Τότε που υπήρχε ένα νόημα να ..αγωνισθείς ( από αναγνώστη )

Χειμώνας του '42 , στον "Κούμπλα" πάνω από τους Δελφούς

Διακρίνονται :

---καθιστοί από αριστερά προς τα δεξιά:

Γεώργιος Κοτοπούλης , Γεώργιος Κουμπλής , Captain Denys ( Hamson?) Βρετανός λχγός και αλεξιπτωτιστής και Ευάγγελος Μπαλτούνας.

---Όρθιοι από αριστερά προς τα δεξιά : 

Βασίλειος Η.Σκαρμούτσος , Ανδρέας Μπουραζάνης , Ευθύμιος Κ.Μανιάτης , Νικόλαος Καψάλης, Γαζής Δ.Παπαϊωάννου ( με την σάλπιγγα) και Ηλίας Α.Τσάκαλος.

Η αναγνώριση των προσώπων έγινε από τον Α.Τσάκαλο , το καλοκαίρι του 2000

Σκέφτηκα ότι σήμερα ζούμε  μια μίζερη ναρκισσιστική ζωή, προσηλωμένοι μόνο στον εαυτό μας, προσπαθώντας να ελέγξουμε το μέλλον με κάθε μορφής τρόπους (αποταμίευση, ακίνητα, ασφάλειες ζωής, κλπ.), αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που έχει στον συνάνθρωπο, στο περιβάλλον και στην ίδια μας την σωματική, ψυχική και πνευματική υπόσταση.

Κοιτάζοντας την παραπάνω φωτό, ζηλεύω τις εποχές που υπήρχε ένα νόημα για να αγωνιστείς (προς Θεού δεν εγκωμιάζω το Αντάρτικο, που όπως κάθε τι έχει και αυτό δύο όψεις), κάτι που ζήσαμε και εμείς στην περίοδο της Χούντας.

Όσοι δε είχαμε το θάρρος βάλαμε έστω και ένα μικρό ανώνυμο λιθαράκι στην ανατροπή της τότε κατάστασης, καταφέραμε την την δημιουργία μιας νέας, που νομοτελειακά δυστυχώς εξελίσσεται παρόμοια, αλλά με πιο έξυπνους και light τρόπους παρέμβασης και επιβολής απόψεων και «αρχών» και περιορισμό των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, που κάποιοι άλλοι αγωνίστηκαν ενάντια στο τεράστιο κήτος Λεβιάθαν…

Δεν αναφέρομαι στα παραπάνω από φόβο για το μη ευοίωνο μέλλον ή από φόβο «να χάσω τα κεκτημένα», απλά το βρίσκω κρίμα να αφιερώνουμε στην πλειοψηφία μας εμείς άνθρωποι την ενέργειά μας και τις δυνατότητές μας για την ατομική μας ευημερία και καλοπέραση και να επενδύουμε κάθε μέρα και λιγότερο στην πνευματική και ψυχική μας εξέλιξη καθώς και στην ενασχόληση με τον συνάνθρωπο.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό θα πρέπει να πραγματωθεί όχι από ενοχές γιατί εμείς περνάμε καλύτερα, αλλά από πεποίθηση ότι αυτά που έχουμε είναι πολύ περισσότερα από ότι χρειαζόμαστε (τα αναγκαία κατά Αριστοτέλη) και είναι υποχρέωσή μας να μεριμνήσουμε για την ανακατανομή του πλούτου στην κοινωνία μας, που συσσωρεύεται σε ένα κομμάτι της.

Τα παραπάνω δεν έχουν κάποια κομματική χροιά, αλλά σίγουρα μια έντονη πολιτική τοποθέτηση στα σήμερα  τεκταινόμενα.  

Β.Β