να πάρει κανένα παιδόπουλο..."
Το μεσόκοπος ήταν
πάνω από τα πρώτα ...ήντα...
Δεν την ρωτούσαν την
υποψήφια...απλά έκλειναν το ραντεβού και έφερναν τον μέλλοντα γαμπρό.
Έδιναν τα χέρια και
στη συνέχεια στην εκκλησία άρον άρον.
Θα έβαζαν οι γονείς
τα στέφανα του γάμου δίπλα στο ειονοστάσι της κάμαρας και θα γύριζαν πίσω στο
χωριό τους με το πρώτο λεωφορείο έχοντας κάνει το χρέος τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου