Μόνο οι στιγμές... (Στάθη Τσαγκαρουσιάνου)

Κωνσταντίνου Βολανάκη (1837-1907) «Κομψές Φιγούρες στην Ακτή» 

Παρατηρούσα χθες πόσο επιδέξια ανεβαίνω στους ιμάντες των αεροδρομίων. 
Την πρώτη φορά είχα πάθει πανικό. 

Χιλιάδες πανικοί, που τους έφερα βόλτα. 

Να ανοίγω κόκα κόλες με τα δόντια. Να μη φοβάμαι το σκοτάδι. Να χειρίζομαι μαχαιροπήρουνα. 

Να ξεφορτώνομαι τους τοξικούς ανθρώπους. Να αντέχω τους χωρισμούς. Να χρησιμοποιώ οδοντικό νήμα. Να αντέχω τους θανάτους. Να φοράω όρθιος τις κάλτσες μου. Να κλέβω κώδικα.  

Τόσα χρόνια έχω δουλέψει πολύ, χιλιάδες θεματάκια, και κουτσά στραβά τα έλυσα. Τα μανατζάρω.   

Και τώρα; Τι να τις κάνω τόσες δεξιότητες αγαπητό μου χώμα; 
Ξέρεις κάνα τρόπο να βγάλουμε φράγκα στους ουρανούς; Να αποκτήσουμε τίτλους στα βουστάσια του παραδείσου;   

Μόνο οι στιγμές καλέ μου φίλε... Μόνο οι στιγμές...