Η κρουαζιέρα που αποτελεί το τρέχον θέμα στο λιμάνι των Δελφών είναι μία μορφή τουρισμού με αυτοτελή έσοδα, αλλά και ένας δωρεάν τρόπος ανάπτυξης της κύριας τουριστικής δραστηριότητας.. Οι λόγοι που θα κάνουν έναν τουρίστα να επιλέξει την επόμενη χρονιά να έρθει εδώ για τις πολυήμερες διακοπές του, είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοί που θα τον κάνουν φέτος να επισκεφτεί την πόλη τις ώρες που το καράβι είναι δεμένο στον μόλο. Μέχρι πρόσφατα η συζήτηση εξαντλούταν στο αν τα λεωφορεία θα πάνε μέχρι το καράβι ή αν θα περιμένουν στην βάση του μόλου για να εκβιαστεί η επίσκεψη στην πόλη. Η πανελλαδική αντίληψη περί τουρισμού το 1980. Όταν πάγωσε το θέμα για τους Δελφούς. Κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ με το ότι πολλοί επιβάτες δεν πάνε στους Δελφούς και δεν τους απασχολεί το πού θα σταθούν τα λεωφορεία. Κανείς δεν ασχολήθηκε με το πώς θα κάνει αυτούς τουλάχιστον να βγουν στην πόλη αντί να καθίσουν όλη την μέρα μέσα στο πλοίο. Λάθος και δυσφημιστική αντίληψη που αγνοεί πολλά πράγματα και ευτυχώς εκλείπει σιγά σιγά.
Η επίσκεψη δεν εκβιάζεται. Η πόλη θα πρέπει να βρει τρόπους να προσελκύσει τους επισκέπτες όπως αποκαλύπτει η πραγματικότητα στα άλλα λιμάνια. Πριν όμως μπούμε στην ιδιαίτερη περίπτωση της κρουαζιέρας, αυτό που είναι πολύ σημαντικό είναι η αναφορά στην πλήρη τουριστική ανάπτυξη μιας περιοχής που είναι το βασικό ζητούμενο. Μετά όλα θα έχουν μια ερμηνεία και ένα νόημα.
Στην Ελλάδα, δεν έχει νόημα να επιδιώξει κάποιος κάτι που δεν θα ξεκινά από το βασικό Ελληνικό Τουριστικό Προϊόν «ήλιος – θάλασσα – πολιτισμός» (παραπομπή σε όποιο σχετικό επίσημο Κρατικό κείμενο, Υπ. Τουριστικής Ανάπτυξης, ΕΟΤ, κ.λ.π.).
Ήλιο διαθέτει όλη η Ελλάδα. Δεν έχουν όλες οι περιοχές την ίδια ηλιοφάνεια, παντού όμως η ηλιοφάνεια είναι υπεραρκετή για τις προσδοκίες των ξένων επισκεπτών.
Θάλασσα Η αυθόρμητη ανάπτυξη του τουρισμού μεταπολεμικά υπέδειξε ότι το ενδιαφέρον των ξένων για τουρισμό στην Ελλάδα ταυτίζεται με την θάλασσα. Από την πρώτη στιγμή που η Πολιτεία προσπάθησε την θεσμική οργάνωση του κλάδου, περιέλαβε (εκ του αποτελέσματος) την θάλασσα στα τρία βασικά συστατικά του τουριστικού μας προιόντος. Στον Χάρτη του Ειδικού Εθνικού Χωροταξικού σχεδίου του Τουρισμού 2009 ο καθένας μπορεί να δει ότι η περιοχές που αφορούν τουρισμό σε σοβαρό επίπεδο είναι με κόκκινο χρώμα μόνο παραθαλάσσιες.
Σελ.14363 (τελευταία) Αποφ.24208/ΦΕΚ1138/Β/11-6-2009 στη διεύθυνση http://www.ypeka.gr/LinkClick.
Η πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Δεν υπάρχει καμία περιοχή της Ελλάδας με ξένο τουρισμό χωρίς ταύτιση με το θαλάσσιο στοιχείο.
Δεύτερο απαραίτητο στοιχείο για έναν «τουριστικό προορισμό» είναι μία ελάχιστη γεωγραφική έκταση στην οποία το τοπίο-θέα θα είναι καλής (τουριστικής) αισθητικής και μέσα στην οποία θα προσφέρονται στον επισκέπτη όσο το δυνατόν περισσότερες μονοήμερες εκδρομές ( μισής ημέρας απασχόληση). Η ελάχιστη γεωγραφική έκταση σε μία μονάδα all inclusiveθα μπορούσε να θεωρηθεί αρχικά η έκταση που καταλαμβάνουν οι εγκαταστάσεις της μονάδας. Το πείραμα της δεκαετίας του 80 όμως που τέτοιες εγκαταστάσεις κατασκευάζονταν μακριά από καταξιωμένους τουριστικού προορισμούς (φτηνή γή) δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα και η επανάκαμψή τους πρόσφατα έδειξε ότι ακόμη και αυτές οι μονάδες πρέπει να φτιάχνονται κοντά σε ένα καταξιωμένο ανοιχτό τουριστικό προορισμό. Στους Δελφούς αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ο ανοιχτός τουρισμός που θα διαχέεται σε όλους τους οικισμούς της ευρύτερης περιοχής που θα οριοθετήσουμε ως τον Δελφικό Τουριστικό Προορισμό. Η οριοθέτηση αυτή είναι άκρως απαραίτητη και όλες οι αναφορές στη συνέχεια θα γίνουν πάνω σε αυτό το σκεπτικό..
Επόμενο άκρως απαραίτητο συστατικό για τον τουρισμό παγκόσμια είναι η θέα. Το τοπίο. Λέγοντας θέα εννοούμε την εικόνα που αντικρίζει ο επισκέπτης κατά την παραμονή και μετακίνησή του μέσα στον τουριστικό προορισμό και η οποία δεν πρέπει να είναι αποκρουστική . Η κύριες τουριστικές περιοχές ενός προορισμού θα πρέπει να έχουν την καλύτερη δυνατή θέα και η θέα κατά μήκος των οδικών αξόνων που τις ενώνουν να μην ξεπερνούν κάποια αρνητικά όρια. Αυτός είναι και ο λόγος που ο διαμένων τουρισμός ξεκίνησε από τα νησιά. Η θέα προς την θάλασσα είναι εξασφαλισμένη και οι κατά μήκος των ακτών δρόμοι προστατεύθηκαν από μόνοι τους λόγω του ότι η γη είχε υπεραξία για ανάπτυξη τουριστικών εγκαταστάσεων. Έτσι οι οχλούσες δραστηριότητες αναπτύχθηκαν εσωτερικά των νησιών και εκτός των κύριων οδικών αξόνων όπου η γη ήταν φτηνότερη επιτυγχάνοντας αυτόματα το επιθυμητό. Η όραση αφορά μία από τις αισθήσεις του ανθρώπου και ότι ισχύει για την θέα αφορά και όποια άλλη παράμετρο του περιβάλλοντος μπορεί να ερεθίσει αρνητικά και τις άλλες αισθήσεις. Σκόνη, οσμές, κραδασμοί, ή και μη αισθητοί επιβαρυντικοί παράγοντες (μόνιμη ρύπανση του αέρα ακόμη και αόρατη και άοσμη) που έχουν λάβει δημοσιότητα, αποκλείουν τον τουρισμό. Από τα παραπάνω (που αποτελούν τα αυτονόητα) καθίσταται αυτονόητο επιπλέον πως όταν μία δραστηριότητα προκαλεί κάποια από τις προαναφερόμενες επιβαρύνσεις δεν μπορεί να συνυπάρχει με τον τουρισμό. Αναφορά σε αυτό γίνεται και στο προαναφερόμενο Ειδικό Εθνικό Χωροταξικό Του Τουρισμού του 2009 στη σελίδα 14358 στο Άρθρο 8 «ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΧΩΡΟΥ ΜΕ ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙΛΥΣΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ». Το άρθρο αυτό αφορά γενικούς κανόνες αντιμετώπισης του προβλήματος συνύπαρξης οχλουσών δραστηριοτήτων με τον Τουρισμό. Στην Παρ.2Α «Τουρισμός – Βιομηχανία» γίνεται σαφή αναφορά ότι η βιομηχανία «δεν πρέπει να θίγει το περιβάλλον και το τοπίο ως τουριστικούς πόρους».
Προβάλλοντας όλα τα πιο πάνω στην περίπτωση του δικού μας τόπου, και όπως ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει επισκεπτόμενος σαν τουρίστας οποιοδήποτε Ελληνικό προορισμό, η «μοίρα» του τουρισμού της Ελληνικής «χώρας» ταυτίζεται με την μοίρα του «λιμανιού» της και την ύπαρξη μιας ελάχιστης «ενδοχώρας». Αδιαμφισβήτητα πανελλαδικά παραδείγματα των πιο πάνω το Γαλαξίδι και οι Δελφοί. Το πρώτο με «ήλιο θάλασσα πολιτισμό» αλλά χωρίς ενδοχώρα αποκομμένο από τους Δελφούς και οι Δελφοί με «ήλιο- πολιτισμό» και ενδοχώρα αλλά χωρίς θάλασσα. Με πολύ ισχυρά έως κορυφαία στοιχεία τουριστικού ενδιαφέροντος σε διεθνές επίπεδο, δύο οικισμοί που βρίσκονται σε μία πολύ ικανή (από μακριά) ευρύτερη περιοχή με κορυφαίες δυνατότητες να αποτελέσει διεθνή τουριστικό προορισμό, δεν μπόρεσαν να αναπτυχθούν την εποχή που αναπτύχθηκαν πολύ υποδεέστερες περιοχές της Ελλάδας. Μετά το 2010 που ο τουρισμός στην Ελλάδα πέρασε την εφηβεία και οι ξεκάθαρα τουριστικές περιοχές αναπτύσσονται όλο και περισσότερο (σε οχτάμηνη σαιζόν στοχεύοντας στην δωδεκάμηνη) ο τουρισμός σε Δελφούς και Γαλαξίδι πεθαίνει και η περιοχή αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα επιβίωσης. Δεν χρειάζεται βέβαια να γίνει αναφορά για το τί ελπίδες τουριστικής ανάπτυξης έχει η Άμφισσα και το Πολύδροσο, αν δεν υπάρξει τουριστική ανάπτυξη στην παραλία τους (!).
Πριν γίνει οποιοσδήποτε σχεδιασμός στο τουριστικό μέλλον της περιοχής μας, τα πιο πάνω θα πρέπει να συζητηθούν, να συμφωνηθούν ή να διαμορφωθούν σωστά. Θα πρέπει να προσδιοριστούν οι λόγοι που ο τουρισμός παρήκμασε στους Δελφούς μετά το 1980. Δεν έχει νόημα να κοπιάσουμε να αποκτήσουμε κάτι το οποίο είχαμε και χάσαμε χωρίς να καταλάβουμε γιατί. Το ότι φταίει πως όσοι κατοικούμε εδώ είμαστε άχρηστοι βολεύει κάποιους αλλά είναι άκρως ρατσιστικό και απαράδεκτο. Όποιος νιώθει άχρηστος, ας παρακαλέσει για την επιβίωσή του, ας εκχωρήσει ότι του ζητηθεί, αλλά ας το κρατήσει για τον εαυτό του. Το να το προβάλει στους υπόλοιπους μπορεί να τον βοηθά να αντέξει την κατάντια του, είναι όμως προσβλητικό και προκλητικό για όλους του άλλους.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου