Είναι γνωστό ότι μετά τη μεταπολίτευση και για 37 περίπου
χρόνια το ελληνικό πολιτικό σύστημα ήταν δικομματικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πασόκ και ΝΔ εναλλάσσονταν
στην εξουσία, με την παραμονή του πρώτου περισσότερα χρόνια σε αυτήν, εξ’
ου και η καθεστωτική νοοτροπία και συμπεριφορά που απέκτησαν τα περισσότερα στελέχη
όλων των βαθμίδων και κάθε αποχρώσεως. Ήταν φυσικό λοιπόν να χρεωθούν κατά τι
περισσότερο τη δεινή κατάσταση που βρέθηκε η χώρα και ο λαός της.
Έτσι το 2012, που μπορεί να χαρακτηριστεί και ως έτος
πλήρους ανατροπής του πολιτικού συστήματος, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την
κατάρρευση του δικομματισμού και την ενίσχυση άλλων μικρότερων κομμάτων, που
μέχρι τώρα όμως, ούτε αυτά έχουν παρουσιάσει μία πειστική, ολοκληρωμένη και
ρεαλιστική πολιτική πρόταση εξόδου από την κρίση.
Επομένως μπορεί να ερμηνευτεί η κρίση αντιπροσώπευσης που επιτείνεται
συνεχώς με την πάροδο του χρόνου, με τους πολίτες να απαξιώνουν πολιτική,
πολιτικούς και κόμματα. Δυστυχώς αποτελεί πραγματικότητα ότι οι πολιτειακοί
θεσμοί παρουσιάζονται ανίκανοι να ανταποκριθούν στις νέες συνθήκες και τα νέα
δεδομένα.
Τα κυρίαρχα λοιπόν μέχρι πρότινος κόμματα αποσυντίθενται και
μεταλλάσσονται με γοργούς ρυθμούς, ενώ οι πολιτικές ηγεσίες, ανίκανες να
ανταποκριθούν στα αιτήματα του λαού και στις απαιτήσεις της εποχής,
εξαντλούνται σε αναποτελεσματικές συζητήσεις επί συζητήσεων και ασκήσεις επί χάρτου, δίνοντας την εικόνα πολλές φορές
των άτολμων, αμήχανων και φοβισμένων ανθρώπων.
Επιπροσθέτως, η αδυναμία των κρατικών οργάνων να
εξασφαλίσουν την δημόσια ηρεμία και ασφάλεια, η αμφισβήτηση της Συνταγματικής
νομιμότητας στις αποφάσεις, η οικονομική εξαθλίωση των πολιτών και η ανυπαρξία
πειστικών πολιτικών προτάσεων καθιστούν τους πολίτες αρνητικούς και οργισμένους
έναντι του ισχύοντος πολιτικού συστήματος, διαδικασία που ουδείς γνωρίζει που
μπορεί να οδηγήσει.
Είναι γεγονός πως τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία πολλά
εξαρτώνται και από τις πολύπλοκες εξελίξεις
που λαμβάνουν χώρα σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Το προαναφερθέν όμως, ουδόλως μπορεί να αποτελέσει άλλοθι
παραίτησης, μη δράσης και άνευ όρων υπακοής στα κελεύσματα των ισχυρών για τους
πολιτικούς μας.
Είναι απολύτως απαραίτητο, ή έστω ας το δουν οι πολιτικοί ως
ευκαιρία, έξω από καθεστωτικές νοοτροπίες, ιδεοληψίες, προάσπιση και διατήρηση
κομματικών και προσωπικών φέουδων, εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων να
προχωρήσουν με τόλμη και φαντασία σε επαναπροσδιορισμό θέσεων και πολιτικών,
έστω και αν σε κάποιες περιπτώσεις απαιτούνται ριζικές ανατροπές.
Ας το καταλάβουν επιτέλους ότι η πολιτική τους χρήζει αμέσου
επαναπροσδιορισμού και ανατροπής.
Η Ελλάδα είναι μία χώρα με πολλά «ατού», προνομιούχο
γεωστρατηγική θέση, ενεργειακό πλούτο, δυναμικούς ομογενείς σε όλα τα μήκη και
πλάτη, αναγνωρίσιμο πολιτιστικό παρελθόν που μπορεί να επηρεάσει και άλλα
πολλά. Ελέγχεται λοιπόν, γιατί οι Έλληνες πολιτικοί σε βάθος χρόνου αγνόησαν μη
χρησιμοποιώντας όλα τα προαναφερθέντα.
Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να τα θυμηθούν και να τα
χρησιμοποιήσουν υποστηρικτικά των προσπαθειών για έξοδο από την κρίση και ανάκαμψη;
Αν δεν επιθυμούν να το πράξουν έστω και τώρα ας έχουν την ευθιξία
να παραχωρήσουν τη θέση τους σε νέα πρόσωπα περισσότερο αποφασισμένα και μη
εξαρτώμενα από κομματικές ιδεοληψίες και ενοχικές διασυνδέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου