Αυξήστε τα κελιά «αμαρτωλών»

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΕΡΙΜΝΗΣΑΝ νωρίς. Για τους «αποτυχημένους» και την τύχη τους. Για το μετεκλογικό τους βόλεμα σε (διευθυντικά) πόστα του δημοσίου. Δικό τους το Κράτος, δικές τους και οι θέσεις (για μοιρασιά). Επ’ αγαθώ του κόμματος και της παράταξης. 

ΤΑ παραπάνω ίσχυσαν «εθιμοτυπικώ δικαίω» στην πολιτική και το «Σύστημα». Με τους γιατρούς, ειδικότερα, το παράκαναν. Ποιοι; Οι εξυπνάκηδες του ΠΑΣΟΚ. Διόριζαν τους αποτυχόντες υποψήφιους βουλευτές σε διευθυντική θέση του ΕΣΥ! Με νόμο, αυτοδικαίως και χωρίς διαδικασίες και βιογραφικά, ανεξαρτήτως προσόντων. Η παραπάνω απλουστευμένη διαδικασία συνιστούσε χτύπημα στην ηθική, αλλά και στη… γραφειοκρατία.

ΚΑΙ τα «δικά τους παιδιά» τα νεοδημοκρατικά, τα αποτυχημένα σε εκλογικές αναμετρήσεις; Κι αυτά βολεμένα προσωρινά, μέχρις οριστικής τακτοποίησής τους στο «επάγγελμα».

ΚΑΠΩΣ έτσι βόλεψαν τον άνθρωπό τους και τώρα τον διαγράφουν (μέχρι νεωτέρας) και το αποπέμπουν. Είχε το…όραμά του ο κ. Πρόεδρος. Μικρή και «ταπεινή» η θέση του σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας και τριγύρω προκλήσεις και ευκαιρίες για «τυχερά». Είχε τις φοβίες του, πήρε τα μέτρα του, αλλά το χέρι του μαγκώθηκε ξερό στην αρπαγή, πριν οι αστυνομικοί του περάσουν χειροπέδες.

ΠΑΛΙΑ θα του’ κλειναν το μάτι οι ομόφρονες «συναγωνιστές». Με κατανόηση και ανοχή, σα να μη συνέβη τίποτα. Παλαιότερα, θα το σκεφτόσουν να μιλήσεις για έναν «εθνικόφρονα», προστατευμένο απ’ το Κράτος(!) και την «ιδεολογία».

ΣΗΜΕΡΑ, του φοράνε χειροπέδες και το συμβάν προβάλλεται υπερβαλλόντως. Είναι «η δεξιά που άλλαξε» (ακόμα απ’ τα χρόνια του αείμνηστου Χαρίλαου) ή να θυμηθούμε το «φύσιν πονηράν ου ράδιον μεταβαλείν»;

ΕΤΣΙ κι αλλιώς, μετράει το αποτέλεσμα. Τα φυλακισμένα παλικάρια που κόβουν βόλτες στα κελιά τους-δείγμα θετικό (αν όχι πειστήριο). Άλλοτε δεν τους άγγιζες και το’ χαν καμάρι. Για την υποταγή των (κουτοπόνηρων) υπηκόων, που τους «προσκυνούσαν» για κάνα κοψίδι.

ΤΑ «ήθη» δεν αλλάζουν σε ένα βράδυ, ούτε οι «παραδόσεις» , ωστόσο, «ανάγκα και…κυβερνώντες πείθονται» και βρίσκουν το δρόμο. Αρκεί να’ παραμείνει συνεχής και να διευρυνθεί, μονόδρομος χωρίς πισωγυρίσματα.

ΘΑ πληρώναμε (ευχαρίστως) για κελιά «αμαρτωλών». Μόνο (κομματικό) «φόρο βλακείας» δεν ξαναπληρώνουμε.