Η Μπέσυ, εγώ και το Μνημόνιο - Α΄ Μέρος

“Η Μπέσυ, εγώ και το Μνημόνιο” είναι αναδημοσίευση μιας σειράς μικρών, χιουμοριστικών κειμένων που εμπεριέχουν ένα – κάποιο πολιτικό μήνυμα. Έχουν δημοσιευτεί σε τοπική εφημερίδα της Φωκίδας.

 

Η σειρά δημιουργήθηκε μια μέρα που δεν είχα χρήματα να βγω έξω για καφέ, δεν είχα κάποιο καινούργιο βιβλίο να διαβάσω και δεν μπορούσα να ανοίξω την τηλεόραση επειδή μου το έχει απαγορεύσει ο γιατρός. Έτσι έπιασα ένα στυλό κι άρχια να ορνιθοσκαλίζω στο μπλοκ μου.

 

Όσον αφορά στα σχόλια που, πιθανόν, να κάνετε: οι ενθουσιώδεις επευφημίες, οι ουρανομήκεις ζητωκραυγές και κάθε μορφής θερμότατος έπαινος θα γίνονται δεκτοί γοργώς και ασμένως. Τα αρνητικά σχόλια και οι καυστικές παρατηρήσεις θα εξετάζονται με αυστηρό σκεπτικισμό. Οι ύβρεις,οι βωμολοχίες και η περιφρόνηση θα απορρίπτονται ασκαρδαμυκτί. Σε γενικές γραμμές (αλλά και σε ειδικές) η κριτική δεν με κάνει καλύτερο άνθρωπο.

 

Α, παραλίγο να το ξεχάσω:

© All rights reserved. (Αμ, πως...)

Η Μπέσυ, εγώ και το Μνημόνιο (1)

Γράφει ο Προκόπης Μπίχτας

Η Μπέσυ, εγώ και το Μνημόνιο γνωριστήκαμε στην πλατεία Συντάγματος, στη συγκέντρωση των Αγανακτισμένων.Υποφέρω από χρόνια δυσανεξία στα ληγμένα χημικά κι έτσι με πήγαν στη σκηνή των γιατρών. Η Μπέσυ με ράντισε με Μαλόξ, με τάισε Μαλόξ, με πότισε Μαλόξ και μου μίλησε για το Μαλόξ. Ξαφνικά τα μάτια μας συναντήθηκαν και φωτίστηκαν από μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης που έπεσε κάπου εκεί κοντά.

Η ένταση της έλξης που νοιώσαμε ο ένας για την άλλη (κι αντίστροφα, ευτυχώς) μπορεί να συγκριθεί μόνο με την έλξη που νοιώθει ο ΜΑΤατζής για τον ανυπεράσπιστο διαδηλωτή. Ξαφνικά οι σειρήνες άρχισαν να ηχούν σαν ουράνιες άρπες.

Από τότε συζούμε στα Εξάρχεια. Μας αρέσει η γειτονιά. Έχει ταβέρνες, σουβλατζίδικα, τοστάδικα, καφετέριες, μπαρ,Πολυτεχνείο, Εθνικό Ωδείο, μουσικές σκηνές, θεατράκια, φοιτητές, βιβλιοπωλεία,βιβλιόφιλους και πολιτικοποιημένους. Έχει και πολλά ΜΑΤ.

Τα ΜΑΤ των Εξαρχείων, λόγω των αναγκών της υπηρεσίας τους, έρχονται σε επαφή με βιβλία, μουσική και, γενικότερα με στοιχεία πολιτισμού. Πιστεύω ότι επηρρεάζονται θετικά. Πιστεύω ότι γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Πιστεύω ότι δεν είναι μακρυά ή μέρα που, ένας άνδρας των ΜΑΤ θα με χτυπήσει στο κεφάλι με ένα αντίτυπο του “Αντι-Ντύρινγκ” ή με ένα βιολοντσέλο.

Η Μπέσυ είναι όμορφη. Εγώ δεν είμαι.Η Μπέσυ είναι ψυχίατρος. Εγώ δεν είμαι. Η Μπέσυ λατρεύει τα βιβλία, το σινεμά,το θέατρο, τη μουσική και τον Κάρλος Γαρδέλ. Εγώ λατρεύω την Μπέσυ. Η Μπέσυ χορεύει αργεντίνικο τάνγκο σαν να έχει γεννηθεί σε ταβέρνα του Μπουένος Άϋρες.Εγώ δεν μπορώ να σταυρώσω τα πόδια μου.

Πάντως, έχω κι εγώ αρετές.

Το Μνημόνιο δεν λατρεύει την Μπέσυ.Δεν λατρεύει τον Κάρλος Γαρδέλ. Δεν χορεύει τάνγκο. Δεν αγαπάει κανένα και τίποτα. Δεν έχει καμμία αρετή.

Η Μπέσυ κι εγώ γνωριστήκαμε χάρη στο Μνημόνιο. Όμως, είμαστε αγνώμονες. Θέλουμε να φύγει το Μνημόνιο, καθώς κι αυτοί που το λατρεύουν.

Η συνέχεια στο επόμενο...