ΣΤΟΝ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ “ΑΛΗΤΗ”

6 Δεκεμβρίου 1990. Μια μαύρη μέρα για την ελληνική μουσική. Ο πρίγκιπας του ελληνικού ροκ βρέθηκε νεκρός. Τον σκότωσε η επιστροφή του στην ηρωίνη, αφού είχε καθαρίσει αρκετό καιρό. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος δεν ήταν ένας μέσα σε όλους. Ήταν μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση. Το ταλέντο του ξεχωριστό. Οι εξαιρετικοί του στίχοι ήταν το βαρύ όπλο του και όταν έγραφε και τη μουσική πάντα λυρικός και rock'n'roll ταυτόχρονα! Έντονος, παθιασμένος, όμορφος, με μια κρυμμένη μελαγχολία.

Δεν μιμήθηκε τίποτα και κανέναν, παρότι έτρεφε πολύ μεγάλο θαυμασμό προς τους άρχοντες του δυναμικού, επαναστατικού rock'n;roll "του δρόμου", Rolling Stones.
Πειραματίστηκε πρώτος με τη σύνδεση ρεμπέτικου και μπλουζ και άφησε ακατέργαστα διαμάντια πίσω του ("Τα μπλουζ του Πρίγκηπα").

Στα καθαρά ροκ εντ ρολλ του, προσέθετε πραγματικά ευφάνταστους στίχους ("Ο Μπάμπης ο Φλου", το "69 με κάποιο φίλο", η "Ύστατη στιγμή", το "Underground με strass", το "Τω αγνώστω Θεώ", το "Ξέσπασμα" και πολλά άλλα.
Θέματα αντλου΄σε από οτιδήποτε. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το "Άντε και καλή τύχη μάγκες", επνευσένο από ληστεία τράπεζας. Επίσης, αξέχαστο το "Μου πες θα φύγω", ένα τραγούδι που αν είχε αγγλικούς στίχους, θα συγκαταλεγόταν σήμερα στους μεγάλους ύμνους της παγκόσμιας ροκ σκηνής.
 
Είχε μέσα του το διανοούμενο και τον αλήτη, όπως ανέφερε ο ίδιος σε συνέντευξή του στην ΕΤ-2. Ο διανοούμενος του εαυτός φανερώθηκε στο τραγούδι "το Βιβλίο των Ηρώων του τρόμου", στο οποίο πραγματευόταν τα "φαντάσματα" που γεμίζουν ενοχές τους ανθρώπους. Στα φαντάσματα (και όχι στα ίδια τα πρόσωπα) του Χριστού, του Μαρξ, του Φρόυντ... του "Θεού" για τον καθένα μας δηλαδή.
 
Ο αλήτης εαυτός του στο "Ξέσπασμα" φώναζε "Ούχο-Εέχε, όπου γουστάρω πάω και τρέχει ο άνεμος μπροστά (...) κι ο ήλιος έχει εννιά!

ΠΗΓΗ: http://toixo-toixo.blogspot.com/