Πολιτική…μέριμνα

Του Θανάση Νικολαΐδη (“Φίλος μεν Πλάτων φιλτέρα δε η αλήθεια”)    

ΕΙΧΕ το Δημόσιο υπεράριθμους. Διέθετε κηφήνες, αλλά και ευνοιοκράτες πολιτικούς, με τον δρόμο ανοιχτό για το πολιτικό τους γραφείο. Για ευνοούμενους που στρώθηκαν στη «δουλειά». Με το τηλέφωνο στο χέρι για δημόσιες σχέσεις, με δοτή εξουσία απ’ το αφεντικό-η εξουσία «ρέει» σε κλειστό κύκλωμα χωρίς να αυξομειώνεται.   

ΙΔΡΩΣΑΜΕ για να περιέλθουν οι μίζες στη δικαστική έρευνα και οι μιζαδόροι στα χέρια δικαστών. Ίδρωσε και η…Τρόικα. Για τα λεφτά των δανειστών μας, αλλά «ουδέν κακόν κλπ».

ΞΕΚΙΝΑΜΕ απ’ τα δικαστικά και (μη) εξοπλισμένα δικαστικά μας καταστήματα. Εκεί, δεν αφήνουν ανοιχτά τα κλιματιστικά, το σαββατοκύριακο, γιατί δεν…υπάρχουν. Ούτε οι δικαστές καταναλώνουν καφέ, κουλουράκια και νερά δημοσία δαπάνη. Ούτε διαθέτουν παραπανίσιους γραμματείς με τα μανίκια σηκωμένα για δουλειά.

ΚΙ εμείς; Αγνοούμε την ανυπαρξία των μέσων της άσκησης της δικαστικής εξουσίας και τη (σκόπιμη) γύμνια σε προσωπικό και τεχνικά μέσα για την άσκηση του λειτουργήματος.

ΚΑΙ, βέβαια, δεν συμφέρει στους αθέατους που φιλοτεχνούν το σκηνικό να κινηθεί με άνεση ο δικαστής. Αν παρείχαν αφειδώς τα μέσα (προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή) στη Δικαιοσύνη, τότε, με μια δρασκελιά θα γράπωνε τον φταίχτη. Θα ανακάλυπτε τη μίζα, θα μάντρωνε τον (μεγαλο)μιζαδόρο.   

ΕΧΕΙ τη δικιά του σκοπιμότητα το κοινοβούλιο των «κυνοκαυγάδων». Νομοθέτησε για την «άνεση» των βουλευτών με τους αποσπασμένους, πρόβλεψε για τους αμέτρητους (φανερούς και αφανέρωτους) και τους συμβούλους υπουργών.

ΚΑΙ από ασφάλεια; Βουλευτές και ξοπίσω τους χωροφύλακες, υπουργοί με τα ΜΑΤ για την προσωπική τους ασφάλεια, τέως (μεγαλο)πολιτικοί  με φυλασσόμενη ακόμα και την κατοικία τους και πρωθυπουργοί με τη γραμματέα στο εξοπλισμένο γραφείο τους, στη βουλή. Και ο δικαστικός (διαφθοράς); Οι δικαστικοί-κυνηγοί κλεφτών και μιζαδόρων;  Μόνοι τους ανάμεσα σε λύκους και εμπόδια. Για να τρομάξουν και να ρίξουν τους ρυθμούς αναζήτησης.

ΚΑΙ, βέβαια, δεν γίνεται τίποτα τυχαία. Ο πολιτικός νομοθετεί, ο πολίτης παρανομεί και ο δικαστικός τον δικάζει. Κι όταν ο πολιτικός παρανομήσει, τον λόγο έχει η βουλή! Με τις διατάξεις του νόμου ψηφισμένες απ’ την ίδια.