Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου και τη θεαματική πτώση των δύο ''μεγάλων'' του Μνημονίου και του Λάος, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, άρχισε πάλι η γνωστή κουστωδία την ατέλειωτη προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου για το ότι το Μνημόνιο και η ευλαβική προσήλωση σ' αυτό είναι ο μόνος δρόμος και ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από αυτό - μα αυτό δε θυμίζει οικονομία, αλλά θρησκεία ...
Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο ο κ. Λοβέρδος που ''μεγαλούργησε'' τόσο στο υπουργείο Εργασίας, όσο και στο υπουργείο Υγείας, στην εκπομπή της ΝΕΤ, NETWEEK, να χλευάσει
την πρόταση να τεθεί το Μνημόνιο σε δημοψήφισμα, υποστηρίζοντας πως τα δημοψηφίσματα για θέματα οικονομίας δε βοήθησαν κανένα λαό. Ξεχνάει ο κ. Λοβέρδος ότι στην εποχή του διαδικτύου ο ελληνικός λαός μπορεί να πληροφορηθεί πώς η Ισλανδία ξέφυγε απ' τον εφιάλτη μέσω της έκφρασης του λαού της και πώς η Αργεντινή που έδιωξε κακήν κακώς τις ''αυθεντίες'' του ΔΝΤ, βρίσκεται σήμερα στις είκοσι ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη και σημειώνει οικονομική ανάπτυξη συνεχώς τα τελευταία χρόνια.
Ακούγοντας και διαβάζοντας, λοιπόν, συνεχώς στα καθεστωτικά ΜΜΕ, για τη μοναδικότητα του Μνημονίου ως λύσης για την οικονομία, εύλογα ο Έλληνας πολίτης έχει την πρωταρχική απορία: πώς είναι δυνατόν όλα τα μαθηματικά προβλήματα να έχουν περισσότερες από μία λύσεις - όπως έλεγαν πάντα οι καθηγητές των μαθηματικών - και για την οικονομία να υπάρχει μόνο μία λύση;
Και τι λύση... Μια λύση που αντί να λύνει το πρόβλημα το επιδεινώνει. Ένα αντιβιωτικό που αντί να σκοτώνει τον ιό τον δυναμώνει και η Ελλάδα πιέζεται να συνεχίσει να το παίρνει. Ποιο ήταν το τεράστιο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας που οδήγησε τον ''φωτισμένο'' ''ηγέτη'' Γιώργο Παπανδρέου και τους συνεργάτες του να μας βάλουν στο ΔΝΤ; Το υψηλό χρέος... Ένα υψηλό χρέος που ήταν, όταν ανέλαβε ο κ. Παπανδρέου, 160 δις και σήμερα, μετά από δυο χρόνια πιστής εφαρμογής της ''λύσης'' και πιστής λήψης της θεραπείας, ανέρχεται στα 500 δις!!! Δηλαδή, ακολουθώντας επί δεκαετίες τον ''λάθος'' δρόμο, η Ελλάδα είχε χρέος 160 δις, ενώ, ακολουθώντας τον ''σωστό'' δρόμο για δύο χρόνια, τριπλασίασε το χρέος δεκαετιών - σαν να έχετε χοληστερίνη 160 και με τα φάρμακα που σας δίνει ο γιατρός φτάνετε το 500!
Όταν ανέλαβε ο Γ. Παπανδρέου, όλοι οι οικονομικοί ''φωστήρες'' ανησυχούσαν με το ποσοστό του χρέους επί του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος: το χρέος ήταν στο 120% του ΑΕΠ. ''Λάθος'' δρόμος κι εδώ. Οπότε κατέφθασε το ιππικό του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για να μας υποδείξει το ''σωστό'' δρόμο. Έτσι σε δύο χρόνια που ακολουθούμε το ''σωστό'' δρόμο, το χρέος έχει ξεπεράσει το 160% του ΑΕΠ, με το ακαθάριστο εθνικό προϊόν να συρρικνώνεται με την ίδια ταχύτητα που αυξάνεται και το χρέος. Με λίγα λόγια, όσο θα αυξάνεται το χρέος, τόσο θα μειώνεται το ΑΕΠ (αφού με την πολιτική του Μνημονίου οι προβλέψεις κάνουν λόγο για συνεχή ύφεση) και άρα θα μεγαλώνει και το ποσοστό του χρέους επί του ΑΕΠ.
Το Μνημόνιο είναι, υποστηρίζουν, ο δύσκολος, αλλά και ο μοναδικός δρόμος. Ο οποίος δρόμος βγάζει πού; Στην ανάπτυξη; Όλες οι προβλέψεις, οι δικές τους, κάνουν λόγο για ύφεση και τα επόμενα χρόνια. Στην ευημερία του λαού; Κανείς στα λογικά του δεν το πιστεύει αυτό, όταν μισθοί και συντάξεις έχουν περικοπεί και θα συνεχίσουν να περικόβονται, ενώ παράλληλα οι τιμές των αγαθών, των καυσίμων και των λογαριασμών αυξάνονται και οι φόροι πολλαπλασιάζονται. Στην δημοσιονομική εξυγίανση του κράτους; Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για εξυγίανση, όταν το χρέος αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν μειώνεται συνεχώς, τα έσοδα - όλως περιέργως - αντί να αυξάνονται με τόσους φόρους, μειώνονται και τα ελλείμματα εξακολουθούν να εμφανίζονται σε κάθε τομέα του κράτους.
Την ίδια στιγμή το κράτος πεθαίνει.. Τίποτα δε λειτουργεί σωστά: παιδεία, υγεία, ασφάλεια, άμυνα, υπηρεσίες όλα υπολειτουργούν. Η κοινωνία πεθαίνει... Παιδιά υποσιτίζονται, οι άνεργοι ξεπερνούν το εκατομμύριο (στα επίσημα πλέον αρχεία), οι δρόμοι γέμισαν άστεγους, άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε μέρα. Και όλα αυτά από τότε που αρχίσαμε να ακολουθούμε τον ''σωστό'' δρόμο των ''μεταρρυθμίσεων'' - μόνο που αυτός ο ''σωστός'' δρόμος που τον ακολουθούσαν χρόνια οι ''ισχυρές'' χώρες έκανε χώρες, όπως η Γερμανία που εξάγει τα πάντα να χρωστά τέσσερα τρισεκατομμύρια, ή τη Γαλλία να χρωστά τρία τρισεκατομμύρια.
Αποφασίστηκε πίσω από κλειστές πόρτες και πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού, η Ελλάδα που χρωστούσε τα λιγότερα να ακολουθήσει το ''σωστό'' δρόμο των καταχρεωμένων χωρών, ώστε από τη μια να υπερχρεωθεί και να αναγκαστεί να πωλήσει το δημόσιο πλούτο της (δημόσιες επιχειρήσεις, ακίνητα, ακόμη και νησιά, ορυκτό πλούτο) και από την άλλη οι καταχρεωμένοι ''ισχυροί'' της Ευρώπης να τη ''βοηθήσουν'', δανείζοντάς της με τόκο 6 και 7% (ενώ οι ίδιοι δανείζονται με 1%), βγάζοντας δισεκατομμύρια από την τεχνητή κρίση και από όσα ξεπουλήσει σε τιμή ευκαιρίας η Ελλάδα.
Μα, αν βγούμε απ' το Μνημόνιο, δε θα μας δίνουν λεφτά.. ''Μας''; Είναι πασίγνωστο ότι τα χρήματα που, υποτίθεται, στηρίζουν την Ελλάδα, πηγαίνουν απευθείας στους δανειστές μας, δηλαδή τις ίδιες τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που ''επιβαρύνονται'', για να μας ''βοηθήσουν'' και αυτούς που έστησαν τα κερδοσκοπικά - κατά κοινή παραδοχή - παιχνίδια, για να ανεβάσουν τα επιτόκια δανεισμού. Και αυτό γίνεται είναι ξεκάθαρο και από το γεγονός ότι η χώρα, μολονότι, υποτίθεται, ότι όλες της οι ανάγκες θα καλύπτονταν απ' το ΔΝΤ και τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, εξακολουθεί συχνά να προσφεύγει στις αγορές, για να καλύψει τις ανάγκες της. Επιπλέον, σύμφωνα με τα τελευταία που συμφώνησαν οι ''εθνοσωτήρες'' ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ με επικεφαλής τον κ. Παπαδήμο, όλα τα έσοδα της Ελλάδας θα πηγαίνουν σ' ένα ειδικό ταμείο απ' το οποίο πρώτα θα πληρώνονται οι δανειστές και, αν περισσεύει κάτι, θα παίρνουν μισθούς και συντάξεις και οι Έλληνες.
Έχοντας όλα τα παραπάνω στο μυαλό του, ο Έλληνας πολίτης με την απλή λογική του, βλέπει πλέον καθαρά πως ο δρόμος του Μνημονίου είναι ο μοναδικός και ο σωστός για όλους εκείνους που θέλουν την Ελλάδα αποικία με φθηνά εργατικά χέρια και με φυσικό πλούτο που θα τροφοδοτεί τους ''ισχυρούς'', για να αυγατίζουν τα χρέη τους. Για την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι ένας αδιέξοδος δρόμος, ένας φαύλος κύκλος. Είναι σαν να οδηγεί κάποιος το αυτοκίνητό του και, ακολουθώντας τις πινακίδες, βλέπει τον γκρεμό στο τέλος του δρόμου. Οι πινακίδες εξακολουθούν να του επιβάλλουν να συνεχίσει τον ίδιο δρόμο: το ερώτημα είναι τι κάνει ο οδηγός; Ακολουθεί τις πινακίδες και πέφτει στον γκρεμό, ή βγαίνει απ' το δρόμο, όπως έκαναν οι οδηγοί πριν από αυτόν;
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63661773
ΑπάντησηΔιαγραφήτα καλα του μνημονιου